بریده‌هایی از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته (جلد ششم)

زیرا پیری اول آدمی را از انجام کارها ناتوان می‌کند نه از خواستنشا

تنها به شرطی از رنجی خلاص می‌شویم که آن را کامل حس کنیم

مِهری که به من ارزانی می‌داشت چون خوراک‌های ممنوعی بود که دیگر به بیمار داده می‌شود آنگاه که شکی نیست که شفا نخواهد یافت.

اگر مرضی، دوئلی یا اسب رم کرده‌ای مرگ را پیش چشمانمان بیاورد، می‌اندیشیم که چه لذتی می‌بریم از زندگی و خوشی‌ها و سرزمین‌های ناشناخته‌ای که مرگ از آنها محروممان می‌کند. و همین که خطر برطرف شد دوباره همان زندگی پر ملالی را از سر می‌گیریم که هیچکدام از آنها در آن نبوده است.

وقتی از «مهربانی» زنی سخن می‌گوییم شاید کاری جز این نمی‌کنیم که لذتی را که از دیدنش می‌بریم به بیرون از خود بازبتابانیم، کاری که کودکان می‌کنند هنگامی که می‌گویند: «تخت عزیزم، بالش عزیزم، گل‌های کویج عزیزم.» که در ضمن همین توجیه‌کننده مردانی است که هیچگاه درباره زنی که به ایشان بی‌مهری نمی‌کند نمی‌گویند «زن خیلی مهربانی است»، امّا این را اغلب درباره زنانی می‌گویند که از ایشان نامهربانی دیده‌اند.

تنها به شرطی از رنجی خلاص می‌شویم که آن را کامل حس کنیم

در این جهانی که همه چیز می‌فرساید و می‌پوسد، آنی که از همه کامل‌تر فرو می‌ریزد و خاک می‌شود، و از آن حتی کم‌تر از زیبایی اثری می‌ماند غصه است.