بریده‌هایی از کتاب هنر زنده ماندن

جوان که هستیم خیال می‌کنیم رویدادها و آدم‌های مهم و تأثیرگذار با بوق و کرنا در طول زندگی ما ظاهر خواهند شد: ولی در پیرسالی، نگریستن به پشت سر به ما نشان می‌دهد که همگی بسیار آرام و بی‌صدا، و حتی کم‌وبیش بی‌آن‌که شست‌مان خبردار شده باشد، از لای در پشتی به زندگی‌مان خزیده‌اند.

زندگی ما شاید وامی باشد که از مرگ گرفته‌ایم: در آن صورت، خواب نیز بهره‌های روزانهٔ همین وام است.

ما پیوسته در سراسر زندگی خود فقط مالک زمان حال هستیم، نه بیشتر

هر کاری که در توان‌مان است می‌کنیم، ولی پشتبندش نمی‌دانیم کاری کرده‌ایم یا نکرده‌ایم.

بله، می‌شود گفت زندگی به کمدی‌ای می‌ماند که آدم‌ها شروع‌اش کرده‌اند، سپس آدمک‌ها (ماشین‌ها)، در لباس آنان، همان نمایش را به پایان می‌رسانند.

شخصیت‌های برگزیده در موقعیت‌ها و شرایطی قرار می‌گیرند که خصلت‌های ویژه‌شان می‌شکفد، و این شخصیت‌ها می‌توانند ژرفاهای نهاد انسانی خود را بر آفتاب اندازند، متجلی کنند

پس ازاین‌روست که اساساً هرکس بر حسب ارزش درونی خود، تنهایی، یعنی جمعیتِ خاطرِ خودش را دوست خواهد داشت یا، برعکس، از آن بیزار خواهد شد.

نه کرد و کار و نه کارنامهٔ زندگی ما هیچ‌یک اثر ما نیست؛ ولی چیزی است که احدی گمانش را نمی‌برد: ماهیت و هستی ما است.