بریده‌هایی از کتاب ملاقات با مرگ

«همان به که انسان برای مردم بمیرد!»

ژرار با کلماتی شمرده گفت: ــ به نظر من، وقتی جنون قدرت و جنون بی‌رحمی وجود کسی را تسخیر کرده باشد، برای چنین آدمی همه مثل هم هستند. از هیچ‌کس نمی‌گذرد، حتی از عزیزترین و نزدیکترین کسانش.

پیرزن کاری کرده که بچه‌ها تصور کنند وابستگی ِ کامل به او اجتناب‌ناپذیر است. آنها آن قدر زندانی بوده‌اند که اگر در ِ زندان باز هم بشود متوجه نمی‌شوند! تا آنجا که من فهمیدم، حداقل یکی از آنها، دیگر علاقه‌ای به آزادی ندارد! احتمالاً همه آنها از آزادی می‌ترسند.

اگر تمایلات حیوانی انسان، خود را از قید و بند رها کنند، انسان به همان موجود وحشی دوران اولیه تبدیل می‌شود. از نفس ِ بی‌رحمی و ستمگری لذت می‌برد! انسان حیوانی است که تمایلات مختلف در او به توازن بسیار ظریف و شکننده‌ای رسیده‌اند. انسان یک نیاز بنیادین دارد، و آن بقاست. انسان در هیچ زمینه‌ای نباید تندروی کند. تندروی شاید همان قدر خطرناک باشد که کندروی

با یک گچ روی زمین خط بکشید وبعد نوک خروس را بر روی آن خط بگذارید. حیوان تا مدتی سرش را بالا نمی‌آورد؛ فکر می‌کند نوکش به آن خط بسته شده. وضع فرزندان بوینتون هم همین طور است. یادتان باشد که او سالها روی آنها کار کرده، از وقتی که کودک بوده‌اند. سلطه این زن سلطه‌ای ذهنی است؛ به آنها از کودکی تلقین کرده که نمی‌توانند از فرمان او سرپیچی کنند. بیشتر مردم تصور می‌کنند این حرفها بی‌معنی است، ولی من و شما مسئله را بهتر درک می‌کنیم. پیرزن کاری کرده که بچه‌ها تصور کنند وابستگی ِ کامل به او اجتناب‌ناپذیر است. آنها آن قدر زندانی بوده‌اند که اگر در ِ زندان باز هم بشود متوجه نمی‌شوند!

ــ راستی، خانم کینگ، شما مسیحی هستید؟ ــ نمی‌دانم. قبلاً فکر می‌کردم که به هیچ دینی اعتقاد ندارم. ولی حالا مطمئن نیستم. گاهی می‌گویم ای کاش می‌شد همه این چیزها را خراب کرد؛ همه این ساختمانها و کلیساها را. ای کاش همه این مذاهب و فرقه‌ها از بین می‌رفتند؛ آخر همیشه بینشان جنگ بوده. همیشه با هم کشمکش داشته‌اند.