بریده‌هایی از کتاب خودرهبری: چگونه با تکیه بر درونِ خود، رهبری مؤثرتر، کارآمدتر و موفق‌تر شویم

همۀ‌ ما این قدرت را داریم افکار و احساسات‌مان را خودمان انتخاب کنیم، به‌جای اینکه بردۀ آن‌ها باشیم.

هرچه بیشتر در زندگی جلو می‌رویم بیشتر احساس می‌کنیم که دیگر کسی ما را حمایت، یا تشویق و ترغیب نمی‌کند.

نتیجۀ تحقیقی بسیار جالب در دانشگاه ایالتی اُهایو نشان می‌دهد افرادی که به آنها گفته شده بود صاف بنشینند، باقدرت و اعتماد بیشتری عقاید و تفکرات‌شان را بیان می‌کردند تا کسانی که خیلی خموده و سربه‌زیر روی صندلی نشسته بودند (برینول، پتی و واگنر ۲۰۰۹)

خودرهبری، تأثیر افراد بر خودشان را تقویت می‌کند و به رضایت درونی منجر می‌شود.

آلبرت اینشتین می‌گوید: «گاهی افراد دست از تلاش و کوشش بر می‌دارند، درحالی‌که نمی‌دانند فقط چندقدم کوتاه با موفقیت فاصله داشته‌اند.» این واقعیت بر هیچ‌کس پوشیده نیست، این‌که زندگی کوتاه و فرصت‌ها محدود است. آنچه باعث تفاوت زندگی انسان‌ها می‌شود، شناخت و درکی‌ است که آن‌ها از خودِ درون‌شان دارند، یا کسب می‌کنند. زندگی دراصل، فرصتی برای به‌ظهور رساندن استعدادهای انسانی و شکوفاشدن سرشت آدمی، ازطریق خودشناسی، خودسازی و خودرهبری است. انسانیتِ انسان، مانند هسته‌ای ‌است که باید بارور شود. هستۀ خرمایی را درنظر بگیرید که استعدادِ تبدیل شدن به درخت و میوۀ خرما را دارد. درصورت فراهم بودن شرایط و زمینۀ مناسب، استعدادهای درونی‌اش به فعلیت می‌رسد و دانه به درخت‌خرما و سپس به میوه‌ای شیرین تبدیل خواهد شد.

بسیار دشوار است، افراد هرچه را که آموخته‌اند، به دیگران‌ هم بیاموزند. آموزش، روش دارد. دانستن اینکه چه چیزی باید یاد داده شود، چگونه باید این توان را پیدا کرد تا رفتار افراد را تحت نظر گرفت و اینکه بدانیم چقدر یاد گرفته‌اند، نیاز به «وقت‌» و «صبر‌» دارد واین دو، همان چیزهایی‌اند که کمتر کسی این روزها در اختیار دارد. پس، سرزنش و ملامت والدین، بستگان، اجتماع و فرهنگ پیرامون نیز فایدۀ‌ چندانی ندارد.

تصور غلطی است اگر فکر کنیم افراد پرمدعایی که زیاد حرف می‌زنند و از خودشان با پررویی و جسارت تعریف و تمجید می‌کنند، لزوماً خودرهبر هستند. این‌گونه رفتارها، به‌هیچ‌وجه نشانۀ خودرهبری نیست. معنی خودرهبری این نیست که دیگران را زیر پا له کنیم تا نظرات و عقاید خود را به گوش همه برسانیم.

برای رهبر بودن، باید به‌نحوی مؤثر فکر کنید، رفتاری همگرا داشته باشید و طرز بیانی مبتنی بر همدلی با دیگران را به‌کار بگیرید.

معنادرمانی، بر پایۀ الگویی بنا شده‌ که مدعی است همیشه در زندگی، معنا و مفهومی وجود دارد که قدرت اولیۀ انگیزه‌دهی در زندگی انسان‌ها به شمار می‌آید. این معنا، به واقعیتی هدفمند در زندگی تبدیل می‌شود که با قدرت ذاتی خود، افراد را به سمت خودش جذب می‌کند و به حرکت درمی‌آورد.

زندگی بدون فکر، مثل حرکت هواپیما در حالت خودکار است. همۀ ما دست‌کم یک‌بار در این وضعیت قرار گرفته‌ایم. درس، کار، بیرون رفتن با دوستان، به دیدار آشنایان وبستگان رفتن و.... این وضعیت، فقط نمی‌گذارد بتوانیم درست درک کنیم که زندگی‌ چگونه می‌گذرد. ما خیلی چیزها را انتخاب می‌کنیم و تصمیمات زیادی می‌گیریم، ولی بیشتر اوقات این تصمیمات دربارۀ اتفاقاتی است که در حین زندگی ما می‌افتد یا دربارۀ افرادی که در زندگی ما بوده‌اند یا هستند. یکی از نشانه‌های این عارضه (حرکت‌خودکارهواپیما) ، این است که در زندگی از عمق درون احساس رنج و سختی می‌کنیم، احساس شادمانی نداریم یا از زندگی‌مان راضی نیستیم.

رفتارها براساس چیزهای بادوامی در اطراف ما به‌نام باورها، سازماندهی می‌شوند. باورها تمایل دارند خیلی مهم‌تر و مطلق‌تر از یک فهم باشند.

ما (نویسندگان) بر این موضوع اتفاق‌نظر داریم که هرگز قصد خلق دستورالعمل یا رویکردهای تازه‌ در زمینۀ خودرهبری را نداشته‌ایم که مثلاً بگوئیم: این‌کار را انجام دهید، آن‌کار را انجام ندهید و...؛ بلکه تلاش می‌کنیم این درک‌وفهم را با دیگران درمیان بگذاریم که رسیدن به خودرهبری فقط از یک طریق مشخص، میسر نمی‌شود. بنابراین، هیچ‌وقت قصد نداشتیم

هدف خودرهبران، احساس کامیابی و موفقیت نسبت به خویش است، فارغ از اینکه زندگی آنها را به کجا رسانده‌است. این افراد لزوماً دنبال این نیستند تا شهرت جهانی پیدا کنند، ثروت هنگفت به دست آورند یا شغل‌های مناسب و آبرومند داشته باشند. بعضی از مردم موفقیت را در داشتن آرامش بیشتر، پرداختن به تحصیل، رسیدن به مدارج بالای علمی و حتی تبدیل شدن به پدر یا مادری خوب، می‌بینند. به همان اندازه، خودرهبران تلاش می‌کنند پول و زمانی را که در اختیار دارند به‌درستی مدیریت کنند.