بریده‌هایی از کتاب یادبودهای او

یک پایان تلخ بهتر از تلخی بی‌پایان است.

بیشتر در گلویم اشک دارم تا کلمه.

همیشه دلم برات تنگ می‌شه حتی وقتی پیش هم هستیم

مردم می‌گویند در دام عشق افتادی اما برای عاشقی، افتادن کلمۀ غم‌انگیزی است. افتادن هیچ‌وقت خوب نیست. روی زمین می‌افتی، به پشت می‌افتی، به دام مرگ می‌افتی. اولین کسی که در مورد عشق کلمۀ افتادن را استفاده کرده، حتماً قبلش از عاشقی دست کشیده بوده. در غیر این‌صورت باید لغت خیلی بهتری برایش انتخاب می‌کرده.

به طور معمول، آدم‌ها که می‌میرند عزیز می‌شوند. حتی بعضی وقت‌ها در حد قهرمان بالا می‌روند

هیچ‌وقت نمی‌شد به آدم‌ها بگویی تنهایت بگذارند و این حرف باعث ناراحتی‌شان نشود.

انگار گریه‌کردن تنها چیزیه که توی زندگیم باقی مونده و من خوب بلدمش.

نبخشیدن سخت است اما گمانم برای آدم‌هایی که بیشتر از دیگران صدمه دیده‌اند، بخشیدن سخت‌تر است.

دلم می‌خواهد حیاطی برای کاشت گل و گیاه داشته باشم. گیاهانی که گل بدهند و از بین نروند. دلم می‌خواهد بدون اینکه آرزو کنم کاش حرفی نزده بودم، با آدم‌ها صحبت کنم

ما فقط تعدادی آدم غمگین هستیم که از روی اجبار هر کاری می‌کنیم تا به فردا برسیم

امکان دارد از کسی خوشت بیاید که مدت طولانی از او متنفر بوده‌ای؟

ما فقط تعدادی آدم غمگین هستیم که از روی اجبار هر کاری می‌کنیم تا به فردا برسیم. بعضی از ما غمگین‌تر از بقیه هستیم. بعضی بیشتر از بقیه می‌بخشیم و می‌گذریم.

خیلی عجیب است، اینکه در تمام وقایع زندگی یک آدم شریک و دخیل بوده‌ای اما ناگهان دیگر هیچ خبری از هیچ‌چیز مربوط به او نداشته باشی. این یکی هم عجیب است، اینکه فکر می‌کنی کسی را می‌شناسی اما بعد از مدتی متوجه می‌شوی که شاید اصلاً هم شناختی از او نداشته باشی.

حقیقت مثل لعنت خدا افسرده کننده‌ست.

نبخشیدن سخت است اما گمانم برای آدم‌هایی که بیشتر از دیگران صدمه دیده‌اند، بخشیدن سخت‌تر است.

این حرف همیشه با من مانده. «همیشه دلم برات تنگ می‌شه حتی وقتی پیش هم هستیم.»

چشمانم را می‌بندم و اشک می‌ریزم چرا که زندگی می‌تواند بدجور بدجنس و سخت باشد و من بارها دلم خواسته خودم را از بین ببرم، اما بعد لحظاتی مثل این، به یادم می‌آورند که شادی حالتی همیشگی نیست. هدفی نیست که همگی تلاش می‌کنیم در زندگی بدستش بیاوریم، بلکه صرفاً چیزی است که گهگاهی خودش را نشان می‌دهد، بعضی وقت‌ها در مقادیری بسیار کم تا فقط باعث شود ادامۀ مسیر به اندازۀ کافی خوب به‌نظر رسد.

خدا جونم، دلم برات تنگ شده.

انگار آدم ساکتی است اما نه از آن ساکت‌های خجالتی. از آن ساکت‌هایی که مثل آرامش قبل از طوفان هستند، اطرافت را فرا می‌گیرند و تو تا وقتی که رعد را در استخوان‌هایت حس نکنی، متوجه‌شان نمی‌شوی.

آدم‌ها به همراهی و ارتباط احتیاج دارند