بریده‌هایی از کتاب قوانین ناپلئون

«اجبار قانون حیوانات است. برای حکومت بر انسان‌ها باید آن‌ها را متقاعد کنید.»

«در جنگ فقط خودتان مشکلات خودتان را می‌بینید؛ مشکلات دشمن را نمی‌توانید ببینید؛ بنابراین دشمن هم نمی‌تواند ضعف‌های شما را ببیند. پس باید از خودتان اعتمادبه‌نفس نشان دهید.»

«عوام به‌دنبال فرد بزرگ راه می‌افتند، نه به‌خاطر خودش، بلکه به‌خاطر نفوذی که دارد؛ و فرد بزرگ هم آن‌ها را یا از روی تکبر می‌پذیرد یا از روی نیاز.»

«تنوع در مطالعه همان‌طور تخیل را ارضا می‌کند که تنوع اصوات گوش را. یک خانوادهٔ اهل مطالعه را نشانم بدهید تا افرادی را نشانتان بدهم که دنیا را تکان خواهند داد.»

درسی که ناپلئون به ما می‌دهد، این است که اجازه دهیم نسل‌های بعدی ما، ارزشمان را تعیین کنند، نه چاپلوس‌هایی که در حال حاضر به‌دنبال منافع فردیشان هستند.

«آنکه ترس از شکست دارد، بی‌شک شکست خواهد خورد.»

«در این دنیا دو قدرت وجود دارد: قدرت شمشیر و قدرت روحیه. روحیه همیشه بر شمشیر غلبه کرده است.»

بنجامین فرانکلین زمانی گفت: «راز فقط در صورتی بین سه نفر باقی می‌ماند که دو نفرشان مرده باشند.»

سناتور روم باستان سِنِکا شانس را به این‌صورت تعریف کرد: «محل تلاقی آمادگی و فرصت.»

«بین تمام نهادهای ما، نهاد آموزش و پرورش مهم‌ترین است. همه‌چیز به آن بستگی دارد، چه حال و چه آینده. بسیار ضروری است که ایده‌های اخلاقی و سیاسی نسلی که امروزه در حال بزرگ شدن هستند، از اخبار روز و شرایط آنی مستقل باشند. از همه مهم‌تر، باید اتحاد برقرار کنیم: باید بتوانیم یک نسل کامل را در یک قالب شکل دهیم.»

«آنکه ترس از شکست دارد، بی‌شک شکست خواهد خورد.»

ناپلئون واقعاً خودش را ـ البته با کمی توجیه ـ عامل سازمان‌دهی و اصلاح دنیا می‌دانست

«اگر ۵۰ هزار نفر به‌خاطر صلاح یک مملکت بمیرند، قطعاً برایشان اشک خواهم ریخت، اما الزامات سیاسی بر همه‌چیز ارجحیت دارد.»

«در درازمدت، شمشیر همیشه مغلوب ذهن خواهد شد.»

«قدرت معشوقهٔ من است. برای به‌دست آوردنش سخت‌تر از آن تلاش کرده‌ام که اجازه دهم کسی از چنگم درش بیاورد.»

ناپلئون کمی بعد از آخرین نبردش در واترلو اعتراف کرد: «می‌خواستم بر دنیا حکومت کنم و برای رسیدن به این هدف، نیاز به قدرت مطلق داشتم. می‌خواستم بر دنیا حکومت کنم و چه‌کسی ممکن بود در جایگاه من باشد و چنین چیزی را نخواهد؟ دنیا به من التماس می‌کرد تا آن را اداره کنم.» اما واقعیت این بود که دنیا از او می‌خواست که راحتش بگذارد و برود.

«مردم به‌ندرت از خواسته‌های دلشان آگاه هستند.» و راه‌حل؟ «مردم عامه همیشه طرف فرد قوی‌تر را می‌گیرند.»

«در یک کشور بزرگ، اکثریت مردم قادر به قضاوت صحیح دربارهٔ امور نیستند.»

«عذاب ناشی از احتیاطِ افراطی در غالب موارد، از خطری که سعی در پرهیز از آن داریم، بیشتر است. گاهی بهتر است آدم خودش را در دستان سرنوشت رها کند.»

«زندگی پر است از مانع، و شاید هم منشأ بسیاری از شرها باشد، که مرگ بزرگ‌ترینشان نیست.»

«دموکراسی اگر هم معقول باشد، خودش را در این حد محدود می‌کند که برای همه فرصت برابر برای رقابت و کسب ایجاد کند.» از دیدگاه ناپلئون، انسان‌ها دو خواستهٔ متناقض داشتند: برابری و تمایز. ما همه خواهان برابری هستیم، اما بسیاری از ما در خفا دلمان می‌خواهد «برابرتر» از سایرین، بالاتر از حد متوسط و برنده باشیم. ناپلئون در این‌باره گفت: «عوام خواهان برابری هستند، اما اگر همه امید رسیدن به درجات بالاتر را داشته باشند، با کمال مسرت حاضرند برابری را انکار کنند. بنابراین، کاری که باید انجام شود، این است که امید به رسیدن به مدارج بالا را برای همه فراهم کنیم.»

«تاریخ را فاتحان می‌نویسند.»

«فجایع بزرگ، آموزگاران مردان بزرگ هستند.»

«از سوال کردن خجالت نکش. گوش دادن را یاد بگیر و این را بدان که سکوت معمولاً به اندازهٔ معلومات تأثیرگذار است.»

با این‌حال، درسی که ناپلئون به ما می‌دهد، این است که اجازه دهیم نسل‌های بعدی ما، ارزشمان را تعیین کنند

آیا می‌خواهید دنیا را تسخیر کنید؟ یا فقط به درک بهتری از خودتان برسید؟ ناپلئون بناپارت می‌تواند به شما کمک کند. او نه‌تنها یکی از بزرگ‌ترین داستان‌های موفقیت، بلکه یکی از چشم‌گیرترین شکست‌ها را در تاریخ دنیا رقم زد. او در حبس و تبعید، در یک جزیرهٔ متروک، میان اقیانوس اطلس جنوبی و در سن ۵۱ سالگی درگذشت؛

در فرانسه، ناپلئون نماد افتخار ملی است. او وجهه‌اش را با دقت فراوان، بین مردم پرورش داد، به‌حدی ازخودراضی بود که قطارقطار پند و نصیحت می‌کرد و سخنان زیادی برای نسل‌های آینده از خود به‌جا گذاشت. جایگاه بناپارت در تاریخ به دغدغه‌اش تبدیل شده بود و جملات قصارش به‌اندازهٔ گفته‌های بنجامین فرانکلین مثمرثمر هستند. گفته‌های ناپلئون در مقایسه با گفته‌های بنجامین فرانکلین قابل‌بحث‌تر هستند، چراکه او علاوه‌بر موفقیت، دربارهٔ شکست هم پند می‌دهد. به‌همین دلیل، گفته‌های ناپلئون اصولاً آموزنده‌تر هستند.

«بلندپروازی بزرگ، اشتیاقی مختص شخصیت‌های بزرگ است. کسی که چنین بلندپروازی‌هایی دارد، یا مرتکب اعمال بزرگ خواهد شد یا مرتکب اعمال وحشتناک؛ نتیجه به اصولی بستگی دارد که به مسیر فرد جهت می‌دهند.»

من شیفتهٔ قدرت هستم. اما قدرت را در جایگاه یک هنرمند دوست دارم. قدرت را همان‌قدر دوست دارم که یک نوازنده عاشق ویولونش و عاشق درآوردن صدایش و ساختن آهنگ است

استدلال ناپلئون این بود: ‌«باید قدرت برتری در این دنیا وجود داشته باشد، قدرتی که بر تمام قدرت‌های دیگر سلطه داشته باشد و از چنان اقتدار و اختیاراتی برخوردار باشد که تمام قدرت‌های دیگر را به زندگیِ با توازن در کنار یکدیگر وادار کند ـ و فرانسه بهترین مکان برای ایجاد چنین قدرتی است.»