بریده‌هایی از کتاب مهربانی با خود

خودشفقتی، زندگی من را کاملاً تغییر داد و متحول کرد. من از فردی که درد و رنج بسیار و خودتخریبی داشت، تبدیل به کسی شدم که امروز با خود در صلح است و در روابطم، هماهنگی و صمیمیت زیادی حس می‌کنم.

داشتن احساس خودشفقتی همچنین دلالت بر این دارد که فرد تلاش می‌کند که از تجربه درد جلوگیری کند. این امر منجر به بروز سبک‌های مقابله فعال برای ارتقا و حفظ سلامت روانی می‌شود. افراد خودشفقت، درد و نقص کمتری را نسبت به سایرین تجربه می‌کنند و دیدگاه حمایت‌گرانه نسبت به خود دارند که باعث کمتر شدن احساس افسردگی و اضطراب و بیشتر شدن رضایت آن‌ها در زندگی می‌شود. فردی که خودشفقتی دارد، در قدم اول تلاش می‌کند خود را از رنج بردن محافظت کند. بنابراین، خودشفقتی باعث بروز سازگاری بیشتر برای حفظ و ارتقای سلامت روانی است. خودشفقتی وقتی با خودسازگاری مؤثر همراه می‌شود، باعث افزایش توانایی مقابله با استرس می‌شود.

خودشفقتی با احساس دوست داشتن خود و نگرانی درمورد دیگران ارتباط دارد، اما به معنای خودمحوری یا ترجیح نیازهای خود بر دیگران نیست. داشتن نگرش شفقت‌مآبانه نسبت به خود که باعث متعادل شدن دیدگاه ذهنی در انسان می‌شود، ذهن‌آگاهی خوانده می‌شود. ذهن‌آگاهی به معنای داشتن نگرش بی‌طرفانه و پذیرنده نسبت به خود است، طوری که فرد افکار و احساسات خود را به‌گونه‌ای مشاهده می‌کند که نیازی به تغییر یا کنار گذاشتن آن‌ها نداشته نباشد. برای اینکه افراد کاملاً خودشفقتی را تجربه کنند، لازم است دیدگاه ذهن‌آگاهانه داشته باشند. به‌عبارتی آن‌ها نباید از تجربه احساسات دردناک اجتناب کنند، زیرا این امر برای شناخت احساس خودشفقتی لازم است.

مهربانی با خود و یا دوست داشتن خود به عنوان یک اصل مهم برای مهربانی با دیگران و یک پیش‌نیاز همیشه مورد تاکید و توجه بوده است. وقتی فرد یاد بگیرد در همه شرایط با خودش مهربان باشد و در عین حال مسئولیت اشتباهاتش را شجاعانه بپذیرد و در گردنه های سخت، مراقب احساس ارزشمندی و خود دوست داری اش باشد که با سرزنش‌گری و انتقادهای بی‌جا آن‌ها را تضعیف نکند قدم در مسیر مهربانی با خود و یا خودشفقتی گذاشته است.

دلم برای خودم تنگ شده کاش سرم را بردارم و برای هفته‌ای در گنجه‌ای بگذارم و آن را قفل کنم در تاريکی يک گنجه خالی... روی شانه‌هايم جای سرم، چناری بکارم و برای هفته‌ای در سايه‌اش آرام گيرم... «ناظم حکمت

درواقع، وقتی یاد بگیریم که برای رنج‌ها و ناراحتی‌هایمان، از خودشفقتی استفاده کنیم، متوجه می‌شویم که بهبودی و رشد به‌سهولت صورت می‌گیرد.

کار را به‌این‌خاطر انجام دهید که دوست دارید، نه چون آن کار تنها راه برای داشتن ارزش انسانی است.

به‌هیچ‌وجه مهم نیست که چقدر احساس خشم، یأس و خودانتقادی داریم، خودشفقتی برای همه می‌تواند کارساز باشد.

زمانی که خودشفقتی دارید، خودتان را درگیر مقایسه با دیگران نمی‌کنید؛

«باشد که خوشبخت باشی، باشد که آسوده‌خاطر باشی، باشد که آزاد باشی، باشد که دوست‌داشتنی باشی.»‌

خودشفقتی یعنی هرچه را هستید، کاملاً دوست بدارید؛ ولی هنوز هم ارزش زندگی را به رشد و تلاش برای بهتر شدن بدانید. هنگامی که خودشفقتی دارید، نباید تغییر کنید؛ بلکه دوست دارید رشد کنید. رشد اغلب مستلزم تلاش است (هرچند که این امر شامل اجازه استراحت دادن به خود و بودن در هر آنچه هست بیش از همه نیاز داریم).

وقتی خودشفقتی داریم، دیگر نیازی نیست که از دیگران انتقاد کنیم. ما از شکست‌های اتفاقی نمی‌ترسیم، زیرا می‌توانیم شکست را به‌جای ابزار تهدید خود به‌عنوان فرصتی ارزشمند برای یادگیری در نظر گیریم. محققان متوجه شده‌اند که خودشفقتی، انگیزه ما را برای موفقیت بیشتر قوی‌تر می‌کند. دیگر از اشتباه‌کردن هراس نداریم، پس نیازی نیست که برای‌اینکه دیگران ما را دوست داشته باشند، بخواهیم کامل و بی‌نقص باشیم.

خودشفقتی یعنی هرچه را هستید، کاملاً دوست بدارید؛ ولی هنوز هم ارزش زندگی را به رشد و تلاش برای بهتر شدن بدانید.