بریده‌هایی از کتاب مهربانی با خود

کاش سرم را بردارم و برای هفته‌ای در گنجه‌ای بگذارم و آن را قفل کنم در تاريکی يک گنجه خالی... روی شانه‌هايم جای سرم، چناری بکارم و برای هفته‌ای در سايه‌اش آرام گيرم... «ناظم حکمت»

ارزش انسانیِ او به کسب موفقیت در امتحانات نیست. چه در امتحان قبول شود، چه نشود؛ باز هم از نظر خود موردقبول است. این نگرش به این معنی است که «کار را به‌این‌خاطر انجام دهید که دوست دارید، نه چون آن کار تنها راه برای داشتن ارزش انسانی است.»‌

افرادی که خودانتقادی در آن‌ها بسیار فلج‌کننده است. آن‌ها به‌قدری از ندای خشمگین درون خود می‌ترسند که دست به هر کاری می‌زنند تا این ندا را تحریک نکنند. آن‌ها از هرچیزی که احتمال شکست در آن ببینند، اجتناب می‌کنند و جرئت ندارند کار جدیدی را آغاز کنند.

«شفقت بزرگ‌ترین هنر آدمی»

خودشفقتی به رسمیت شناختن این موضوع است که اگر هر اتفاقی در زندگی ما بیفتد، مهم این است که بازهم خود را دوست بداریم

مهربانی با خود و یا دوست داشتن خود به عنوان یک اصل مهم برای مهربانی با دیگران و یک پیش‌نیاز همیشه مورد تاکید و توجه بوده است. وقتی فرد یاد بگیرد در همه شرایط با خودش مهربان باشد و در عین حال مسئولیت اشتباهاتش را شجاعانه بپذیرد و در گردنه های سخت، مراقب احساس ارزشمندی و خود دوست داری اش باشد که با سرزنش‌گری و انتقادهای بی‌جا آن‌ها را تضعیف نکند قدم در مسیر مهربانی با خود و یا خودشفقتی گذاشته است.

خودشفقتی، انگیزه ما را برای موفقیت بیشتر قوی‌تر می‌کند. دیگر از اشتباه‌کردن هراس نداریم، پس نیازی نیست که برای‌اینکه دیگران ما را دوست داشته باشند، بخواهیم کامل و بی‌نقص باشیم.

«آسایش و نیک‌زیستی یادگرفتنی است، اما نیاز به تمرین دارد و هیچ‌چیزی نمی‌تواند جایگزین تمرین شود.»

دلم برای خودم تنگ شده کاش سرم را بردارم و برای هفته‌ای در گنجه‌ای بگذارم و آن را قفل کنم در تاريکی يک گنجه خالی... روی شانه‌هايم جای سرم، چناری بکارم و برای هفته‌ای در سايه‌اش آرام گيرم... «ناظم حکمت»

وقتی کسی خودش را دوست بدارد، قطعا می‌تواند دیگران را نیز دوست بدارد. انسان‌ها زمانی خود را دوست دارند که سلامت روانی داشته باشند و بنابر اصول اخلاقی زندگی کنند. اول باید حس خوبی نسبت به خود داشته باشیم تا بتوانیم این حس را به دیگران منتقل کنیم و این یک مسیر اجتناب‌ناپذیر برای احساس شفقت است.

«کار را به‌این‌خاطر انجام دهید که دوست دارید، نه چون آن کار تنها راه برای داشتن ارزش انسانی است.»‌

«باشد که خوشبخت باشی، باشد که آسوده‌خاطر باشی، باشد که آزاد باشی، باشد که دوست‌داشتنی باشی.»‌

خودشفقتی چطور نتیجه می‌دهد و چگونه انجام می‌شود؟ خودشفقتی سپر جادویی نیست که جلوی بروز اتفاقات بد و تلخ زندگی را بگیرد و از ما محافظت کند یا کاملاً ما را از غم‌وغصه دور نگه دارد. خودشفقتی به ما یاد می‌دهد که وقتی با مشکلات اجتناب‌ناپذیر زندگی مواجه شدیم، چطور از خود مراقبت کنیم. اضطراب، سرخوردگی و ناامیدی، هرلحظه سراغ ما می‌آیند، اما خودشفقتی به ما کمک می‌کند که درگیر آن‌ها نشویم. ما می‌توانیم مانند یک مادر که نوزاد خود را در آغوش می‌گیرد، رنج خود را در آغوش بگیریم و (به‌خاطر خودشفقتی) احساس بهتری داشته باشیم.‌ من در زندگی خود یاد گرفته‌ام که آرامش و آزادی حقیقی از عشق ورزیدن به خود و پذیرش خود در تمامی شرایط حاصل می‌شود.

خودشفقتی یعنی هرچه را هستید، کاملاً دوست بدارید؛ ولی هنوز هم ارزش زندگی را به رشد و تلاش برای بهتر شدن بدانید. هنگامی که خودشفقتی دارید، نباید تغییر کنید؛ بلکه دوست دارید رشد کنید. رشد اغلب مستلزم تلاش است (هرچند که این امر شامل اجازه استراحت دادن به خود و بودن در هر آنچه هست بیش از همه نیاز داریم).

وقتی خودشفقتی داریم، دیگر نیازی نیست که از دیگران انتقاد کنیم. ما از شکست‌های اتفاقی نمی‌ترسیم، زیرا می‌توانیم شکست را به‌جای ابزار تهدید خود به‌عنوان فرصتی ارزشمند برای یادگیری در نظر گیریم. محققان متوجه شده‌اند که خودشفقتی، انگیزه ما را برای موفقیت بیشتر قوی‌تر می‌کند. دیگر از اشتباه‌کردن هراس نداریم، پس نیازی نیست که برای‌اینکه دیگران ما را دوست داشته باشند، بخواهیم کامل و بی‌نقص باشیم.

می‌توانیم مانند یک مادر که نوزاد خود را در آغوش می‌گیرد، رنج خود را در آغوش بگیریم

اضطراب، سرخوردگی و ناامیدی، هرلحظه سراغ ما می‌آیند، اما خودشفقتی به ما کمک می‌کند که درگیر آن‌ها نشویم.

خیلی از رنج‌ها و دردهایی که ما تحمل می‌کنیم به‌خاطر انتقاد از خود و دیگران است.

با خودشفقتی به خود انگیزه دهید بسیاری از مردم هراس دارند که اگر دست از انتقاد خود بردارند، دیگر برای رشد و موفقیت انگیزه‌ای پیدا نمی‌کنند. اما تحقیقات نشان می‌دهد که عکس این ماجرا حقیقت دارد. افرادی که به‌جای انتقاد با مهربانی و همدلی و احترام به خود انگیزه می‌دهند، پایداری بهتری در دشواری‌های زندگی دارند و از شکست به‌عنوان فرصتی برای یادگیری بهره می‌گیرند.

همیشه روزگار با یک فرصت به او روی خوش نشان داده و او این فرصت را از دست داده است. جردن می‌گوید: «تمایل من به شکست، علت موفقیت من است.»