بریده‌هایی از کتاب بی صورت

پذیرش خیلی مهمه. پذیرش یکی از اصول مهم زندگیه.

چه عجیب است که هرچه آتش داغ‌تر شود، بیشتر به رنگ آبی درمی‌آید. آبی، رنگ خلیج سرد، رنگ آسمان عصر سرد، رنگ لب‌ها و انگشت‌های یخ‌زده است. من نمی‌توانم نوع گرم آبی را تصور کنم.

افسردگی به‌قدری وسیع است که نمی‌توان آن را در یک مرحله قرار داد. بیشتر شبیه به جریان و موج زیرین همه‌چیز است.

فکر می‌کنم بهتره دیگه دادوبیداد نکنی، وگرنه ممکنه چیزایی رو به زبون بیاری که بعداً از گفتنشون پشیمون بشی

به من یادآوری نمی‌کند که قبلاً عادت داشتیم هر روز، چندین مرتبه، باهم حرف بزنیم. شاید نگران است که اگر چیزی بگوید، من بشکنم.

عادت‌های قدیمی به‌سختی از بین می‌روند.

«به گمونم صبر هر آدمی یه حدی داره.»

حتی در تاریک‌ترین لحظات زندگی، هنوز امید وجود دارد.

«کلک‌هایی که ذهن می‌تونه بهت بزنه خیلی عجیبه»

شاید تمام چیزهای کوچکی که ناراحتم می‌کرد، روزی صبرم را لبریز می‌کرد و متوجه می‌شدیم که دیگر عاشق هم نیستیم، مثل بسیاری از آدم‌های دیگر.