بریده‌هایی از کتاب کنت دومونت کریستو (جلد سوم)

خدایا، انتقام تو گاه دیر می‌رسد، امّا هنگامی که از آسمان نازل می‌شود، کامل‌ترین است.»

مرگ، برحسب مواظبتی که ما به کار می‌بریم تا با آن خوب یا بد برخورد کنیم؛ یا همچون دایه‌ای مهربان ما را می‌خواباند، یا دشمنی است که با خشونت روح را از بدن ما بیرون می‌کشد.

تو را دوست دارم. تو را دوست دارم چنانکه هرکس پدرش، برادرش و شوهرش را دوست دارد. تو را دوست دارم چنانکه زندگی را دوست دارند، چنانکه خدا را دوست دارند. زیرا تو برای من زیباترین، بهترین و بزرگترین موجودی هستی که خداوند آفریده است.

در این دنیا نه خوشبختی هست، نه بدبختی. فقط قیاس یک حالت با حالتی دیگر است. تنها کسی که حدّ اعلای بدبختی را شناخته باشد می‌تواند حدّ اعلای خوشبختی را درک کند.

«گوش کن، این خداوندی که تو در آخرین ساعت حیات نفی می‌کنی، برای تو چه کارها کرده است. به تو سلامتی داده بود، نیرومندی داده بود، شغلی قابل اطمینان، حتّی دوستانی داده بود. بالاخره زندگی چنانکه می‌بایست برای انسان بگذرد، تا شیرین، با آرامش وجدان و ارضاء امیال طبیعی باشد، برای تو می‌گذشت. تو به جای بهره بردن از این نعمت‌های خداوندی که خیلی کم یکجا به کسی عطا می‌شود، تسلیم تنبلی و میخواری شدی. در مستی به یکی از بهترین دوستانت خیانت کردی.

«خدایا، انتقام تو گاه دیر می‌رسد، امّا هنگامی که از آسمان نازل می‌شود، کامل‌ترین است.»

متأسّفانه این یکی از غرورهای پیش پا افتاده انسانی است که هرکس بدبختی خودش را مافوق بدبختی کس دیگری می‌داند که در کنار او می‌گرید و می‌نالد.

برای چشم‌های گریان، زمان لازم است تا کاملا گشوده شوند

در این دنیا نه خوشبختی هست، نه بدبختی. فقط قیاس یک حالت با حالتی دیگر است. تنها کسی که حدّ اعلای بدبختی را شناخته باشد می‌تواند حدّ اعلای خوشبختی را درک کند. ماکزیمیلین، می‌بایست انسان خواسته باشد بمیرد تا بداند زنده بودن چقدر خوب است. پس زندگی کنید و خوشبخت باشید، فرزندان عزیزم، و هرگز فراموش نکنید که تا روزی که خداوند بخواهد آینده انسان را آشکار کند، همه شناخت انسان در دو کلمه خلاصه می‌شود: انتظار کشیدن و امیدوار بودن.

انسان! خودخواه‌ترین حیوانات، خودپرست‌ترین مخلوقات، همیشه تصوّر می‌کند که زمین می‌گردد، خورشید می‌درخشد، مرگ درو می‌کند، فقط برای او.

وقتی که تو به دوستت خیانت کردی، خداوند به تو ضربه نزد، امّا به تو آگاهی داد: تو در نکبت افتادی، گرسنه ماندی، به جایی رسیدی که در آرزوی نیمی از آنچه از دست داده بودی باشی.

خداوند را به این طریق پرستش نمی‌کنند. خدا می‌خواهد که او را درک کنند و قدرتش را بپذیرند. برای همین است که به ما اختیار انتخاب داده است.

قانون است که حکم می‌کند. آیا قانون چشم دارد که اندوه شما را ببیند؟ آیا قانون گوش دارد که صدای شیرین شما را بشنود؟ آیا قانون حافظه‌ای دارد تا افکار ظریف شما را درک کند؟ نه خانم، قانون دستور می‌دهد، و زمانی که قانون دستور داد ضربه فرود می‌آید.

گفته‌اند که خطای پدران تا نسل سوّم یا چهارم بر روی فرزندان اثر می‌کند.

«مرگ چیست؟ درجه‌ای بالاتر از آرامش، و شاید دو درجه بالاتر از سکوت!

انسان! خودخواه‌ترین حیوانات، خودپرست‌ترین مخلوقات، همیشه تصوّر می‌کند که زمین می‌گردد، خورشید می‌درخشد، مرگ درو می‌کند، فقط برای او.

کار، کار. عشق من، شادی من، حیات من فقط و فقط کار است. کار است که همه رنج‌های مرا از یادم می‌برد و همه دردهایم را تسکین می‌دهد.

من که محکومم هر روز نمایندگان شریفمان را ببینم

آه، من تو را می‌شناسم! تو را می‌شناسم! تو... من ادموند دانتس هستم.

در اینجا هر چیزی را با پرداختن قیمت، چنانکه رسم همه مسیحیان خوب است، در صورتی که تمایل داشته باشید می‌توانید تهیه کنید.

او حقیقتاً از آن گونه گواهان وحشت‌آوری است که گناهکار جرأت جواب دادن به آنها را ندارد.

«چقدر بی‌معنی! روزی که تصمیم به انتقام گرفتم، می‌بایست قلبم را از جا می‌کندم.»

انسان! خودخواه‌ترین حیوانات، خودپرست‌ترین مخلوقات، همیشه تصوّر می‌کند که زمین می‌گردد، خورشید می‌درخشد، مرگ درو می‌کند، فقط برای او.

انسان‌ها، هرچند به علّت خطر سخت شده باشند، هر قدر از مخاطره آگاه باشند، همیشه تفاوتی را که میان رؤیا و واقعیت وجود دارد، از ضربان قلب خود، و از لرزش عضلات بدنشان درک می‌کنند.

زخم‌های اخلاقی این خاصیت را دارند که پنهان می‌مانند، امّا بسته نمی‌شوند، همیشه دردناکند و با اوّلین اشاره انگشت آماده خونریزی هستند. همیشه زنده و گشاده در قلب باقی می‌مانند.

آه، این اعدادی است... به خاطر دارم. روزی که سنّ پدرم را محاسبه می‌کردم تا بدانم آیا او را زنده خواهم یافت، و سن مرسدس را برای آنکه بدانم آیا او را آزاد می‌یابم نوشتم... پس از انجام دادن محاسبه، لحظه‌ای امیدوار شدم... من محاسبه را بدون گرسنگی و بدون بی‌وفایی کرده بودم!»

مرگ در هر حال مرگ است، یعنی فراموشی، یعنی استراحت مطلق، یعنی فقدان زندگی و در نتیجه فقدان رنج.

فرانسوای اوّل می‌گوید: «زنها غالباً تغییر می‌کنند.» و شکسپیر گفته است: «زن مانند موج است.»

نمی‌دانم چرا وقتی هیچ الزامی در کار نیست، من باید زندگی خودم را با داشتن یک شریک دائمی، دست و پا گیر کنم. عاقلان می‌گویند: «بار خود را سنگین نکنید.» یا «همه چیز را در وجود خود بجویید.»

دنیا مرا زیبا می‌داند، و زیبایی چیزی است که درها را به روی من می‌گشاید. من پذیرفته شدن را دوست دارم. پذیرش خوب چهره را شکوفا می‌کند