بریده‌هایی از کتاب کنت دومونت کریستو (جلد سوم)

خدایا، انتقام تو گاه دیر می‌رسد، امّا هنگامی که از آسمان نازل می‌شود، کامل‌ترین است.»

در این دنیا نه خوشبختی هست، نه بدبختی. فقط قیاس یک حالت با حالتی دیگر است. تنها کسی که حدّ اعلای بدبختی را شناخته باشد می‌تواند حدّ اعلای خوشبختی را درک کند.

«گوش کن، این خداوندی که تو در آخرین ساعت حیات نفی می‌کنی، برای تو چه کارها کرده است. به تو سلامتی داده بود، نیرومندی داده بود، شغلی قابل اطمینان، حتّی دوستانی داده بود. بالاخره زندگی چنانکه می‌بایست برای انسان بگذرد، تا شیرین، با آرامش وجدان و ارضاء امیال طبیعی باشد، برای تو می‌گذشت. تو به جای بهره بردن از این نعمت‌های خداوندی که خیلی کم یکجا به کسی عطا می‌شود، تسلیم تنبلی و میخواری شدی. در مستی به یکی از بهترین دوستانت خیانت کردی.

مرگ، برحسب مواظبتی که ما به کار می‌بریم تا با آن خوب یا بد برخورد کنیم؛ یا همچون دایه‌ای مهربان ما را می‌خواباند، یا دشمنی است که با خشونت روح را از بدن ما بیرون می‌کشد.

تو را دوست دارم. تو را دوست دارم چنانکه هرکس پدرش، برادرش و شوهرش را دوست دارد. تو را دوست دارم چنانکه زندگی را دوست دارند، چنانکه خدا را دوست دارند. زیرا تو برای من زیباترین، بهترین و بزرگترین موجودی هستی که خداوند آفریده است.

«خدایا، انتقام تو گاه دیر می‌رسد، امّا هنگامی که از آسمان نازل می‌شود، کامل‌ترین است.»

غم‌های خانوادگی برای فرد بدبختی که فرزندش همه ثروت اوست خردکننده است. امّا همین غم‌ها برای یک میلیونر قابل تحمّل است. فلاسفه هرچه بگویند، انسان‌های اهل عمل همیشه کذب گفته آنها را ثابت می‌کنند: پول انسان را از بسیاری رنج‌ها تسلّی می‌دهد؛

کار، کار. عشق من، شادی من، حیات من فقط و فقط کار است. کار است که همه رنج‌های مرا از یادم می‌برد و همه دردهایم را تسکین می‌دهد.

من که محکومم هر روز نمایندگان شریفمان را ببینم

آه، من تو را می‌شناسم! تو را می‌شناسم! تو... من ادموند دانتس هستم.

در اینجا هر چیزی را با پرداختن قیمت، چنانکه رسم همه مسیحیان خوب است، در صورتی که تمایل داشته باشید می‌توانید تهیه کنید.

انسان! خودخواه‌ترین حیوانات، خودپرست‌ترین مخلوقات، همیشه تصوّر می‌کند که زمین می‌گردد، خورشید می‌درخشد، مرگ درو می‌کند، فقط برای او.

وقتی که تو به دوستت خیانت کردی، خداوند به تو ضربه نزد، امّا به تو آگاهی داد: تو در نکبت افتادی، گرسنه ماندی، به جایی رسیدی که در آرزوی نیمی از آنچه از دست داده بودی باشی.

او حقیقتاً از آن گونه گواهان وحشت‌آوری است که گناهکار جرأت جواب دادن به آنها را ندارد.

«چقدر بی‌معنی! روزی که تصمیم به انتقام گرفتم، می‌بایست قلبم را از جا می‌کندم.»