بریده‌هایی از کتاب فارسی عمومی

بر و بازوی شیر و خورشید روی دل پهلوان، دست شمشیرجوی سپیدش مژه دیدگان قیرگون چو بسّد لب و رخ به کردار خون جز از موی بر وی نکوهش نبود بدی دیگری را پژوهش نبود سام به دیدن فرزند بسیار شادمان گشت و از او دل‌جویی کرد و با وی پیمان بست که هر آرزویی داشته باشد، آن را برآورده سازد. پس تنش را به جامهٔ خسروانی و قبای

بکوشیم تا رنج‌ها کم کنیم دل غمگنان شاد و خرّم کنیم که گیتی نماند و نماند به کس بی آزاری و داد جوییم و بس

غزل قالب مشهور شعر غنایی است و بهترین غزلیات از آنِ استاد سخن، سعدی شیرازی (تولد حدود ۶۰۵. فوت ۶۹۱ یا ۶۹۵) است. غزل سعدی عاشقانه است. در نگرش سعدی، عشق از مخلوق آغاز می‌شود امّا سرانجام به خالق می‌رسد. به دلیل همین آمیختگی وجود سعدی با عشق، احساساتش در نهایت لطافت است. حسن ترکیب، اعتدال در صنعت‌پردازی، شیرینی زبان، مفاهیم و مضامین نو، سهل و ممتنع از ویژگی غزلیات اوست.