بریده‌هایی از کتاب عرش عشق

یه زن وقتی مادر میشه دیگه تو سینه ش قلب نداره چون قلبش بیرون از سینه میتپه!

مشکل ما آدم ها همینه که همیشه بد حالیم! فقط به خاطر همین حرف های نگفته ای که روی قلبمان

آدما می تونن با خوب بودن هر چیزی رو به خودشون پایبند کنند ... اونقدری که هر کسی بعد از رفتن، دلتنگ خوبی هاش بشه و برگرده.

کسی چه میداند که گاهی با چای تلخ هم میتوان مست شد اگر کسی که باید باشد... باشد.

همیشه لحظاتی در زندگی هست که فکر می کنی محاله از این بدتر هم وجود داشته باشد. لحظاتی که پیش خودت میگی این دیگه نهایت بدبختیه، اینجا آخر درماندگیه، اما باز یک حرف، یک جمله، یک اتفاق به تو ثابت می کنه که بالاتر از سیاهی هم رنگی هست ... تو اون لحظه، اون چیزی که تو رو امیدوار کرده برای ادامه دادن، حکم معجزه رو داره

بی صدا گریه کرد، به حال خودش و تمام دلتنگی هایش برای کسی که بود اما مثل سابق دیگر به چشمش نمی آمد و نمی‌دانست چرا تا این حد از هم دور شدند، مدتهاست که میجنگید ... نه برای حفظ کردن کسی در زندگیش، نه! فقط برای نگه داشتن احساس خودش نسبت به کسی که هست ولی نیست.

‫«اگه زورت به رقیبت نمی‌رسه اجازهٔ رفتن رو از زندگیت بگیر و با خوب بودنت اونو پایبند به موندن کن چون آدما می تونن با خوب بودن هر چیزی رو به خودشون پایبند کنند اینقدر که بعد از رفتن دلتنگ خوبیهاش بشن ... اگه کسی رو دوست دارید و واستون مهمه باید تلاش کنید تا از دستش ندید»