بریده‌هایی از کتاب مصطفی

فاطمه یعنی کسی که از آتش به دور است.

بینوایی در می‌زند، فاطمه در را باز کرد، لباس می‌خواهد؛ فاطمه دستش به سمت دادن لباس کهنه نرفت؛ لباس نو را عوض کرد و آن را به او داد. زیر لب آیه‌ای را می‌خواند: «لن تنال البرّ حتی تنفقوا ممّا تحبّون» به مقام برّ و نیکی نمی‌رسید تا چیزی را انفاق کنید که دوستش می‌دارید.

محمد به علی گفت: غذای فراوانی برای عروسی تدارک ببین. گوشت و نان را من می‌دهم، خرما و روغن به عهده تو. علی خرما و روغن فراهم کرد و نزد پیامبر آورد، محمد آستین‌هایش را بالا زد و خرما را تمیز کرده در روغن ریخت و غذایی که به آن «حیس» گفته می‌شود درست کرد. گوسفندی را ذبح کرد و نان فراوانی تدارک دید، سپس به علی گفت: هر کسی را که دوست داری دعوت کن. علی وارد مسجد شد و دید مسجد پر از یاران پیامبر خداست. از اینکه عده‌ای را دعوت کند و عده دیگر را دعوت نکند، خجالت کشید. علی گفت: همهٔ شما را به صرف ولیمه عروسی دعوت می‌کنم. مسلمانان این دعوت را پذیرفتند.

تظار برای محمد با نشستن و دست روی دست گذاشتن فرق دارد. در این فاصله، مشغول انجام یک کار مهم است؛ می‌خواهد نیت و قصد عمار را به بهترین شکل تکمیل و عملی کند. عمار فرزند دو شهید است یاسر و سمیه که زیر شکنجه مشرکان جان دادند. او یک مسلمان مؤمن و واقعی است. عمار می‌خواست برای محمد سایبانی بسازد تا او که آمد جایی برای استراحت داشته باشد. محمد به نیت پاک او توجه کرد، نیت عمار مهم شد و محمد درست در همانجایی که او سایبانی آماده کرده بود، مسجد ساخت.

فاطمه دختر رسول خدا (ص) در این جنگ حضور دارد و زخمی‌ها را مداوا می‌کند. حضور فاطمه در این جنگ در حالی است که یک ماه بیشتر از مادر شدنش نمی‌گذرد.

جهیزیه را در خانه علی چیدند. فاطمه با این اثاث و آن رضایت، به جهاد آمده است. این اثاثیه را نباید دستکم گرفت، اینها بهای زره علی است که حالا ذوالفقار فاطمه شده است. این عروسی و این خانواده، خیال محمد را آسوده کرده است. چون می‌تواند هر نگرانی که محمد از سرگرم شدن اهل مدینه به اموال و اولاد دارد، برطرف کند.

سومین دفعه‌ای است که به این قصد، نزد رسول خدا (ص) می‌آید اما، حیا اجازه نمی‌دهد چیزی را به زبان بیاورد. این‌بار محمد خندید؛ لبخند محمد همیشه برای علی کارها را ساده کرده است. اما لبخندش که به پرسش رسید، کار دشوار شد. - علی جان برای چیزی آمده‌ای؟ شروع کرد به گفتن اینکه دارایی من نزدیک بودن به تو و سبقتم در اسلام و یاری کردن توست. و بعد سکوت؛ به زبان آوردن جملات بعدی خیلی سخت است. خدایا چه خوب که سکوت را آفریدی، و ادامه جملاتش را با سکوت گفت.

- چرا باید وسط نماز، قبله جابجا شود، آیا این جابجایی بعد یا قبل نماز بهتر نبود؟ علی که خیالش راحت از همه این سؤالها بود، او همه حواسش به محمد است؛ به همین دلیل از چیزی جا نمی‌ماند. در تمام این سال‌ها خواسته‌های علی، خواسته‌های محمد بوده است و هر وقت یکی از آنها دغدغه‌ای دارد، در دل دیگری هم همان موضوع دارای اهمیت می‌شود.

مسلمانان با نازل شدن سوره مبارکه ماعون فهمیدند که نماز خواندن در کنار توجه به یتیم و مسکین، آنها را دیندار می‌کند و این نکته یک قانون مهم است. یتیم یعنی کسی که از داشتن پدر یا مادر محروم است و مسکین یعنی کسی که به دلیل ناتوانی، قدرت انجام کار و تأمین نیازهایش را ندارد. مسلمانان با سوره ماعون و دانستن قانون‌های مهمی که در آن گفته شده است، هم‌نشین با کسانی می‌شوند که دارای نوعی محرومیت اجتماعی هستند، آنها با این هم‌نشینی مهربان‌تر می‌شوند و با افتخار به این هم‌نشینی و رابطه، احساس بزرگی می‌کنند. هنر قرآن و سورهٔ ماعون در این است که بین نماز و عطا کردن ارتباط برقرار می‌کند. فرد با نماز و عطا، ظاهر و باطنش دیندار می‌شود و از منافق شدن دور می‌گردد. او در دو چیز همیشه گرم و فعال است و هرگز سرد و خاموش نمی‌شود: یکی ایجاد جمع برای اقامه نماز و دیگری توجه به محرومین.

او خوب می‌داند که روحیه تعصب داشتن نسبت به قبیله می‌تواند هر جامعه‌ای را شبیه جامعه مشرکان کند؛ کوره و آتشفشانی که در آن تحمل حرف حق نباشد و دشمنی و کینه نسبت به آیات خداوند فوران کند. کار مهم محمد، ایجاد پیوند برادری میان مسلمانان است. مهاجرین با انصار برادر می‌شوند.

محمد هرگاه قصد اعزام سریه‌ای دارد، فرمانده و نیروها را نزد خود می‌نشاند و با آنها سخن می‌گوید. - خیانت نکنید؛ مثله نکنید. مثله یعنی بی احترامی و بی رحمی نسبت به جسد دشمن.

بکوب ای پتک که اکنون زمان کوبیده شدن همهٔ چیزهایی است؛ که دیواری باشند میان من و محمد. بر خوابیدنم بکوب؛ که حسرت خواب را بر چشمانم خواهم گذاشت اگر خوابیدن بخواهد باعث جدایی شود میان من با علی. بکوب ای پتک، بر قلبم بکوب تا مثل آهنی که برای شمشیر شدن، آبدیده می‌شود، در آسایشی اندک برای ثانیه‌هایی در آبی سرد بخوابم، کمی آرام بگیرم، و آنگاه بیدار که شدم حفره‌ای، رخنه‌ای، حبابی، در من باقی نمانده باشد.

بینوایی در می‌زند، فاطمه در را باز کرد، لباس می‌خواهد؛ فاطمه دستش به سمت دادن لباس کهنه نرفت؛ لباس نو را عوض کرد و آن را به او داد. زیر لب آیه‌ای را می‌خواند: «لن تنال البرّ حتی تنفقوا ممّا تحبّون» به مقام برّ و نیکی نمی‌رسید تا چیزی را انفاق کنید که دوستش می‌دارید. آیه‌ها را برای عمل کردن می‌خواند. این عروس و داماد، هنوز وارد خانه خود نشده، عطر محمدی همه جا را پر کرده است. به یک خانه پا گذاشتن این دو نفر، جوشیدن چشمه‌ای تمام نشدنی از قلّه وحی است.

کسی که نماز می‌خواند، به قرآن بیشتر احساس نیاز می‌کند. او از قرآن می‌فهمد، آن دین‌داری که به وسیله عمل کردن خالصانه و در بستر اجتماع باشد، یک دین‌داری واقعی است؛ زیرا هر عملی برای خوب انجام شدن، نیازمند رعایت قوانین مخصوص به خود است و این قانون‌ها در قرآن پیدا می‌شوند. قانون‌هایی که نه تنها دست و پاگیر نیستند، بلکه اجرای آنها زندگی را لذت‌بخش و معنی‌دار می‌کنند و اینطور نیست که با اجرای آنها، انسان‌ها ضرر کنند. دین‌داری به وسیله عمل باعث می‌شود یک مسلمان به دنبال شناسایی انواع قانون‌هایی باشد که برایش مفید است. او بعد از شناسایی قوانین، خودش را متعهد به اجرای آنها می‌داند. این قانون‌ها به زیبایی در سوره‌های قرآن بیان شده‌اند.

محمد قرآن را نور، برای هدایت شدن و راه پیدا کردن و هوای تنفس، برای حیات می‌داند. او برای دین‌دار شدن واقعی مسلمانان، از قرآن بهره می‌گیرد. او خوب می‌داند با قرآن خیلی راحت می‌توان فهمید، هم ظاهر دین و هم باطن آن اهمیت دارد و نبودن یکی منجر به بی‌دینی می‌شود.

قریش از هشت فامیل تشکیل می‌شود: بنی اسد، بنی مخزوم، بنی زهره، بنی امیه، بنی هاشم، بنی تیم، بنی عدی، بنی عبدالدار.

در سالی که سوره کوثر تولد یافت، فاطمه حدوداً ده ساله است؛ اما این سوره به افتخار بودن اوست. تأکیدی است بر زلالی تمام نشدنی او.

مؤمنان خوش عاقبت و رستگارند.

خداوند کسانی را که در راه دین سختی‌ها را تحمل می‌کردند، «اصحاب میمنه» نامید. یعنی کسانی که خوشبخت و خوش یُمن هستند. در مقابل کسانی را که به آیات خداوند کافر باشند «اصحاب مشئمه» نامید. یعنی شوم و بدبخت.

انسان در سختی آفریده شده است