بریده‌هایی از کتاب بر بلندی های مکه

پیش از سفر، مسئول کاروان که از وضعیت آب و هوای آنجا به خوبی آگاه است، تأکید کرد که حتما رو انداز مناسب با خودمان برداریم و ما نیز بی‌درنگ به گفتهٔ او عمل کردیم، زیرا می‌دانیم که فراهم کردن مایحتاج سفر به عهدهٔ اوست و او به خوبی می‌داند که چه چیزهایی را باید خودمان فراهم کنیم ... اما هنگامی که گفتهٔ پیامبر اعظم (ص) را می‌شنویم که به نقل از قرآن کریم می‌فرماید: «وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَیرَ الزَّادِ التَّقْوَی»، چه بسا به آن عمل نمی‌کنیم، یا می‌خوانیم و پند نمی‌گیریم و امید آمرزش داریم، بی آنکه توشه فراهم کرده باشیم

از او پرسیده می‌شود که به چه دلیل، مراقب دلش نبوده و اجازه داده که آمال و آرزوهای دور و دراز، همچون درختی «هرس‌نشده» و لجام گسیخته، شاخ و برگ دهد و در دلش ریشه بدواند؟