بریده‌هایی از کتاب آشور

ـ آدما وقتی خیلی شبیه همدیگه باشن کنار هم ساییده می‌شن. مثل دوتا سنگ مکعبی که کنار هم قرار بگیرن و چفت هم نمی‌شن، ولی ساییده می‌شن. ولی وقتی دوتا آدم با تفاوت‌هاشون مقابل هم باشن مثل تیکهٔ پازل درهم چفت و مچ می‌شن.

شنیدم می‌گن آتیش جهنم از جنس پشیمونیه، من داشتم توی اون حسرت و آتیش پشیمونی از انجام ندادن کار درست می‌سوختم و کسی نمی‌تونست کمکم کنه!

یه جایی قحطی می‌آد همهٔ مردم عزا می‌گیرن، یه یارو بوده که یه غلام داشته و این غلام ککشم نمی‌گزیده و بی‌خیال و خوشحال بوده. ارباب می‌گه تو چرا ان‌قدر خوشحالی! نمی‌بینی قحطی و بدبختیه؟ غلام می‌گه برای چی ناراحت باشم؟ من اربابی دارم که سر موقع تحت هر شرایطی حقوقم‌و می‌ده، سقف بالاسرمم تأمین می‌کنه. ارباب همون موقع به خودش می‌گه وای بر من که این غلام به منه ارباب دل خوشه، ولی من به خدای خودم دل خوش ندارم که اون روزی‌ده و چرخ‌گردونه.

شنیدم می‌گن آتیش جهنم از جنس پشیمونیه، من داشتم توی اون حسرت و آتیش پشیمونی از انجام ندادن کار درست می‌سوختم و کسی نمی‌تونست کمکم کنه!

ما هیچ‌کسی رو نمی‌شناسیم، فقط فکر می‌کنیم آدمایی که باهاشون زندگی می‌کنیم‌و می‌شناسیم، همهٔ آدما اونی رو نشون می‌دن که می‌خوان دیگران ازشون بدونند.

یه وقتایی آدم فقط خدا رو می‌خواد که بیاد و بگه؛ نگران نباش من هوات‌و دارم!

وقتی آدم در خودش از درد فریاد می‌کشه هزاران برابر سهمگین‌تر و تلخ‌تر و دردآورتره!

خشم بدترین دشمن انسانه، چون هم ایجاد فاصله می‌کنه و هم ایجاد بی‌عقلی!