بریده‌هایی از کتاب همه چیز درباره خانه

"میل سوزان از برای خانه در همهٔ ما زنده است، تمنا برای جای امنی که می‌توانیم آن‌گونه که هستیم بدان‌جا برویم و بازخواست نشویم.

سکونت‌گر بودن به چه معناست؟ هایدگر چنین استدلال می‌کند که سکونتْ ریشه‌گستردن در یک مکان است طوری که فرد آنجا در خانه باشد (یا به تعبیر دقیق‌ترِ فارسی، "فرد آنجا خانه کرده باشد"). تلقی منحصربه‌فرد هایدگر ‌آن است که این امر متضمن استقرار‌یافتن و "در صلح" بودن در نسبت با زمین، آسمان، خدایان و بافتار اجتماعی‌ای است که ما خود بخشی از آنیم. این هم‌راستایی‌ها وحدتی را شکل می‌بخشند و موقعیت آدمی در بطن وجود به‌مثابهٔ یک کل را آشکار می‌سازند. هایدگر می‌کوشد این امر را روشن سازد که انسان‌ها، چنین جای‌گرفته و استقراریافته، به‌طور طبیعی باید رویکردی مراقبت‌گرانه در قبال زمین و جایگاهشان بر روی آن داشته باشند، و آن رویکرد را در خود بپرورند‌انگاره‌ای کاملاݩً مؤثر در‌خصوص مسئولیت زیست‌محیطی که هایدگر در آن با نویسندگان وطنی و غیروطنی خود شریک است.

مکان و بی‌مکانی در حالتی از تعادل پویا وجود دارند. ... به‌صورت بالقوه، مشکلات و نیز مزایایی در هردو قطب هست. در یک منتهاالیه، "مکان" که از حد بگذرد می‌تواند به شهرستانی‌گری و تنگی افق دید منجر شود؛ و از آن طرف، " بی‌مکانیِ" بیش از حد نیز به سرگشتگی‌ها و سرخوردگی‌های حاصل از همسانیِ زیاده می‌انجامد.

آدم‌ها استانداردهای متفاوتی دارند، و برخی به‌نسبت دیگران قابلیت بیشتری دارند که در یک نقطهٔ مفروض به‌اصطلاح در خانه باشند یا احساس در‌خانه‌بودن کنند.

خانه مفهومی است حقیقتاً بنیادی و جهان‌شمول؛ و بااین‌حال، همین خانه برای افراد مختلف در موقعیت‌های گوناگون معانی لایه‌لایه و به‌هم‌پیوستهٔ متعددی دارد. خانه برانگیزندهٔ عواطف عمیق و الهام‌بخش بیانگری‌های خلاقه‌ای است که هم‌زمان صمیمانه و عقلایی هستند.

بی‌مکانی معرف استانده‌سازی و یکنواختی از جنس آن چیزی است که ما در تکثیر بی‌پایان نمایندگی‌های اتومبیل، مغازه‌های خواروبارفروشی، پمپ بنزین‌ها، فروشگاه‌های زنجیره‌ای مواد غذایی، مراکز بزرگ فروش، تقاطع‌های بزرگراهی پیچیده و چندلایه و نیز مسکن‌های همسان و کلیشه‌ساختهٔ حومهٔ شهری می‌بینیم. بسیاری به چشم خودشان دیده‌اند (و منتقدان و مورخان اجتماعی به‌خوبی آن را مستند ساخته‌اند) که چگونه اتومبیل‌ها زندگی روزمره را دگرگون کرده‌اند، و چگونه حاشیه‌های هریک از شهرهای آمریکای شمالی، که بزرگی قابل‌ملاحظه‌ای دارد، عملاً درست مثل هم‌اند.

خانه‌ها همیشه مکان‌های دورهم‌جمع‌شدن بوده‌اند. مردمانی که در دوران پیشاتاریخ می‌زیستند به بهترین شکلی که از عهده‌اش برمی‌آمدند کنار هم در جاهایی پناه می‌گرفتند، و گاه این کار را اتفاقاً به سبک‌وسیاقی دلپذیر انجام می‌دادند.

همهٔ ما جملگی مهاجرانی بین‌المللی هستیم مگر آنکه بتوانیم تبار خودمان را تا انسان‌های اولیه تعقیب کنیم و دریابیم که ما امروز همان جایی زندگی می‌کنیم که آنها پیش‌تر در آن زندگی می‌کردند. افزون بر این، ما همگی خانه‌به‌دوشیم، یعنی جملگی به‌نحوی نمادین خانه‌هایمان را، همچون لاک‌پشت‌ها، حلزون‌ها و خرچنگ‌ها، بر پشتمان حمل می‌کنیم‌چون معانی و تداعی‌های خانه همیشه با ما هستند و بر حرکت و جهت‌یابی ما در عمق فضا و زمان، و نحوه‌ای که راهمان را به هر طریق و تدبیر ممکن از دل جهان می‌گشاییم، تأثیر می‌گذارند. همان‌گونه که آن را نیز پیش‌تر دیدیم، بی‌خانمانی تنوعات پرشماری دارد، و از همین رو داشتنِ خانه چیزی است که هرگز نباید بدیهی انگاشته شود.