بریده‌هایی از کتاب رابطه ات را به فنا نده

دیگر رابطه‌تان را این‌طور نگاه نکنید که انگار بر کارها یا حرف‌های طرف مقابل کنترل دارید. شما با خودتان در رقابت هستید و تنها چیزی که می‌توانید بر آن تمرکز کنید حرکت‌های خودتان است.

اگر واقعاً می‌خواهید در رابطه عملکردی قوی داشته باشید، باید خودتان را قدرتمندانه مدیریت کنید.

به خودمان دروغ می‌گوییم، بعد تظاهر می‌کنیم که دروغ نمی‌گوییم، بعد تظاهر طوری در وجودمان نهادینه می‌شود که اسمش را واقعیت می‌گذاریم. به خودمان می‌گوییم اوضاع خوب است، درحالی‌که نیست. می‌گوییم مشکلی نیست، درحالی‌که هست.

در مواجهه با کسی که ظاهراً خیلی رومخ است، باز خودتان تصمیم می‌گیرید عصبی شوید یا نه. اگر مادرشوهرتان با شما بدی کرد، شما هم می‌توانید بدی کنید، می‌توانید به دل بگیرید، یا می‌توانید هیچ کاری نکنید. حتی می‌توانید جواب بدی‌اش را با خوبی یا درک بدهید. فقط یادتان باشد، شما هرگز در شرایط او نبوده‌اید، کودکی‌اش را تجربه نکرده‌اید، چیزهایی را که دیده ندیده‌اید و چیزهایی را که حس کرده حس نکرده‌اید.

وقتی چشمتان در پی کیفیت رابطه باشد، رابطه پیشرفت می‌کند.

خیلی‌ها می‌توانند از یک‌سری ارزش‌ها در رابطه اسم ببرند، ولی معمولاً چیزهایی که می‌گویند انتظاراتی است که از همسرشان دارند، چیزهایی مثل وفاداری و صداقت و ارتباط، ولی حرف واقعی‌شان این است که «به من خیانت نکن، به من دروغ نگو، وقتی مشکلی داریم با من حرف بزن»

اگر با کسی در رابطه هستید که دیگر با جان‌ودل مشارکت نمی‌کند، باید تا آخر عمر پایبند بمانید و تظاهر کنید هیچ مشکلی نیست؟ نه! اتفاقاً این یعنی زندگی با تظاهر. این نوع زندگی هیچ شرافتی ندارد! تظاهر یعنی عدم صداقت. کاری که به آن تظاهر می‌کنید صادقانه نیست؛ حتی اگر تظاهر به شادی و خوشبختی باشد.

تک‌تک عناصر زندگی‌تان چنان سرشار از روابط است که کیفیت این روابط تعیین‌کنندهٔ کیفیت زندگی است. خوب بودن این روابط، خوب بودن خودتان است و کلید موفقیتتان این است که بتوانید خودتان را تقویت کنید تا آزاد باشید یا بر تعاملات تمام این موقعیت‌ها تسلط یابید.

داستایفسکی، «دروغ گفتن به خودمان عمیق‌تر از دروغ گفتن به دیگران است.»

قانون ۵۶۷ رابطه: کاری را به این دلیل انجام ندهید که عوضش چیزی گیرتان بیاید؛ تغییر نکنید تا طرف مقابل را به تغییر وادارید.

جروبحث هم نوعی گفت‌وگوست که اگر بگذاریم ادامه پیدا کند، به شیوهٔ زندگی تبدیل می‌شود. برای همین است که از فرمول ۱۰-۹۰ استفاده می‌کنم. کمی زیرکی به خرج دهید و نگذارید جروبحث بیش از ۱۰ درصد از کل گفت‌وگوهای شما و همسرتان را تشکیل دهد.

آدم خودش نحوهٔ واکنشش را انتخاب می‌کند.

نه من و نه شما نمی‌توانیم کسی را وادار به کاری کنیم. یا همان‌طور که هست می‌پذیریمش یا نمی‌پذیریم.

احساس برحق بودن همچون افساری تنگ است و اگر می‌خواهید زندگی‌تان نتیجه بدهد، باید این افسار را شل کنید.

باورتان برای شما عین حقیقت است و زیربنای کردارتان در زندگی و دیدگاه کلی‌تان را تشکیل می‌دهد. برخلاف باور رایج ولی غلط، دیدگاهتان شما را هدایت نمی‌کند؛ اسیرتان می‌کند. همین دیدگاه است که با چنگ‌ودندان برای دفاع از آن می‌جنگید؛ حتی وقتی مزخرف است و دارد اوضاع مالی، سلامت، خانواده، شغل یا رابطه‌تان را نابود می‌کند.

قانون ۵۶۷ رابطه: کاری را به این دلیل انجام ندهید که عوضش چیزی گیرتان بیاید؛ تغییر نکنید تا طرف مقابل را به تغییر وادارید. فقط به این دلیل کاری را انجام دهید که آدم بهتری باشید. این هم درنهایت نوعی ابراز وجود است.

این عهد حکم چسب را داشت و وقتی آن را به زبان می‌آوردید، مردم آن را جدی می‌گرفتند؛ چون آدم بود و قولش. در زمانی که خیلی‌ها خواندن و نوشتن بلد نبودند، «حرف» آدم سند بود. شهرت و آوازهٔ هرکس و رفتار مردم با او بر اساس حرفش تنظیم می‌شد. برای همین است که شایعه‌پردازی در آن زمان خیلی مخرب‌تر از الان بود. ممکن بود به حیثیت کسی ضربه بخورد و آبرویش، شغلش و رابطه‌اش با دیگران نابود شود، ولی مهم‌تر از همه شرافتش بود که خدشه‌دار می‌شد.

سلسله‌اندیشه‌ای قدیمی در فلسفه وجود دارد که می‌گوید ارزش‌های ما موروثی‌اند، هیچ حق انتخاب و تصرفی در آن‌ها نداریم، همه‌چیز همان است که هست و لاغیر. می‌گویند ارزش‌ها را والدینمان، معلم‌هایمان، محیطمان، فرهنگمان و ژن‌هایمان در ما القا می‌کنند؛ چه به‌صورت تکی و چه با هم. ارزش‌هایمان صرفاً همان‌هایی هستند که نسبت به آن‌ها شرطی شده‌ایم و اغلب، خودمان هم به این مسئله واقف نیستیم.

ارزش‌هایتان تأثیری بر زندگی‌تان ندارند، مگر اینکه به تعهد همه‌جانبه تبدیل شوند. به همین دلیل است که باید برایتان زنده بمانند؛ یعنی نماد زنده نگه داشتن و تغییردهندهٔ شخصیتتان و چیزی که دیگران می‌توانند بابتش به شما اتکا کنند.

مردم اکثراً خودشان را پشت بدترین سناریوها قایم می‌کنند تا خود را توجیه کنند یا از زیر بار حرفم دربروند.

رابطه نتیجهٔ ارزش‌هایتان است؛ یعنی تعهداتی که مثل چراغ راه جلویتان قرار گرفته‌اند و هم زمان حال و هم آینده را روشن می‌کنند. تعهداتتان، یعنی ارزش‌هایی که این‌قدر برایتان عزیزند، چهارچوبی برای تمام کارهایتان هستند.

کاری را به این دلیل انجام ندهید که عوضش چیزی گیرتان بیاید؛ تغییر نکنید تا طرف مقابل را به تغییر وادارید. فقط به این دلیل کاری را انجام دهید که آدم بهتری باشید.

باید طوری با خودتان رفتار کنید که بتوانید کمی عمیق‌تر شوید و آن‌قدر وجودتان را بسط دهید که تازه‌ها بتوانند واردش شوند.

از خودتان بپرسید، دلبستگی شدیدتان به بعضی تفکرات را حلاجی کنید و به خودتان اجازهٔ شگفتی و بازسازی و الهام‌بخشی بدهید.

داستایفسکی، «دروغ گفتن به خودمان عمیق‌تر از دروغ گفتن به دیگران است.»

به‌قول داستایفسکی، «دروغ گفتن به خودمان عمیق‌تر از دروغ گفتن به دیگران است.»

رابطهٔ خوب زندگی ما را بهتر و غنی می‌کند؛ تجربه‌ای مشترک که درعین‌حال بسیار شخصی هم است.

گاهی مشکل همین است. طوری مجذوب جفنگیات خودمان می‌شویم، آن‌قدر غرق در رمزوراز پیچیدگی می‌شویم که راهکار ساده را از قلم می‌اندازیم، چون آن‌قدر بدیهی است که امکان ندارد فایده‌ای داشته باشد!

باید تکلیفتان را روشن کنید. یا قرار است زندگی‌تان این باشد، یا نباشد. می‌دانم تصمیم سختی است، ولی راهی که همین حالا در پیش گرفته‌اید هم آسان نیست، هست؟

اگر گزینهٔ «هستم» را انتخاب کرده‌اید، پس دیگر حق گِله‌گزاری را از خود گرفته‌اید. چرا؟ چون تصمیم خودت بوده، رفیق. اگر خوشت نمی‌آید، تغییرش بده.