بریده‌هایی از کتاب چشم هایش آبی نبود

میدانم چرا هیچگاه به یاد من نیستی. من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشته ام که با هر تلنگری به یاد من بیفتی انسان به زخم ها بیشتر می اندیشد تا مرهم ها.

من چگونه دردهای روحت را حس میکنم هربار و هربار؟!

همیشه که نباید همهٔ شعرا متنها دلنوشته ها معنی بدن! همین که طرف مقابلت بفهمه چی میخای بگی کافیه!

من هیچگاه نفهمیده ام که دوری تو چطور مرا نویسنده میکند..

شاید تو و من تجلی خداییم

هر شعر زیبایی گروه خونی تو رو داره.

رفیق دیوانگی کن که زندگی چندی کوتاه است.

انسان به زخم ها بیشتر می اندیشد تا مرهم ها.

دوستت دارم به بلندای زمین تا آسمان دوستت دارم. به وسعت بیکرانهٔ جهان دوستت دارم.

صورتت مثلثی از طلا چشمانت امواج ملایم دریا دستانت آرامش بی وصف جهان آغوشت کویری نرم و آرام

ببین کاری به فلسه و منطقش ندارم، این که یه آدم خوش شانسه یا نه. همش به طرز فکر خودمون بر می گرده؛ حتی کسی که وارد زندگیمون میشه. ولی توی این دنیا که فقط یه بار فرصت آزمون و خطا داریم، بزا من بهت بگم توی این زندگی فقط یک نفر مال توعه. مهم نیست کجا زندگی میکنید و چند سالتونه، اون یک نفر کسیه که تو رو خلق میکنه. ازت یه آدم دیگه میسازه یه ورژن آپدیت شده از تو، میفهمی؟ دگرگونت میکنه

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی، اما دوست داشتن پیوندی خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال است.

و باز هم این سکوت ادامه میابد.!

آینازی که گٌمت کرده، خودش گم شده تو رو از یاد برده حتی اگه صداش کنی، که صداش نمیکنی پیدا نمیشه مردس، زندس! کسی نمیدونه اهمیتیم نداره داره؟ قهرمانی که تاریخش تموم شده فراموش میشه اون قهرمان، دوست داشتن تو بود!!!! اون رفته. توام رفتی!

چشمانش آغاز زیستن بود آبی نبود اما امواج خروشان بود که مرا در خود غرق می کرد، کار از دست و پا زدن گذشته بود چشمانش شروع انسانیت بود! و قبله ام را نشانه گرفته کسی چ میداند شاید دلیل آفرینشم چشم هایت بود...

تو رفتی و من هنوز در تصورم، دستی به گیسوانت میکشم و مینگرم به آن چشمانی که مرا غرق بهشتی از جنس تو میکند پلکی میزنم و ناگهان محو میشوی و باز هم این سکوت ادامه میابد.!

شاید تو و من تجلی خداییم برای فهماندن حس عمیق فراق به دیگران ...

بودن باید سفت و سخت باشه اگه حتی یک جاش بلغزه همیشه باعث دلهره و ترسه...

بودن باید سفت و سخت باشه اگه حتی یک جاش بلغزه همیشه باعث دلهره و ترسه...

میدانم چرا هیچگاه به یاد من نیستی. من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشته ام که با هر تلنگری به یاد من بیفتی انسان به زخم ها بیشتر می اندیشد تا مرهم ها.

دوستت دارم به بلندای زمین تا آسمان دوستت دارم. به وسعت بیکرانهٔ جهان دوستت دارم.

میدونی حتی اگه در رگ های منم جریان داشته باشی بازم دلتنگتم و این قشنگ ترین باگی که خدا داده بهم

من حتی بهشت را نمیخواهم، اگر نسیمش بوی عطر گیسوانت را برایم نیاورد...

چشمانش آغاز زیستن بود آبی نبود اما امواج خروشان بود که مرا در خود غرق می کرد، کار از دست و پا زدن گذشته بود چشمانش شروع انسانیت بود! و قبله ام را نشانه گرفته کسی چ میداند شاید دلیل آفرینشم چشم هایت بود...

زخم میدانم چرا هیچگاه به یاد من نیستی. من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشته ام که با هر تلنگری به یاد من بیفتی انسان به زخم ها بیشتر می اندیشد تا مرهم ها.

شعر زبان دوست داشتن است زبانی پنهان در میان آن همه راستی که به زبان نمی آید شعر حسرت است، شعر اشک است اندوه، درد و هیجان است

قهرمانی که تاریخش تموم شده فراموش میشه اون قهرمان، دوست داشتن تو بود!!!! اون رفته. توام رفتی! و همه به آرامی مشغول مردن اند

عطش فریاد بکش عشقت را بگذار همه بفهمند زندگی چندی بس است! کوتاه در نگاهش غرق شو درست همان لحظه ای که سکوت بینتان عطش جنونتان را شعله ور میکند فریادش کن بگذار همه بفهمند تو دیوانهٔ اویی میخواهی اش بخدا این دیوانگی به عاقلی می ارزد رفیق دیوانگی کن که زندگی چندی کوتاه است.

جهان آبی این جهان با تو آبیست با تو آرام است همچون آرامش دریا، اگر باورت نمیشود برای امتحانش یک روز غمگین شو گریه سر کن، ببین چطور این آسمان آبی، تیره میشود ابرهایش را صدا میزند و میبارد همراه با تو ببین چطور این آرامش دریا برایت طوفان اقیانوس میشود

دوستت دارم به بلندای زمین تا آسمان دوستت دارم. به وسعت بیکرانهٔ جهان دوستت دارم.