بریده‌هایی از کتاب آدم ها را دوست داشته باشید، از اشیا استفاده کنید، چون برعکسش اصلا جواب نمی دهد

«اگر قرار بود پولمان را مثل وقتمان هدر بدهیم، همه‌مان ورشکست می‌شدیم».

اگر چیزی خلق می‌کنید که مسئله‌ای را حل می‌کند یا ارزشی به زندگی دیگران می‌افزاید، شما خلاق هستید. پیچیده‌تر از این نیست.

ما به چیزی می‌چسبیم که برایمان آشناست، چون تغییر گران تمام می‌شود.

پاندمی این واقعیت را به رخ ما کشید و درس مهمی یادمان داد: وسایل ما مانعی در برابر چیزهایی شده‌اند که واقعاً ضروری‌اند: روابطمان. روابط انسانی چیزی است که از زندگی ما کم شده و نمی‌شود آن را خرید. روابط فقط ساختنی است. برای این کار، باید زندگی را ساده‌سازی کنیم و ساده‌سازی از وسایل شروع می‌شود و کم‌کم به جنبه‌های دیگر زندگی راه می‌یابد.

انجام دادن یک کار واقعی بهتر از اسیر کردن ایده‌ای تمام‌وکمال در ذهن است.

وقتی مردم در خانه اسیر شدند، با این حقیقت روبه‌رو شدند که دارایی‌های مادی‌شان آن‌قدرها هم که فکر می‌کردند مهم نبوده است. حقیقت دوره‌شان کرده بود.

اگر می‌خواهید رها شوید، باید دنبال تجربه کردن چیزهای جدید بروید ــ خیلی چیزها که اغلب هم ناموفق از آب درمی‌آید. سکندری خواهید خورد، بر زمین خواهید افتاد و در راه پیشرفت ناکام خواهید ماند. یا به توصیهٔ ساموئل بکت، نویسندهٔ ایرلندی، «دوباره سعی کنید. دوباره شکست بخورید. بهتر شکست بخورید.»

در بیست و سه‌سالگی یک لکسوس خریدم. دومین لکسوس را در بیست و چهارسالگی. یک لندروور در بیست و پنج‌سالگی. هر بار فکر می‌کردم رضایت از زندگی درست پشت این در پنهان شده است. اما در را که باز می‌کردم، آدرنالین فرومی‌خوابید و تنها چیزی که پشت آن می‌دیدم حسرت و تمنای بیشتر بود. تمنا برای چیزی بهتر، چیزی متفاوت، چیزی برای پر کردن خلأ. داشتم ذره‌ذره گودالی بزرگ می‌کندم. و فقط من این‌طور نبودم.

شما نمی‌توانید آدم‌های دوروبرتان را تغییر دهید، اما می‌توانید آن‌ها را عوض کنید.

فارغ از اینکه چقدر دلتان می‌خواهد کسی را تغییر دهید، این کار بیهوده است. در نتیجه، دو گزینه برای روابط متزلزل پیشِ رویمان می‌ماند: پذیرفتن یا رها کردن.

دارایی‌های مادی ما تجلی فیزیکی زندگی درونی ما هستند.

بیشتر مردم مفلس‌اند. بیشتر مردم عالی به نظر می‌رسند، ولی مفلس‌اند. خرجشان بیشتر از دخلشان است. طبق درآمدشان خرج نمی‌کنند؛ برای زندگی‌شان برنامه ندارند. برای موقعیت‌های اضطراری پول کنار نمی‌گذارند. با همسرشان دربارهٔ خرج‌وبرج توافق ندارند. چشم امیدشان برای دوران بازنشستگی به دست دولت است. بیشتر مردم در زمینهٔ مالی ابله‌اند؛ سلب مالکیت دوباره دارد رواج پیدا می‌کند. بیشتر مردم هر چه درمی‌آورند خرج می‌کنند و به‌سختی از پس هزینه‌هایشان برمی‌آیند.

به نظر می‌رسد هر عمل خلاقانه‌ای ــ چه نوشتن کتاب باشد چه راه‌اندازی باشگاه یوگا چه پختن کیک ــ در اصل یک‌سری پرسش است. خلاقیت به‌کلی از سؤال کردن مداوم سرچشمه می‌گیرد و آفریده‌های ما صرفاً پاسخ این سؤالات است. این کار برای چه کسانی مفید است؟ راه‌حل من چه ویژگی جالب یا متمایزی دارد؟ بیشترین نیاز به رویکرد من کجاست؟ چرا این مشکل تا حالا حل نشده است؟ چطور می‌توانم با خلاقیتم بهتر به دیگران کمک کنم؟

مینیمالیسم لزوماً به خلاق شدن شما کمک نمی‌کند، اما کنار زدن چیزهای اضافی در زندگی اغلب به افراد کمک می‌کند بُعد خلاق خودشان را کشف کنند

درست است که همهٔ ما برای ادامهٔ زندگی به پول نیاز داریم، اما شما محتوای کیف‌پولتان نیستید. آنچه از درآمد مهم‌تر است این است که از منابع در اختیارمان چطور استفاده می‌کنیم.

با اینکه واقعاً با ۱۰۰ دلار امروز خیلی کارها می‌شود کرد که با ۱۰۰ دلار چند سال بعد نمی‌شود، آن روی سکه را هم باید دید: ۱۰۰ دلاری که شما امروز سرمایه‌گذاری کنید بی‌نهایت ارزشمندتر از ۰ دلاری است که دوستتان سرمایه‌گذاری می‌کند. در واقع، سرمایه‌گذاری‌های کم‌خطر بهترین راه برای حفظ پول در مقابل تورم‌اند. بهتر است ۱۰۰ دلارتان را سرمایه‌گذاری کنید تا اینکه آن را در بانک نگه دارید یا زیر بالش بگذارید.

مینیمالیست‌ها آگاهانه وسیله‌های جدید می‌خرند. برای این کار، باید پرسش‌های بهتری مطرح کرد: آیا این کالای جدید ارزشی به زندگی من می‌افزاید؟ آیا می‌توانم بدون بدهی آن را تهیه کنم؟ آیا این بهترین راه برای خرج کردن این پول است؟

نکتهٔ جالب دربارهٔ عوامل حواس‌پرتی همین است: وقتی یکی را حذف می‌کنید، بقیه بیشتر به چشم می‌آیند. و در دنیای پر از مزاحم امروز، ما به انواع‌واقسام ابزار حواس‌پرتی دسترسی داریم.

فاحش‌ترین نمونه‌های تولیدکنندگان سروصدا را در نظر بگیرید ــ آگهی‌دهنده‌ها، ایستگاه‌های خبری، شبکه‌های اجتماعی. چه چیزی در همه‌شان مشترک است؟ دو چیز: بی‌محتوایی و انگیزهٔ مالی.

بهترین راه برای کشتن علاقه‌تان به یک سرگرمی این است که خودتان را مجبور کنید از آن پول دربیاورید. پول انگیزه و دلیل کار نیست، محصول جانبی آن است.

«شما هیچ‌وقت به آن خوبی که می‌گویند نیستید؛ هیچ‌وقت به آن بدی که می‌گویند هم نیستید.» وقتی چیزی خلق می‌کنید، این جمله را در ذهنتان داشته باشید. از انتقادها دوری کنید، چون برای شما نیستند. به جایش، دنبال بازخورد گرفتن از کسانی باشید که می‌خواهند کمکتان کنند تا بهتر کار کنید.

آرزوی وایرال شدن آرزویی متناقض است. ما در تمام جنبه‌های دیگر زندگی از ویروس پرهیز می‌کنیم ــ دست‌هایمان را می‌شوییم، توی آستین‌مان سرفه می‌کنیم، از افراد بیمار فاصله می‌گیریم ــ اما بحث دستیابی به مخاطب که پیش می‌آید، دنبال ویروسی شدن می‌دویم بی‌اینکه بدانیم این نوع توجه هم خودش بیمارگونه است.

ما خانه‌هایمان را از خرت‌وپرت پر می‌کنیم، اما با وجود این‌همه وسایل از درون احساس تهی بودن می‌کنیم.

چیزهایی که روابط بین‌فردی ما را به هم می‌زند معمولاً روابط درونی ماست. پیش از آنکه بتوانیم بر پرورش روابط معنادار با دیگران متمرکز شویم، باید اول مشکلات خودمان را بشناسیم.

دوروبرتان را با کسانی پر کنید که شما را به خاطر آنچه هستید دوست دارند، در بیماری و در سلامت.

بهترین زمان برای پایه‌ریزی و تعیین چندوچون یک رابطه در ابتدای آشنایی است؛ دومین زمان مناسب همین حالاست. با پیشرفت رابطه، خوب است شرایط و قوانین آن بازبینی شود و طی آن نیازها، خواسته‌ها و دیدگاه‌های هر دو طرف در نظر گرفته شود.

چیزی که باعث شد برای اولین‌بار به نکته‌ای پی ببرم: خاطره‌های ما در وسایلمان نیست، در درونمان است

هر آنچه منِ مینیمالیست دارم در خدمت هدفی است یا به زندگی‌ام شادمانی می‌آورد. همهٔ چیزهای دیگر مرخص می‌شوند.

اگر بگذاریم انتظارات دیگران آرزوها و رفتارهای ما و در نهایت زندگی ما را شکل دهد، همیشه به احساس گناه و شرم می‌رسیم، چون ما هرگز نمی‌توانیم مطابق ارزش‌های متناقض همهٔ افراد زندگی کنیم. تا جایی که باعث آسیب کسی نشوید، باید فقط براساس استانداردهای خودتان زندگی کنید ــ هر چیز دیگری به ناخشنودی ختم می‌شود. صراحتاً بگویم: وقتی زندگی‌تان منطبق بر ارزش‌ها باشد، هرگز نیازی نیست نگران پاک کردن تاریخچه‌تان باشید.

وسایل ما مانعی در برابر چیزهایی شده‌اند که واقعاً ضروری‌اند: روابطمان. روابط انسانی چیزی است که از زندگی ما کم شده و نمی‌شود آن را خرید. روابط فقط ساختنی است. برای این کار، باید زندگی را ساده‌سازی کنیم و ساده‌سازی از وسایل شروع می‌شود و کم‌کم به جنبه‌های دیگر زندگی راه می‌یابد.