بریده‌هایی از کتاب روح یک زن

اولاً، دانش‌آموز خوبی بودم و ثانیاً، بی هیچ اعتراضی، از همه قوانین و قواعد همزیستی پیروی می‌کردم. درون من خشم فروخفته‌ای بود که بروز نمی‌کرد. نه بهانه‌جویی و پرخاشگری می‌کردم و نه در را محکم به هم می‌زدم. سکوت بی‌پایان و اعتراض‌آمیزی پیشه کرده بودم. در واقع، یک غده پر از عقده بودم.

هیچ چیز دائمی و معتبر نیست، همه چیز در حال تغییر است و هر چه را تصور کنید محتوم به تجزیه شدن، از هم پاشیدن و زوال است. پس هرگز به چیزی تعلق دائمی پیدا نمی‌کنم.

داشتن روحیه سرکشی و برخورداری از شخصیتِ جسورانه در برادرانم قابل قبول بود. چرا؟ چون در نظر آن‌ها، اقتضای شخصیت مردانه الزاماً چنان روحیه و شخصیتی را توجیه می‌کرد. اما دختر که نباید چنان شخصیت زمختی داشته باشد. اگر داشته باشد، بیمار است و باید آسیب‌شناسی شود.

من کتاب‌خوان قهاری بودم. آنچه خوانده بودم نشان می‌داد که دنیا در حال تغییر مداوم و بشر در حال تحول و تکامل است. یک نکته دیگر را هم یاد گرفته بودم که چنین تغییراتی خودبه‌خود حاصل نمی‌شوند. هر تغییری با مشقت و تلاش فراوان تحصیل می‌شود.

من نمی‌توانم در جامعه‌ای ادامه حیات دهم که همه اعضای صاحب‌نفوذ آن مردانی باشند که قادر به انجام هر کاری باشند، ولی مرا عضو درجه‌دوم آن سازمان تلقی کند.

خیلی از ما دخترها باید تن به زندگی‌ای می‌دادیم که مادرانمان نمی‌توانستند آن زندگی را داشته باشند.

«یادت باشد! همه گرفتار ترس‌اند. همه می‌ترسند، حتی بیشتر از خود تو.»

مادرم می‌گفت در دوران سالمندی دو تأسف داشته است: یکی کارهای دلخواهی که انجام نداده و دیگری چیزهای دوست‌داشتنی‌ای که نخریده است.

. هر جا صحبت از حقوق بشر به میان می‌آید، همه از حقوق مردان حرف می‌زنند. اگر مردی از حقوق و آزادی‌های خود محروم شود، نامش شکنجه است. اما اگر زنی همین مشکل را داشته باشد، نامش دعوای خانوادگی است. در اغلب نقاط جهان، این‌گونه دعواها و محرومیت‌ها را موضوعاتی شخصی و خصوصی تلقی می‌کنند. در برخی از نقاط جهان، کشته شدن زنان به‌خاطر حفظ آبرو اصلاً گزارش نمی‌شود. سازمان ملل متحد تخمین زده است که در خاورمیانه و آسیا، سالانه، پنج هزار زن و دختر برای حفظ آبرو و شرافتِ یک مرد یا یک خانواده به قتل می‌رسند. در ایالات متحده آمریکا، در هر شش دقیقه، یک زن مورد تجاوز قرار می‌گیرد. این‌ها فقط مواردی‌اند که گزارش می‌شوند. آمار حقیقی، دست‌کم، پنج برابر این رقم‌اند. هر نُه دقیقه، یک زن مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد. ایجاد ترس و وحشت در خانه‌ها، خیابان‌ها، محل‌های کار و رسانه‌های اجتماعی رواج دارد.

دفاع از حقوق زن بدون استقلال اقتصادی زن ممکن نیست.

اصلاً از ایدئال‌های فمینیستی اروپایی خوشم نمی‌آید که زن را جوان، سفید، بلندقد، لاغر و خوش‌اندام توصیف می‌کند. از اصالت زنانی خوشم می‌آید که زیبایی را به خدمت می‌گیرند، زیبایی خودشان را با همه زیبایی‌هایی که در طبیعت و محیط می‌بینند تکمیل می‌کنند، از وجود خودشان لذت می‌برند و سعی می‌کنند از محیط پیرامونی هم خوششان بیاید.

دفاع از حقوق زنان بدون سر و صدا ممکن نیست.

زبان خیلی مهم است. زبان شیوه تفکر ما را هم رقم می‌زند. واژه‌ها قدرت دارند

ما حاضر نیستیم تصور کنیم چنین اتفاقی برای دخترمان بیفتد. اما واقعیت این است که دختران خودمان در جامعه می‌توانند قربانی این رفتارها شوند. در دبیرستان و دانشگاه، معمولاً، دخترها باهوش‌تر از پسرها ظاهر می‌شوند، اما بعد از پایان تحصیل، فرصت‌های کاری کمتری سر راه آن‌ها قرار می‌گیرد. در محیط کار، هنوز حقوق مردان بیشتر از حقوق زنان است. پیشرفت و ارتقای شغلی بیشتری در انتظار مردان است. زنان در علم و هنر تلاش دوبرابری دارند، اما کمتر از مردان به رسمیت شناخته می‌شوند.

زن این انتظارات را دارد: امنیت، ارزش و احترام، آرامش، استقلال مالی، ارتباط با دیگران، حق حاکمیت بر جسم و بر زندگی خود و دوست داشته شدن.

زیاد عمر کردن به‌معنای بهتر زندگی کردن نیست.

مارگارت آتوود نوشته است: «مردان از این می‌ترسند که زنی آن‌ها را مسخره کند. اما زنان از این می‌ترسند که مردی آن‌ها را بکشد.»

انسان هر چقدر پیر باشد، فرصت جوان‌تر ماندن دارد.

پیری برای یک سالخورده نسبت تحقیرآمیزی است. اما من در استفاده از این کلمه اصرار دارم. زیرا از بالا بودن سنّم احساس غرور می‌کنم. هر سالی که زندگی کرده‌ام و هر چروکی که بر چهره من افتاده حکایت‌ها دارد.

نه! ساکت باش! تو زیباتر نیستی وقتی مبارزه می‌کنی، جذابی وقتی برای به دست آوردن چیزی که به تو تعلق دارد می‌جنگی وقتی سکوت را برنمی‌تابی و وقتی واژه‌های تو گزنده‌اند وقتی دهانت را باز می‌کنی و هر آنچه پیرامونت هست شعله‌ور می‌شود. نه! ساکت باش، تو زیباتر نیستی فقط کمی بی‌حس و بی‌جنب‌وجوشی یک چیز را در مورد تو می‌دانم آن هم اینکه تابه‌حال، کسی را ندیده‌ام که شوق زندگی بی حدی داشته باشد زندگی کند و فریاد بزند. «بسوزان» سروده میگل گین

پدربزرگ کسانی را که به چیزی تظاهر می‌کردند، در حالی که آن چیز نبودند، مسخره می‌کرد.

ظاهراً نقش‌های سنتی مؤنث و مذکر از مد افتاده‌اند. انسان‌ها بر اساس ذهنیت‌ها و اندیشه‌شان شناخته می‌شوند.

هر چه میزان مردسالاری بالاتر و قطبی شدن جنسیتی بیشتر باشد، خشونت علیه زنان هم زیادتر است.

انسان‌ها می‌آیند و می‌روند. حتی نزدیک‌ترین اعضای خانواده از گرد انسان پراکنده می‌شوند. دلخوش کردن به هر چیز و هر کس بیهوده است.

چرا تجاوز به زن و آزار و اذیت زن جزء مصداق‌های حقوق مدنی و حقوق بشر نیست؟ آیا ما زنان باید سکوت کنیم؟ چرا همچون جنگ علیه مواد مخدر، علیه تروریسم، علیه جنایت، علیه این خشونت‌ها هم اعلام جنگ نمی‌شود؟ پاسخ این سؤال روشن است. در بعضی از نقاط جهان، خشونت و ترس ابزار کنترل‌اند.

فرض بر این بود که زن، به‌طور طبیعی، عفیف و پرهیزکار است و باید اغوا شود. فرض بر این بود که زن نباید احساساتش را عیان کند و باید تظاهر کند که میلی به ارتباط با همسر خود ندارد. اگر زنی میل و رغبت خود را بی‌ریا آشکار می‌کرد، به‌عنوان زن بی‌بندوبار و سست‌اراده برچسب می‌خورد. اگر زنی در برابر خواست مردی کوتاه می‌آمد، مرد احساس پیروزی می‌کرد. آن وقت، آن زن بدنام و از او به‌عنوان سلیطه و گستاخ یاد می‌شد. زن نباید امیال خود را ابراز می‌کرد. هر نوع علاقه خارج از قاعده او کج‌راهی و گناه تلقی می‌شد.

من از لفظ «دوران شما» بدم می‌آید. من که هنوز زنده‌ام. هنوز دوران من تمام نشده است.

زیبایی ظاهری خوب است، اما بهتر از آن داشتن هدف، مهربانی و خوش‌خلقی است.

«روزی و روزگاری در شهر افسانه‌ای بغداد، دزدی بود که او را به‌جرم دزدی گرفتند و نزد خلیفه بردند تا خلیفه درباره او حکم صادر کند. حکمِ دزد قطع دست‌هایش بود. اما آن روز، خلیفه حال خوبی داشت. رو به دزد کرد و گفت: ’اگر به من بگویی زنان طالب چه‌اند، تو را آزاد خواهم کرد.‘ دزد اندکی فکر کرد و پس از یاد خدا و طلب استعانت از پیامبر، رو به خلیفه کرد و هوشیارانه چنین پاسخ داد: ’ای خلیفه عالی‌مقام! زنان دوست دارند شنیده شوند. از آن‌ها بپرسید چه می‌خواهند. خودشان به شما جواب خواهند داد.‘»

بعضی از مردان از قدرت جسورانه زنان می‌ترسند. برای همین است که قرن‌ها از هر ابزاری برای دفاع از رفتار خود استفاده کرده‌اند. برای همین است که در بعضی کشورها زنان در حوزه‌های اندیشه، اقتصاد و هنر در مضیقه‌اند. در گذشته، زن‌ها به‌اتهام جادوگری شکنجه و زنده‌زنده سوزانده شده‌اند. آن‌ها جادوگر نبودند. زیاد می‌دانستند و از قدرت دانش برخوردار بودند.