بریده‌هایی از کتاب بزرگسالی

اگر می‌خواهی بزرگ شوی این مهم‌ترین و سخت‌ترین چیزی است که باید قبولش کنی: تو تافتهٔ جدابافته نیستی.

ما کارهای بسیاری را که خوب انجامشان داده‌ایم زیاد به خاطر نداریم، و فقط شکست‌های درهم‌کوبنده‌مان را به یاد می‌آوریم.

همیشه این احساس هست که چیزهای زیادی در دنیا وجود دارند که مردم باید بدانند و اگر تو ندانی، نشانهٔ حماقتت است. تو احمق نیستی. اگر بلد نباشی دکمه بدوزی آخر دنیا نیست. فقط یاد بگیر آن را بدوزی، نه‌اینکه خودخوری کنی و توی چاه چه‌کنم‌چه‌کنم بیفتی. آن چاه را پر کن، آن‌وقت نه‌تنها خواهی دانست چطور دکمه را بدوزی، بلکه احساس بزرگ شدن و توانا بودن به تو دست خواهد داد.

این مسئله آن‌قدرها که به‌نظر می‌رسد افسرده‌کننده نیست. همهٔ دنیا از تو متنفر نیستند - مردم فقط نمی‌دانند تو کی هستی و در بهترین حالت، جهان به خواسته‌ها و نیازها و اولویت‌ها و مسائلی که آزارت می‌دهد و چه و چه... بی‌تفاوت است.

بخش بزرگی از متعادل بودن یک فرد این است که بپذیریم در هر کاری ماهر نیستیم. همیشه یک چیزهایی سخت است. بی‌آنکه خودت را بی‌دست‌وپا بدانی یا انتظارات بیش از حد و غیرمعقولی از خودت داشته باشی، روشن کن چه کارهایی می‌توانی انجام دهی، بعد که آنها را انجام دادی احساس غرور می‌کنی.

یک دایرهٔ بزرگ وجود دارد، دایره‌ای که همهٔ دلبستگی و نگرانی‌های ما را در بر دارد، از مسائل خیلی پیش‌پاافتاده «چرا من هیچ‌وقت نمی‌توانم موهای چتری کوفتی‌ام را مرتب کنم؟ اگر آنها مثل یک کپه موی زائد موج‌دار بشوند چه؟» تا طیفی از امور گسترده‌تر «هشدار جهانی کوفتی!»، اما درون این دایره، یک دایرهٔ کوچک‌تر هست که دایرهٔ کنش‌های توست. مواردی که واقعاً می‌توانی تغییرشان دهی. روی اینها کار کن. اینها کمکت می‌کنند حس کنی مثل افراد دیگر توان کنترل امور را داری.

به‌علاوه، تو همهٔ عمرت با خودت خواهی بود، پس بهترین کار این است یاد بگیری از همدمی با خودت لذت ببری.

خوب ظاهر شو. بی‌قرار نیستی، بی‌تاب نیستی، وارد یک گفت‌وگوی کسل‌کننده نشده‌ای و با درماندگی دنبال کسی نمی‌گردی که تو را از دست این سرنوشت وحشتناک نجات دهد. وضعیتت خوب است.

بشنوند چطور زندگی این جوان رعنا بیخود و بی‌جهت رو به خاموشی رفت. در مراسم خاک‌سپاری‌ام چه خواهند گفت؟...