بریده‌هایی از کتاب لیان دخت

در گوشم می‌پیچید: «خدا هنوز هست عامو.»

خواندن آیت‌الکرسی دل را آرام می‌کند.

یک‌لحظه ناامید و تسلیم مرگ و لحظه‌ای مبارز و امیدوار.

«حرکت به‌سمت رؤیا، آدم رو دوباره زنده می‌کنه. وقتی داری در مسیر نزدیک‌شدن به هدفت قدم برمی‌داری، سراسر اون مسیر برات پر از درس و تجربهٔ شیرین می‌شه. خورشید از نظرت قشنگ‌تر می‌تابه؛ آسمون آبی‌تره و گل‌ها شاداب‌تر. درواقع در مسیر رؤیاهاتی. حال دلت خوبه و به همین خاطر فکر می‌کنی همه‌چیز و همه‌کس هم حال دلشون خوبه.»

انجام‌دادن کارهای سختی که همه فکر می‌کنن شدنی نیست آدمو بیشتر خوش‌حال می‌کنه تا انجام کارای آسونی که هزار نفر قبل از ما انجامش دادن

بچه‌ها زود بزرگ می‌شن و ما فکر می‌کنیم هنوز جوونیم... غافل ازاینکه هر یک سانتی که به قدّ بچه‌ها اضافه می‌شه، قدّ ما از پیری یک سانت خمیده‌تر می‌شه...

آدم‌ها تا زمانی‌که به کسی دروغ نگفته‌اند، به‌زبان‌آوردن هر حرفی که به دور از صداقت باشد، برایشان سخت است. انگار از خودشان و از طرف مقابل شرم دارند که دروغ بگویند. دروغ برایشان مثل یک گناه بزرگ است که آدمی در میدان وسط شهر و در مقابل چشم همهٔ مردم انجام دهد؛ همان‌قدر زشت و تابلو که طرف مقابل آن را متوجه می‌شود؛ اما همین‌که یک بار زبانشان به دروغ چرخید، دیگر عادتشان می‌شود، به‌راحتی دروغ می‌گویند و رفته‌رفته عذاب‌وجدان هم دست از سرشان برمی‌دارد و خودشان را با بهانه‌های الکی توجیه می‌کنند که مثلاً راه دیگری نداشته‌اند و دروغشان ضرری به ما وارد نمی‌کند.

ترس از شکست قبل از انجام‌دادن یه کار هیچ فرقی با مرگ نداره یوسف. ازم نخواه نجنگیده بازنده باشُم.»