بریده‌هایی از کتاب ۱۵ گفتار معیشت حلال و حرام و تاثیر آن بر شخصیت و سرنوشت انسان

رسول خدا (ص) در ضمن سخنانی، چنین پیشگویی کردند که: «برای مردم زمانی فرا می‌رسد که برای آنان تفاوتی نمی‌کند که مال را از کجا به دست آورده‌اند، آیا از حلال است یا حرام؟»

قرآن می‌فرماید: «ثروت و فرزندان مایه رونق زندگی همین دنیاست، و اما اعمال صالحی که باقی می‌مانند، از نظر پاداش الهی و از نظر اینکه انسان آنها را هدف و ایده‌آل قرار دهد، بهترند».

این درست است که زندگی اساسا برای قیمتّی شدن است، امّا نه اینکه بخواهیم به هر قیمتی زندگی کنیم.

مرحوم مدرس می‌گوید: «اگر من نسبت به بسیاری از علما آزادانه عقیده ام را اظهار کرده ام و هر حرف حقی را بی پرده می‌زنم، از آن رو است که چیزی ندارم و چیزی را هم از کسی نخواسته ام. بعبارتی، اگر توانسته ام پایم را دراز کنم، چون توانسته ام دستم را جمع کنم. چنانچه شما هم توقعّات راکم و بار خود را سبک کنید، آزاد خواهید شد.»

سعدی گوید: پادشاهی، پارسایی را دید و گفت: هیچوقت از ما یاد آیدت؟ گفت بلی؛ آنزمان که خدا را فراموش می‌کنم.

فرمودند: «هرگز از پریشانی و سختی‌های خود برای مردم تشریح مکن، زیرا اولین اثرش این است که وانمود می‌شود تو در زندگی زمین خورده‌ای، از این جهت در نظرها حقیر و شخصیت و احترام تو از میان می‌رود.»

ائمه معصومین ما کسانی را که با وجود توانای جسمی و روحی سربار دیگران بودند آنها را از رحمت خدا دور می‌دانستند چنانکه پیامبر (ص) فرمود: «کسی که بار زندگی خود را بر دوش دیگران بیفکند (و بخواهد از دسترنج مردم، زندگی خود را بگذراند)، رانده و مطرود درگاه باری تعالی است و نیز کسی که حقوق خانواده خود را ضایع کند ملعون است»

بهترین چیزی را که انسانها برای فرزندانشان می‌توانند از خود به ارث بگذارند، عمل صالح ورفتارهای درست در تعامل با دیگران است.

بعضی از مردم، اساسا به دین و اخلاق و انسانیت کاری ندارند. و به این دلخوشند که توانسته اند به زندگیشان و لو از راه حرام سر و سامانی بدهند. این در حالی است که هر ثروت و مالی تضمین خوشی و سعادت را بدنبال نداشته.

«تو مراقب آخرتت باش، دنیا خودش ذلیلانه پیش تو خواهد آمد»

از رسول خدا (ص) نقل شده: «در انسان پاره گوشتی (قلب) است که هرگاه سالم باشد، تمام بدن او سالم است. و سلامتی آن پاره گوشت در گرو غذای حلال است»

علی (ع) در قسمتی از وصایای خود به کمیل بن زیاد می‌فرماید: «ای کمیل بدرستی که زبان تراوش از قلب و قلب از غذا قوتّ یابد. پس تامل کن در آنچه قلب و جسم تو از آن تغذیه می‌کند. سپس اگر آن حلال نباشد، تسبیح و شکر تو مورد قبول واقع نمی‌شود»

مال حرام باعث سلب توفیقات وموجبات پلیدی و تاریکی در قلب انسان خواهد بود.

حرامخور از جهت سیاهی و شقاوت دل و کوری فطرت، به آسانی مرتکب جنایات بزرگ شده تا آنجا که حاضرند به قتل پیامبران و اولیاء الله دست بیالایند.

امیرالمومنین علی (ع) می‌فرماید: «خداوند متعال ارزاق را عادلانه تقسیم کرد تا هر که را بخواهد به وسعت روزی یا تنگی آن بیازماید و میزان سپاسگزاری توانگر و شکیبایی تهیدستان را امتحان کند»

حضرت امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: «طُوبَی لِمَنْ ذَلَّ فِی نَفْسِهِ وَ طَابَ کسْبُهُ» «خوشا به حال کسی که در درون تکبر نداشته باشد و بندهٔ خدا باشد و کسب و کار حلال داشته باشد»

۶-پیامبر عظیم الشأن (ص) فرمودند: «هرکس شب را خسته از طلب روزی حلال، به روز برساند، آمرزیده است.»