بریده‌هایی از کتاب به خاطر یک فنجان قهوه در لندن

یکی دیگه از ویژگی‌های چشم‌قشنگ، اینه که سه تا ماشین داره. اونم توی کشوری که خرید ماشین از نگه داشتنش راحت‌تره!

«راحتی مهمه، ولی فکر می‌کنم همه چیز نیست!»

فکر می‌کنم چرا همه ما دوست داریم حرف حرف خودمون باشه؟!

گفتم: «شِما.» یعنی سلام به لهستانی.

«چه منگو آبداریه.» این موضوع منگو برمی‌گرده به اینکه یکی از مشتری‌های افریقای جنوبی مشترک من و کلانزی یک بار برامون گفت که توی کشورش به دختر خیلی خوب، شیک‌پوش می‌گن منگو و به اونایی که از خودشون تصور دیگه‌ای به اشتباه دارن، می‌گن کوکونات.»

خیلی موافق این شیطنت‌ها نیستم، ولی وقتی توی یک قایق هستی و دریا هم خیلی موافق نیست با باد، هیچ جای مخالفتی برات باقی نمی‌مونه ..

صبحش که از خواب پا می‌شدم با خودم فکر کردم که دلم نمی‌خواد برم زیتون بفروشم، ولی وقتی این جو رفتن سر کار رو خودت برای خودت ایجاد می‌کنی خیلی بدتر از اینه که برای یکی دیگه کار کنی. اون موقع حتی فحش می‌دی و هزار تا دلیل جور می‌کنی تا نری روزی پنجاه پوندتو بگیری. ولی بعضی وقت‌ها هنوز دلم می‌خواست می‌شد زنگ بزنی و بگی مریض شدی و نمی‌تونی بری و حقوقت رو به حسابت واریز کنند...

فکر می‌کنم به روزهای اولی که اومدم توی این کشور و معلم انگلیسی‌ام بهم گفت که وقتی یک انگلیسی ازت می‌پرسه، خوبی؟ بگو، خیلی خوبم، ممنون! شما چطورید؟ حتی اگه نیم ساعت پیش فهمیدی ورشکسته شدی یا یکی از نزدیکانت تصادف کرده! آدما حالتو می‌پرسن، چون می‌خوان مؤدب باشن... درواقع، اهمیتی نداره براشون که شما چطورید؟!

فکر می‌کنم همه آدم‌های دنیا، طعم غربت رو حداقل یک بار می‌چشند...

فکر کردم اگه حتی آسمون همه جا، آبی باشه مهم نیست، من که توی آسمون زندگی نمی‌کنم!

راهشو می‌کشه و می‌ره... گردنمو دراز می‌کنم توی مسیری که داره می‌ره، داد می‌زنم: «Thank you!» یعنی تو باید اینو بگی، بفهم! تو نمی‌تونی وقت آدمو بگیری و حتی تشکر هم نکنی...

مهاجرت برای سه دسته خوبه یا از بچگی با پدر و مادرت به اینجا بیایی و درس بخونی و یا با حمایت مالی از ایران بیایی که در اون صورت فقط می‌تونی برای بچه‌هات یک زندگی خوب درست کنی و زندگی خودت فدای ساختن زندگی اونا می‌شه، یا چیزی برای از دست دادن نداشته باشی و هیچ تعلق خاطری توی کشورت نداشته باشی که بخوای دلتنگ بشی...

فکر می‌کنم آدما باید یک جایی از زندگیشون بگن، خوبه! همین که دارم و هستم خوبه و بیشتر از این نمی‌تونم، نمی‌شه! این مرحله تقدیر پذیری بشرِ؛ اینجا مرحله‌ای که بهش مرگ آرزوها می‌شه گفت و من با آدم‌هایی که به اینجا می‌رسند خیلی راحتم، چون می‌فهممشون... به نظرم اینجا یعنی توی این مرحله تقدیرپذیریه که آدم تازه می‌تونه به شخصیت‌اش عمق بده.

«باید روی هدفت و چیزی که می‌خوای تمرکز کنی و به سمتش بری؛ اینور و اونور نچرخی!»

«یعنی قبلا می‌دونستم چی می‌خوام، قبل از اینکه تو گرداب بیفتم، الان فقط دنبال یک چوبی، یک چیزی می‌گردم بیام بیرون ازش تا بعد دوباره فکر کنم حالا چی می‌خوام...»