بریده‌هایی از کتاب گزاره ها

آخر چگونه رفته‌ای از دشت‌ها که باد هر قدر می‌دود به تو یکدم نمی‌رسد چون آب روشن است که آواز عشق را آن کس که سر نداد به زم‌زم نمی‌رسد

جمشید زهر می‌خورد از جام تازه‌ای نوروز می‌رود پی ایام تازه‌ای تنها گذشته نیست که از حال می‌رود آینده نیز خفته در ابهام تازه‌ای نبض تو را دوباره به بازی گرفته‌‌اند هر روز دین تازه و احکام تازه‌ای

غزل ۵ این قصه همان است که هر بار شنیدی این بار نهادند برآن نام جدیدی فواره صفت در سفر از خویش به خویشی یک عمر دویدی و به مقصد نرسیدی این لکۀ تهمت نه به دامان زلیخاست این بار تو پیراهنت از پیش دریدی چون آرش از آن دست اگر پای کشیدی چون یوسف از آن روی اگر دست بریدی آنگاه به جایی رسی افسوس که خود را عمری است تو از خویش به چیزی نخریدی دنبال تو ای عشق سفر کردنمان حیف آوای دهل بود که از دور شنیدی

تنها گذشته نیست که از حال می‌رود آینده نیز خفته در ابهام تازه‌ای

دنبال تو ای عشق سفر کردنمان حیف آوای دهل بود که از دور شنیدی

مشتی شکوفه بخش مرا از خزانه ات عمری است پر کشیده بهار از خزان من لختی بایست تا که بگویم امان بده ای بغض بی‌امان که بریدی امان من

قربانی خویشی و تو را خویشتنت کشت از خویش مگر سر ببری خویشتنت را

امروز را با من بمان با من بمان ای عشق تا کی بمانم منتظر در حسرت فردا

می‌آمدی ای کاش در خوابم فقط یکبار روح مرا با خویشتن می‌بردی از اینجا

فواره صفت در سفر از خویش به خویشی یک عمر دویدی و به مقصد نرسیدی