بریده‌هایی از کتاب مناجات

از بنده مدام شکستن و از تو پیوسته بستن. از بنده مستمر گسستن و از تو باز پیوستن. این چه قاعدهٔ غریبی است در عالم، که معشوق، ناز عاشق را می‌کشد، محبوب به دنبال محب می‌افتد و کریم در پی سائل می‌گردد. چگونه است که آغوش پذیرش تو، گشاده‌تر از پای رجعت ماست؟ ما را از این همه غفلت نجات بخش.

خدایا! گفتی که دل شکسته باید آورد. یعنی دل از این شکسته‌تر می‌خواهی؟

تو عین اجابتی! به ما خواندن بیاموز.

خداوندا! دین فروشان را دنیا بده تا دست از سر دین بردارند و دلِ دین‌طلبان را از حبّ دنیا تهی کن تا تماماً تو را بجویند.

ی خداوند ولَی الْحَسنات! توفیق کار خوب را تو می‌دهی و پاداش را تو می‌دهی. بنده در این میانه چه ادعا کند؟! کدام خیر است که منشأ و مبدأ و مبدع آن تو نیستی؟ به ما توفیق بده که وسیلهٔ کارهای خوب تو باشیم.

ماهی بدون آب و آدمی بدون هوا چگونه می‌تواند زیست؟! حضور تو این چنین در زمان و مکان جاری است. هیچ وحشتی در جهان با حضور تو وحشت نیست. آنچه وحشت‌انگیز است، نداشتن توست و احساس نکردن حضور توست. حیاتمان را هرگز از حضور مأنوست خالی مکن.

ای تکیه‌گاه هر که تکیه‌گاه ندارد! اتکاء به هرکه جز تو، خانه ساختن در رهگذار آب است. چه حلاوتی دارد تکیه بر دست‌های تو، وقتی همه تکیه‌گاه‌ها فرو می‌ریزد.

خدایا! چنین مباد که در بهار، طبیعت بی‌جان، جامهٔ نو بپوشاند و ما مدعیان جان، همچنان در رفتار کهنهٔ خویش بمانیم. خدایا! خواستهایمان را دگرگون کن!

ای خداوند رافِعُ الدَّرجات! مدارج این دنیای دون، پوچ و میان‌تهی است. این را تفهیم خلایقت‌کن تا عمر نازنین به این بازی عبث نبازند، به مسابقه‌ای که خطّ پیروزی آن، هلاکت است.

به ما آن چنان ایمانی عنایت کن که خود را اسلام نشمریم و دین معنا نکنیم و نفسانیت خود را با رضایت تو اشتباه نگیریم.

ای عزیز! آن چنان غریق دریای غربتمان مکن که به سمت هر خاشاک عاطفه‌ای دست نیاز دراز کنیم. پناه بر تو از تنهایی و غربت و بی‌کسی.

خدایا! خواستهایمان را دگرگون کن!

اَنا عِنْدَ القلوبِ المُنْکسِرَة.

خداوندا! کاری بکن که دل قرار بگیرد!

خداوندا! به فرزندانمان بینشی عطا کن که میان اسلام و داعیان مسلمانی فرق بگذارند و مکتب را از شاگردان کودن یا دغلکار آن تمیز دهند.

خدایا! به هر که میوهٔ سنگین عشق می‌دهی، شاخهٔ وجودش را می‌شکنی. تو خود مرهم شاخه‌های شکسته باش.

خداوندا! ما مدعیان دروغ زن انتظاریم. حرف از چشم انتظاری محبوب می‌زنیم اما به اندازهٔ ساده‌ترین دوستانمان هم‌گوش به زنگ آمدنش نیستیم. الفبای انتظار را به ما بیاموز ولذت انتظار را به ما بچشان.

ای قادر متعال! در روز حشر، پیش چشم آنان که دینشان را از ما آموختند، شرمنده‌مان مکن و ما را باعث و بانی گریز ونفرت مردم از دین مپسند.

این چه قاعدهٔ غریبی است در عالم، که معشوق، ناز عاشق را می‌کشد، محبوب به دنبال محب می‌افتد و کریم در پی سائل می‌گردد.

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان باشد کز آن میانه یکی کارگر شود