بریده‌هایی از کتاب نارگون

هر چقدر کسی رو بیشتر دوست داشته باشی، وقتی که ناراحتت می‌کنه دلخوریت هم بیشتره.

بعضی آدم‌ها انگار قبل از زاده شدن سر راهشان خروار خروار سنگ و کلوخ ریخته‌اند که هی سکندری بخورد و هی با سر زمین بخورد.

- اصلاً نمی‌دونم مال کجام!

درصد آدم‌هایی که مسئولیت اشتباهاتشون رو به عهده بگیرن متأسفانه خیلی کمه. انگار همه‌مون یاد گرفتیم بعد از هر مشکل دنبال یه مقصر بگردیم؛ و البته پیدا می‌کنیم. همه مقصرن غیر از خودمون.

به قول مولانا "بی‌رضا و امر آن فرمان روان/ هیچ دندانی نخندد در جهان. بی‌قضا و حکم آن سلطان بخت/ هیچ برگی درنیفتد از درخت." تا خودش نخواد آب از آب تکونم نمی‌خوره.

اصولاً انسان‌ها درباره تمام چیزهای بی‌خطر و نامربوط به خودشان می‌توانند هر جور پُزی بدهند، ولی وقت عمل برای خودشان و عزیزانشان می‌رسد، می‌شوند همان بچه‌های چهار پنج ساله لجباز.

بحث زحمت نیست... من عادت ندارم زندگیم رو بسپارم به یکی دیگه.

دلم می‌خواد یه بارم که شده خودم خط و خطوط زندگیم رو تعیین کنم. حتی اگر این خط و خطوط طبق خواسته دل بقیه نباشه. مهم اینه که طبق خواسته دل من باشه.

به قول مولانا "بی‌رضا و امر آن فرمان روان/ هیچ دندانی نخندد در جهان. بی‌قضا و حکم آن سلطان بخت/ هیچ برگی درنیفتد از درخت." تا خودش نخواد آب از آب تکونم نمی‌خوره.

هر چی... هر چی حساب کتاب می‌کنم... دنیا این‌قدرا بدهکارم نبود. خیلی زیادی باهام حساب کرده... خیلی زیادتر از طلبم. نکنه یه وقت پشیمون شه!

- باریکلا! دیگه چی؟ هروقت رفتی وسط بیابون برا خودت تنها زندگی کردی کاری به حرف مردم نداشته باش. مگه می‌شه؟! سوگند خسته از این کل‌کل‌های تکراری، وارد آشپزخانه شد و گفت: - بله می‌شه. البته اگه مردم به جای اینکه دماغشون رو بکنن تو زندگی بقیه سرشون به کار خودشون باشه.