بریده‌هایی از کتاب نوآفرینی

به عمیق‌ترین معنای کلمه، دوست کسی است که بتواند در شما پتانسیلی بیش ازآنچه خودتان می‌بینید پیدا کند، کسی که به شما کمک کند بهترین نسخه از خودتان شوید.

برای گرفتن فایرفاکس یا کروم، باید قدری ابتکار عمل به خرج دهید و مرورگر متفاوتی دانلود کنید. به‌جای پذیرفتن وضعیت پیش‌فرض، ابتکار عمل به خرج دهید

آنچه جلوی نوابغ خردسال را می‌گیرد انگیزهٔ کامیابی است. کشش برای موفقیت عامل بسیاری از بزرگ‌ترین دستاوردهاست. وقتی برای بهترین شدن عزم خود را جزم کرده‌ایم، سوخت لازم برای کار سخت‌تر، طولانی‌تر، و هوشمندانه‌تر را نیز داریم.

اگرچه نوابغ خردسال غالباً هم به لحاظ استعداد و هم ازنظر جاه‌طلبی غنی هستند، آنچه مانع از این می‌شود که دنیا را به‌پیش ببرند نیاموختن نوآفرین بودن است. درحالی‌که آنها در رقابت‌های تالار موسیقی کارنِگی به اجرا مشغول‌اند، در المپیادهای علمی برنده یا قهرمان شطرنج می‌شوند، موضوع دردناکی رخ می‌دهد: کار نیکو کردن از پر کردن است، اما کار نو کردن، خیر. کودکان مستعد یاد می‌گیرند ملودی‌های پرشکوه موتزارت و سمفونی‌های زیبای بتهوون را بنوازند، اما هرگز نمی‌آموزند که موسیقی‌های نوی خود را تصنیف کنند. آنها انرژی خود را بر مصرف کردن دانش علمی موجود متمرکز می‌کنند، نه بر تولید بینش‌های جدید. آنها از قواعد کدگذاری‌شدهٔ بازی‌های مرسوم دنباله‌روی می‌کنند، به‌جای اینکه قواعد یا بازی‌های خود را ابداع کنند. در سراسر این مسیر، آنها تلاش می‌کنند که تأیید والدین و تحسین آموزگارانشان را کسب کنند.

اگر فقط می‌شد که افراد ایده‌های تازه‌تری خلق کنند، اوضاع همه‌مان بهتر می‌بود. اما در واقعیت، بزرگ‌ترین مانع نوآفرینی خلق ایده نیست - برگزیدن ایده است.

شرکت‌ها، اجتماعات و کشورهای ما لزوماً دچار کمبود ایده‌های تازه نیستند. قیدوبند آنها کمبود افرادی است که در انتخاب ایده‌های تازهٔ مناسب تبحر داشته باشند.

در دههٔ ۱۹۹۰، کامن آی‌بات را طراحی کرد، صندلی چرخ‌داری که می‌توانست از پله‌ها بالا برود.

نوآفرینان بزرگ لزوماً ژرف‌ترین خبرگی را ندارند، بلکه به دنبال دیدی فراخ‌ترند.

موفقیت معمولاً با پیشی گرفتن بر بقیه حاصل نمی‌شود، بلکه با انتظار برای زمان مناسبِ اقدام به دست می‌آید.

آموختم که به تعویق انداختن کارها می‌تواند امر پسندیده‌ای باشد.

مدیران معمولاً بیش‌ازحد ریسک‌گریزند:

غالباً اولین حس ما در مواجهه با عدم‌قطعیت این است که هر چیز تازه‌ای را رد کنیم و دنبال دلایلی بگردیم که چرا طرح‌های ناآشنا ممکن است شکست بخورند

همچنانکه در یک حوزه دانش می‌اندوزیم، به زندانیان نمونه‌اولیه‌های ذهنی خود تبدیل می‌شویم.

«هرگز کار پس‌فردا را به فردا میفکن.» مارک تواین

متفکران بزرگ تاریخ -از بنجامین فرانکلین گرفته تا هنری دیوید ثورو و مارتین لوتر، که کینگ نامش را از او وام گرفته بود- اشاره کرده‌اند که نوشتن سخنرانی کوتاه بیشتر از سخنرانی بلند زمان می‌برد.

رئیس‌جمهور وودرو ویلسون گفته است، «اگر سخنرانی ده‌دقیقه‌ای باشد، دو هفتهٔ تمام برایم وقت می‌برد که آن را آماده کنم؛ اگر بتوانم هرقدر که بخواهم حرف بزنم، اصلاً نیازی به آماده کردن ندارد.»

براساس تعریف من، نوآفرینی مستلزم ارائه و پیش بردن ایده‌ای است که در حوزه‌ای خاص نسبتاً غیرعادی باشد، و به‌صورت بالقوه امکان بهبود یافتن داشته باشد.

این کتاب به این موضوع می‌پردازد که چگونه همهٔ ما می‌توانیم نوآفرین و مبتکر باشیم.

چرا کاربران فایرفاکس و کروم از هر لحاظ متعهدتر و خوش‌عملکردترند؟

نقطهٔ عزیمتْ کنجکاوی است: اندیشیدن به اینکه اصلاً پیش‌فرض چرا وجود دارد. وقتی دچار ناآشناپنداری می‌شویم، که متضاد آشناپنداری است، به سمت زیر سؤال بردن پیش‌فرض‌ها می‌رویم. آشناپنداری زمانی رخ می‌دهد که با امری بدیع مواجه می‌شویم، اما احساس می‌کنیم قبلاً آن را دیده‌ایم. ناآشناپنداری برعکس آن است - با امری آشنا مواجه می‌شویم، اما از دیدگاهی تازه به آن می‌نگریم که ما را قادر می‌سازد دید تازه‌ای راجع به مسائل قدیمی پیدا کنیم.