بریده‌هایی از کتاب آری به زندگی

فرانکل می نویسد: «هر چیزی را می‌توان از انسان گرفت جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسان را، آزادیِ اینکه در هر موقعیتی راه خودش را انتخاب کند.»

این سال‌ها در پی اثبات بی‌ارزش بودن زندگی انسان بوده‌اند.

انسان هرگز نباید به وسیله‌ای برای هدفی تبدیل شود. اما در نظام اقتصادی دهه‌های اخیر، اکثر مردمان کارگر به وسیله‌هایی صِرف بدل شده‌اند. آن‌ها را به سطح ابزارهایی محض برای زندگی اقتصادی تنزل داده‌اند.

«شجاعتی که تقدیر را با عزم راسخ تاب می‌آورد حتی از تقدیر قوی‌تر است.»

پرسشی که زندگی جلوی ما می‌گذارد و در پاسخ به آن می‌توانیم معنای لحظهٔ حاضر را به واقعیت دربیاوریم، نه فقط ساعت به ساعت تغییر می‌کند، بلکه از شخصی به شخص دیگر متفاوت است: پرسش، در هر لحظه برای هر فرد، یکسره متفاوت است.

موفق به انجام کاری شده بود که ریلکه از هر انسانی انتظار داشت یا برای هر انسانی آرزو می‌کرد: اینکه «فرد قادر باشد به مرگِ خودش بمیرد!»

کرکگور بود که این تمثیل خردمندانه را بیان کرد که درِ رو به خوشبختی همیشه به «بیرون» باز می‌شود؛ معنی‌اش این است که خوشبختی خودش را دقیقاً از کسی که سعی می‌کند درِ رو به خوشبختی را اصطلاحاً به «درون» باز کند، می‌پوشاند.