بریده‌هایی از کتاب آری به زندگی

فرانکل می نویسد: «هر چیزی را می‌توان از انسان گرفت جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسان را، آزادیِ اینکه در هر موقعیتی راه خودش را انتخاب کند.»

این سال‌ها در پی اثبات بی‌ارزش بودن زندگی انسان بوده‌اند.

انسان هرگز نباید به وسیله‌ای برای هدفی تبدیل شود. اما در نظام اقتصادی دهه‌های اخیر، اکثر مردمان کارگر به وسیله‌هایی صِرف بدل شده‌اند. آن‌ها را به سطح ابزارهایی محض برای زندگی اقتصادی تنزل داده‌اند.

فرد آمادهٔ رنج کشیدن است به شرط آنکه معنا و مقصودی در آن رنج بیابد.

«شجاعتی که تقدیر را با عزم راسخ تاب می‌آورد حتی از تقدیر قوی‌تر است.»

پرسشی که زندگی جلوی ما می‌گذارد و در پاسخ به آن می‌توانیم معنای لحظهٔ حاضر را به واقعیت دربیاوریم، نه فقط ساعت به ساعت تغییر می‌کند، بلکه از شخصی به شخص دیگر متفاوت است: پرسش، در هر لحظه برای هر فرد، یکسره متفاوت است.

پس تقدیر، جزئی از زندگی ماست و لذا رنج هم این‌طور است؛ بنابراین اگر زندگی معنا داشته باشد، رنج هم معنا دارد. درنتیجه، رنج تا وقتی که حتمی و ناگزیر باشد، می‌تواند معنادار هم باشد. این واقعیتی است که برای همگان آشناست و همه در موردش اتفاق‌نظر دارند.

محرک اصلی انسان کسب لذت و پرهیز از درد نیست بلکه یافتن معنایی است در زندگی

هر چیزی که از حد متعادل خود می‌گذرد به ضد خود بدل می‌شود.

موفق به انجام کاری شده بود که ریلکه از هر انسانی انتظار داشت یا برای هر انسانی آرزو می‌کرد: اینکه «فرد قادر باشد به مرگِ خودش بمیرد!»

کرکگور بود که این تمثیل خردمندانه را بیان کرد که درِ رو به خوشبختی همیشه به «بیرون» باز می‌شود؛ معنی‌اش این است که خوشبختی خودش را دقیقاً از کسی که سعی می‌کند درِ رو به خوشبختی را اصطلاحاً به «درون» باز کند، می‌پوشاند.

متوسط افراد به اندازهٔ قابل‌توجهی بیشتر احساس ناخشنودی می‌کنند تا احساس لذت. بنابراین، از همان اول امکان ندارد که فقط به خاطر لذت زندگی کرد. اما آیا این لذت اصلاً ضروری است ـ چیزی است که زندگی در آن خلاصه شود؟

لذت فی‌نفسه نمی‌تواند به وجود ما معنی بدهد؛ و از این‌رو، فقدان لذت نمی‌تواند معنی را از زندگی سلب کند

پرسشی که زندگی جلوی ما می‌گذارد و در پاسخ به آن می‌توانیم معنای لحظهٔ حاضر را به واقعیت دربیاوریم، نه فقط ساعت به ساعت تغییر می‌کند، بلکه از شخصی به شخص دیگر متفاوت است

مرگ زمینه‌ای فراهم می‌کند که با توجه به آن، فعلِ وجود ما تبدیل به نوعی مسئولیت می‌شود

دولتی که وضع اقتصادی‌اش آن‌قدر بد است که به منظور ذخیره و تأمین کالاها و خدمات یادشده، بر حذف درصد نسبتاً ناچیز شهروندانِ درمان‌ناپذیرش تکیه می‌کند، چنین دولتی، قبل از اینکه دست به چنین عملی هم بزند، به لحاظ اقتصادی کارش تمام است

فرانکل روان‌درمانی خود را لوگوتراپی می‌نامید. لوگوتراپی، از کلمهٔ یونانی لوگوس۴ اشتقاق یافته که دارای معانی مختلفی چون کلمه، روح، خدا یا معنی است.

فرانکل از وجدان، با عنوان خودشناسی وجودی شهودی یا «حکمت قلب» یاد می‌کند

ما آزادی و مسئولیت داریم که در زندگی‌مان دست به انتخاب بزنیم و برای آن، معنایی خاص خودمان بیابیم

مردم امروزه بیش از گذشته زندگی‌شان را تهی و بی‌معنا و بی‌هدف و برباد رفته تجربه می‌کنند و گاه در واکنش به این تجربیات کارهایی نامعقول انجام می‌دهند که به خودشان یا دیگران یا جامعه و یا هر سه آسیب می زند. فرانکل از این وضعیت به «خلأ وجودی» تعبیر می‌کند. بی‌معنایی نوعی حفره و خلأ در زندگی ماست. هرگاه خلائی وجود داشته باشد چیزهایی برای پر کردنش به آن هجوم می‌برند. فرانکل می‌گوید یکی از علائم و نشانه‌های خلأ وجودی در جامعه، ملالت و بی‌حوصلگی است.

ارتباطی قوی بین احساس بی‌معنایی و فعالیت‌هایی مانند جرم و جنایت، مصرف مواد مخدر و افراط‌کاری‌های جنسی وجود دارد. حتی هشدار می‌دهد که خشونت، استفاده از مواد مخدر و سایر فعالیت‌های منفی که تلویزیون، سینما و حتی موسیقی مؤید وجود آن‌هاست نشانهٔ وجود بی‌معنایی است

«عشق عالی‌ترین هدفی است که انسان می‌تواند شوق آن را داشته باشد.»

فرانکل می نویسد: «هر چیزی را می‌توان از انسان گرفت جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسان را، آزادیِ اینکه در هر موقعیتی راه خودش را انتخاب کند.

فرانکل معتقد است که روی برگرداندن از خدا سرچشمهٔ نهایی همهٔ بیماری‌های عمیق روحی و روانی است

دفترچه‌راهنمای اطلاعات گمراه‌کننده مورد استفادهٔ حاکمان خودکامه در سراسر جهان بوده است. علائم روشن است: خفه کردن رسانه‌های منتقد، سرکوب صداهای مخالف، و به زندان انداختن روزنامه‌نگارانی که جرئت می‌کنند و گزارش‌هایی غیر از خط حزبیِ رایج منتشر می‌کنند. خطر کنار زدن اخبار واقعی و عینی و جایگزین کردن مجموعه‌هایی از دروغ، تئوری‌های‌توطئهٔ سست، و خصومت‌پروری‌های «ماـ در برابرـ آن‌ها» را رسانه‌های دیجیتال شاخ و برگ داده‌اند.