بریده‌هایی از کتاب قدرت سکوت و زمان حال (جلد دوم)

سکوت در اثر بستن دهان نیست، در اثر باز کردن فکر است، هر چه فکر بازتر، سکوت بیشتر، هر چه فکر بسته تر، دهان باز تر! حکیمی را گفتند: چگونه به عقل کسی می توان پی برد؟ گفت: از حرف هایش. پرسیدند: اگر چیزی نگفت چه؟ پاسخ داد: هیچ کس آنقدر عاقل نیست که همیشه سکوت کند ..... اصولاً انسان‌های بزرگ، گوش کردن و انسان‌های کوچک حرف زدن را به انحصار خود درمی‌آورند. اشخاص اندیشمند، اهل سکون و سکوت شنونده‌اند و اشخاص تهی مغز و خود شیفته، پر حرف و سفسطه گر هستند

تا زمانی که خود «منِ ذهنی» هستم، در واقع خودِ همان نیاز ها، خواسته ها، آرزوهای دراز، وابستگی ها و بیزاری ها هستم و بدون در نظر گرفتن آنها، «منیّتی» وجود ندارد. ریشهٔ احتیاجات، ذهن است که در بیرون به جستجوی رستگاری و خشنودی و رضایت می پردازد و به دنبال چیزی می‌گردد که در آینده به عنوان جایگزینی برای شادمانی بودن باشد.

آدمی در مسیر رسیدن به حقیقتِ ناب نیازمند سکوت سالکانه و عارفانه است؛ زیرا سالک در سیر و سلوک گاه به مراتبی می‌رسد که نمی‌تواند از آن سخن براند، ازاین‌رو، به‌ناچار حرکت در ساحل آرام خاموشی را برمی‌گزیند.

سکوت در اثر بستن دهان نیست، در اثر باز کردن فکر است، هر چه فکر بازتر، سکوت بیشتر، هر چه فکر بسته تر، دهان باز ت

خداوند متعال یکتا، نوری است که زمان ندارد. بنابراین ما ابتداء در لحظه زمان حال و سپس در بی زمانی به سهولت با خدا ارتباط برقرار می کنیم. اما در غیر این صورت با تمرکز ذهن خود به زمان های گذشته و آینده قادر نخواهیم بود که در محضر خدا حضور قلب پیدا نماییم چون «زمان ها» همانند مانع و عایق میان انسان و خدا می تواند عمل کند.

ما هنگامی که با گذشته های دردناک و رنج آور خود زندگی می کنیم به دلیل این است که هیزم های جمع آوری شده از دوران کودکی تا کنون در ضمیر ناخودآگاه خویش را مشتعل کرده و می کنیم و در آن به خودسوزی نامرئی می پردازیم. در آیندهٔ نیامده نیز با اضطراب، دلهره و ترس به سر می بریم به خاطر این که ظاهراً بدان امکان دسترسی نداریم. لذا با گذشته‌های غم بار و آینده ترسناک که ذاتاً وجود خارجی ندارد، زندگی رنج آوری داریم. در حالی که آنچه حقیقت دارد، حضور آگاهانه در زمان حال و در محضر خداست.

سکوت یکی از راهکارهای مقابله با هجوم داده‌هایی است که تعادل و شخصیت انسان امروزی را به چالش می‌کشد.

* ۴۳۶- تصفیه و پالایش: اغلب بروز نابسامانی های روانی و روحی انسان، می تواند مربوط به انواع عقده های تجمیع و متراکم شرطی شده در ضمیرناخودآگاه درگذشته او باشد که علاج آن برای کمک به احیای سلامتی خویش، با تمرین مراقبهٔ سکوت و انجام آسیب شناسی و ریشه یابی و اقدام به پاکسازی رسوباتی مانند حسادتها، خصومت ها، کدورتها، کینه ها، حسرت ها و نیز با عفو، بخشش، تصفیه و پالایش، جبران مافات، درس و عبرت گرفتن، رهایی و حضور آگاهانه در زمان حال است. اغلب بیماری مردم از نوع سایکوسوماتیک یا روان تنی است یعنی غم و اندوه های گذشته و ترس و اضطراب از آیندهٔ انباشته شده در ضمیر ناخود آگاه آنها می باشد که منجر به انواع زخم گوارشی، بیماری فشار خون و بیماری قلبی، عجز و درماندگی، آشفتگی عاطفی، افسردگی، بی انگیزگی، غیره می شود.

هنگامی که در لحظه حال در محضر خدای یکتا با حضور قلب حاضر هستیم از هجمه های عصیانگر بیرونی رها شده و در ساحل دریای بیکران درونی همان آرامش حقیقی یعنی «الا بذکر الله تطمئن القلوب» قرار داریم.