بریده‌هایی از کتاب زندگی و سلوک آیت الله بهجت

احساس حضور خدا در همه حال، همۀ مسائل را حل می‌کند.

آیت الله بهجت در سال ۱۳۷۵شمسی در پاسخ به درخواست مکرر مواعظ ایشان از سوی برخی افراد می‌فرمایند: «.... آقایانی که طالب مواعظ هستند، از ایشان سوال می‌شود: آیا به مواعظی که تا به حال شنیده اید عمل کرده اید یا نه؟ آیا می‌دانید که هر کس به معلومات خود عمل کرد، خداوند مجهولات او را معلوم می‌فرماید؟

خداوند توفیق مرحمت فرماید که آنچه را می‌دانیم زیر پا نگذاریم، و درآنچه نمی‌دانیم توقف و احتیاط نماییم تا[ درآینده برایمان ]معلوم شود.

یک دست شما قرآن و دست دیگرتان عترت باشد! عترت، معارفش در مثل «نهج البلاغه» است، اعمالش در صحیفۀ سجادیه است، اعمال تکلیفیه‌اش در مثل همین «رساله‌های عملیه» است.

آیا به مواعظی که تا به حال شنیده اید عمل کرده اید یا نه؟ آیا می‌دانید که هر کس به معلومات خود عمل کرد، خداوند مجهولات او را معلوم می‌فرماید؟ آیا اگر به معلومات[ وآنچه می‌داند ]عمل ننماید، توقع زیاد شدن معلومات شایسته هست؟ آیا باید دعوت به حق از طریق لسان باشد؟ آیا[ معصومین ]نفرموده‌اند «با اعمال خودتان دعوت به حق بنمایید» ؟

اگر در این غیبت با این امتداد، هیچ راهی به خدا وجود نداشته باشد، از لطف بعید است.

خدا می‌داند در دفتر امام زمان علیه السلام جزو چه کسانی هستیم! کسی که اعمال بندگان در هر هفته دو روز (دوشنبه و پنج شنبه) به او عرضه می‌شود. همین قدر می‌دانیم آن طوری که باید باشیم، نیستیم!

حضرت آقا بعد از گریه‌های طولانی خطاب به حضرت حق عرض می‌کنند: نکند این چیزهایی که الان به من رسیده مرا از تو دور کند، اگر این چیزها می‌خواهد سبب دوری من از تو شود، اینها را از من بگیر

انسان می‌تواند به اختیار خویش همنشین سلمان یا ابوجهل گردد.

مایه نجات مرگ ترسی ندارد. از نظر ظاهر، همان خواب است، و در خصوص مشکلات پس از مرگ هم، به‌اندازه یک مو محبت اهل بیت (ع) برای نجات کافی است و آن مقدار محبت را (هم که ما) داریم.

اگر کسی اهلیت داشته باشد، یعنی طالب معرفت باشد و در طلب، جدیت و خلوص داشته باشد، در و دیوار به اذن الله معلمش خواهند بود!

زیاد بگویید «استغفر الله» وخسته نشوید و خاطر جمع شوید این علاج است «داوء کم الذنوب الاستغفار»

«یک شب صدای گریه آقا خیلی بلند شده بود، خیلی کنجکاو شدیم، ایشان فقط خدا را صدا می‌زدند، ما هم مانده بودیم که چه چیزی از خدا می‌خواهند، این جریان در همان زمانی بود که تازه ایشان را به عنوان مرجع تقلید معرفی کرده بودند. حضرت آقا بعد از گریه‌های طولانی خطاب به حضرت حق عرض می‌کنند: نکند این چیزهایی که الان به من رسیده مرا از تو دور کند، اگر این چیزها می‌خواهد سبب دوری من از تو شود، اینها را از من بگیر.»

مایه نجات مرگ ترسی ندارد. از نظر ظاهر، همان خواب است، و در خصوص مشکلات پس از مرگ هم، به‌اندازه یک مو محبت اهل بیت (ع) برای نجات کافی است و آن مقدار محبت را (هم که ما) داریم.

«پدر آیت الله بهجت درسن ۱۶-۱۷ سالگی بر اثر بیماری وبا در بستر بیماری می‌افتد و حالش بد می‌شود به گونه‌ای که امید زنده ماندن او از بین می‌رود. وی می‌گفت: در آن حال ناگهان صدایی شنیدم که گفت: «با ایشان کاری نداشته باشید، زیرا ایشان پدر محمد تقی است.» تا اینکه با آن حالت خوابش می‌برد و مادرش که در بالین او نشسته بود گمان می‌کند وی از دنیا رفته، اما بعد از مدتی پدر آقای بهجت از خواب بیدار می‌شود و حالش رو به بهبودی می‌رود و بالاخره کاملاً شفا می‌یابد. چند سال پس از این ماجرا تصمیم به ازدواج می‌گیرد و سخنی را که در حال بیماری به او گفته شده بود کاملاً از یاد می‌برد.

راه نجات و بازگشت الی الله گریختن به سوی اولیای او است.

بکاء بر مصایب اهل بیت علیه السلام به خصوص سیدالشهدا (ع) شاید از آن قبیل مستحباتی باشد که مستحبی افضل از آن نیست! بکاء من خشیه الله (گریه از ترس خداوند) آن هم همین جور است، شاید افضل از آن نباشد!

از آن موقع به بعد آقای بهجت سکوت می‌کنند و چیزی نمی‌گویند و در سکوت مطلق فرو می‌روند

بعد از ازدواج اولین فرزند خود را به نام پدرش «مهدی» می‌گذارد، فرزند دومی دختر بوده، وقتی فرزند سوم را خدا به او می‌دهد، اسمش را «محمد حسین» می‌گذارد، و هنگامی که خداوند چهارمین فرزند را به او عنایت می‌کند به یاد آن سخن که در دوران بیماری‌اش شنیده بود می‌افتد، و وی را «محمدتقی» نام می‌نهد، ولی وی در کودکی در حوض آب می‌افتد و از دنیا می‌رود، تا اینکه سرانجام پنجمین فرزند را دوباره «محمدتقی» نام می‌گذارد، و بدینسان نام آیت الله بهجت مشخص می‌گردد.»

ایشان همواره متخلق به شهرت گریزی بودند و وقتی جامعه مدرسین حوزه علمیه به طور رسمی ایشان را به عنوان مرجع تقلید اعلام نمودند ایشان برای دوری از شهرت به خدا پناه می‌برد.

تا اینکه با آن حالت خوابش می‌برد و مادرش که در بالین او نشسته بود گمان می‌کند وی از دنیا رفته، اما بعد از مدتی پدر آقای بهجت از خواب بیدار می‌شود و حالش رو به بهبودی می‌رود و بالاخره کاملاً شفا می‌یابد. چند سال پس از این ماجرا تصمیم به ازدواج می‌گیرد و سخنی را که در حال بیماری به او گفته شده بود کاملاً از یاد می‌برد. بعد از ازدواج اولین فرزند خود را به نام پدرش «مهدی» می‌گذارد، فرزند دومی دختر بوده، وقتی فرزند سوم را خدا به او می‌دهد، اسمش را «محمد حسین» می‌گذارد، و هنگامی که خداوند چهارمین فرزند را به او عنایت می‌کند به یاد آن سخن که در دوران بیماری‌اش شنیده بود می‌افتد، و وی را «محمدتقی» نام می‌نهد، ولی وی در کودکی در حوض آب می‌افتد و از دنیا می‌رود، تا اینکه سرانجام پنجمین فرزند را دوباره «محمدتقی» نام می‌گذارد، و بدینسان نام آیت الله بهجت مشخص می‌گردد.»

یکی از افرادی که در دفتر آیت الله بهجت است نقل می‌کند: «یک شب صدای گریه آقا خیلی بلند شده بود، خیلی کنجکاو شدیم، ایشان فقط خدا را صدا می‌زدند، ما هم مانده بودیم که چه چیزی از خدا می‌خواهند، این جریان در همان زمانی بود که تازه ایشان را به عنوان مرجع تقلید معرفی کرده بودند. حضرت آقا بعد از گریه‌های طولانی خطاب به حضرت حق عرض می‌کنند: نکند این چیزهایی که الان به من رسیده مرا از تو دور کند، اگر این چیزها می‌خواهد سبب دوری من از تو شود، اینها را از من بگیر.»

«نماز به منزلۀ کعبه، و تکبیر الاحرام[ بسان ]پشت سر‌انداختن همه چیز غیر خدا و داخل شدن در حرم الهی است، و قیام به منزلۀ صحبت دو دوست، و رکوع خم شدن عبد در مقابل آقاست، و سجده نهایت خضوع و خاک شدن و عدم شدن در مقابل اوست. وقتی که عبد در آخر نماز از پیشگاه مقدس الهی باز می‌گردد اولین چیزی را که سوغات می‌آورد سلام از ناحیۀ اوست»

دعا برای دیگران هر چه برای خودتان می‌خواهید، برای مؤمنانی دعا کنید که گرفتار آن مورد هستند؛ در این صورت خدا برای شما دعا می‌کند، ملائکه برای شما دعا می‌کنند و می‌گویند: «ولک ضعف ذلک» (برای شما چند برابر آن حاصل شود) و دعای مَلَک اسرع است در اجابت.

همنشین خدا بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم: کسی که بداند «هر کس خدا را یاد کند، خدا همنشین او است» احتیاج به هیچ واعظی ندارد.

یکی از نزدیکان آیت الله بهجت در مورد نحوه نامگذاری ایشان توسط پدرش می‌گوید: «پدر آیت الله بهجت درسن ۱۶-۱۷ سالگی بر اثر بیماری وبا در بستر بیماری می‌افتد و حالش بد می‌شود به گونه‌ای که امید زنده ماندن او از بین می‌رود. وی می‌گفت: در آن حال ناگهان صدایی شنیدم که گفت: «با ایشان کاری نداشته باشید، زیرا ایشان پدر محمد تقی است.»

همه واجبات برای تحصیل معرفت و مقدمه آن است و معرفه الله واجب نفسی و ذاتی و اعظم واجبات است.

عاشق مقامات عرفانی و کرامات نباشید، گاهی این جور کارها شما را به جهنم می‌برد!

نماز روز پنجشنبه، که چهار رکعت است: در رکعت اول حمد و یازده بار سورۀ توحید و در رکعت دوم، حمد و ۲۱ بار سورۀ توحید، و در رکعت سوم، حمد و ۳۱ بار سورۀ توحید و در رکعت چهارم، حمد و ۴۱ بار سورۀ توحید. هر دو رکعتی، یک سلام دارد و نمازگزار، پس از سلام رکعت چهارم، سورۀ توحید را ۵۱ بار و صلوات ۵۱ بار می‌خواند. بعد به سجده می‌رود و صد بار می‌گوید: «یا الله» و دعا می‌کند. آیه الله بهجت، در ادامه، دربارۀ سید مرتضی کشمیری نقل کردند که: «هر وقت این نماز را می‌خواند، هدیه‌ای برای او می‌رسید.»

موعظه یک کلمه کافی است و آن توجه به این است که خداوند متعال در هرحال شما را می‌بیند.