بریده‌هایی از کتاب نیمه تاریک جویندگان نور

مایل باش که خودت را آن گونه‌ای ببینی که اصلاً انتظارش را نداشته‌ای.

اگر خودت از درون «بزرگ» نبودی، نمی‌توانستی این ویژگی را در دیگری تشخیص دهی.

اگر گفتگویی درونی داری که قدرت را از تو می‌گیرد، تا زمانی که خودت آن را با گفتگوی درونیِ مثبت و قدرتمندی جایگزین نکنی، تغییری ایجاد نمی‌شود.

وقتی که بتوانیم خودمان را بپذیریم و ببخشیم، خودبه‌خود دیگران را هم می‌پذیریم و می‌بخشیم.

باید به تجربه‌ی معصومیت کودکی‌مان برگردیم، معصومیتی که به ما مجال می‌داد کل وجود خود را در هر لحظه‌بپذیریم.

وقتی جنبه‌ای از خودت را نمی‌پذیری، آن جنبه زندگی تو را در اختیار می‌گیرد!

آدمی را که گمان می‌کنی هستی، به چالش بکش تا کسی را که می‌توانی بشوی، آشکار کنی

چنان از طرد شدن وحشت داریم که گران‌بهاترین هدیه‌های خود را می‌فروشیم تا مقبول دیگران واقع شویم.

در آغوش گرفتن یک جنبه، معنایش دوست داشتن آن جنبه است  یعنی، اجازه دهی که در کنار تمامیِ دیگر خصوصیات تو وجود داشته باشد، و آن را کم‌ارزش‌تر یا باارزش‌تر از هیچ جنبه‌ی دیگری از خودت ندانی.

اگر اشتیاق داری چیزی باشی، به این دلیل است که توانمندی متجلی کردنش را داری.

چهره‌ای را به دنیا نشان می‌دهیم که دقیقاً نقطه‌ی مقابلش در درون ماست!

ما به این دنیا آمده‌ایم تا از تمامی جنبه‌های وجودمان بیاموزیم و با آن‌ها آشتی کنیم.

آیا دلیلی واقعی برای نگرانی‌ام وجود دارد، یا اینکه دارم یکی از باورهای ریشه‌دار قدیمی‌ام را بروز می‌دهم؟