بریده‌هایی از کتاب نیمه تاریک جویندگان نور

مایل باش که خودت را آن گونه‌ای ببینی که اصلاً انتظارش را نداشته‌ای.

اگر خودت از درون «بزرگ» نبودی، نمی‌توانستی این ویژگی را در دیگری تشخیص دهی.

اگر گفتگویی درونی داری که قدرت را از تو می‌گیرد، تا زمانی که خودت آن را با گفتگوی درونیِ مثبت و قدرتمندی جایگزین نکنی، تغییری ایجاد نمی‌شود.

وقتی که بتوانیم خودمان را بپذیریم و ببخشیم، خودبه‌خود دیگران را هم می‌پذیریم و می‌بخشیم.

باید به تجربه‌ی معصومیت کودکی‌مان برگردیم، معصومیتی که به ما مجال می‌داد کل وجود خود را در هر لحظه‌بپذیریم.

آدمی را که گمان می‌کنی هستی، به چالش بکش تا کسی را که می‌توانی بشوی، آشکار کنی

وقتی جنبه‌ای از خودت را نمی‌پذیری، آن جنبه زندگی تو را در اختیار می‌گیرد!

چنان از طرد شدن وحشت داریم که گران‌بهاترین هدیه‌های خود را می‌فروشیم تا مقبول دیگران واقع شویم.

در آغوش گرفتن یک جنبه، معنایش دوست داشتن آن جنبه است  یعنی، اجازه دهی که در کنار تمامیِ دیگر خصوصیات تو وجود داشته باشد، و آن را کم‌ارزش‌تر یا باارزش‌تر از هیچ جنبه‌ی دیگری از خودت ندانی.

اگر اشتیاق داری چیزی باشی، به این دلیل است که توانمندی متجلی کردنش را داری.

چهره‌ای را به دنیا نشان می‌دهیم که دقیقاً نقطه‌ی مقابلش در درون ماست!

ما به این دنیا آمده‌ایم تا از تمامی جنبه‌های وجودمان بیاموزیم و با آن‌ها آشتی کنیم.

آیا دلیلی واقعی برای نگرانی‌ام وجود دارد، یا اینکه دارم یکی از باورهای ریشه‌دار قدیمی‌ام را بروز می‌دهم؟

زندگی ما سفری کوتاه و باارزش است که طی آن هدیه‌های بی‌همتای درونمان آشکار می‌شوند. تجلی فردیت‌مان، به معنای در اختیار گرفتنِ الوهیت‌مان است. اما افسوس که چه راحت می‌شود ارزشمندترین چیزها را نادیده گرفت! عشق یا بخشش خود را دریغ نکن. دلسوزی و همدلی و وقار خود را پنهان نکن. مهم‌ترین رابطه‌ی ما با خودمان است... با کل وجودمان، و این شامل سایه‌مان نیز می‌شود. مهم است به یاد داشته باشیم که تمامی رابطه‌های خوب، مستمر هستند. ما باید پیوسته رشد کنیم و بر موانعی که سد راهمان می‌شوند غلبه کنیم.

رابطه‌های خوب، ما را به چالش می‌کشند تا بیشتر از آنچه گمان می‌کنیم هستیم، بشویم. آن‌ها مجبورمان می‌کنند وجود خویش را وسعت ببخشیم و قلبمان را بزرگ کنیم. ما باید با جنبه‌های تاریک خود صمیمی شویم، زیرا آن‌ها بخشی مقدس از ما هستند. فقط باید به روندِ دیدن خویش، دوست داشتن خویش، و گشودن قلب خویش متعهد باشی، و الوهیت خویش را قدر بدانی تا بتوانی هدیه زندگی را نیز قدر بدانی. در چنین حالتی، به‌تدریج در تجربه‌ی خارق‌العاده و اسرارآمیزِ انسان بودن غوطه‌ور خواهی شد.