بریده‌هایی از کتاب بی‌سایگان

ـ برای حسادت هیچ‌چیزی وحشتناک‌تر از خنده نیست.

ما وقتی که متولد می‌شویم گریه می‌کنیم، و هر چه پس از آن می‌آید فقط کاستن از این گریه است.

هیچ‌چیزی بهتر از جاه‌طلبی مناسبِ زنانِ مصمم نیست. عشق آن‌ها را زشت و بی‌ریخت می‌کند.

در حالی که سعی می‌کرد آرامَش کند گفت: «گریه نکن،» و ناگهان متوجه شد که این همسرش است، دارایی‌اش، و به خودش تعلق دارد، و کسی است که فقط به او فکر می‌کند، و تقریباً تا یک قدمی مرگ رفته است. او تنها مایملکش بود، و برنارد تقریباً او را از دست داده بود.

هیچ‌کس وقت این را ندارد که عمیقاً به خودش بنگرد و بیشتر مردم برای کشف پژواک‌های درونی خودشان فقط به دیگران زل می‌زنند.

سیگار نم‌داری که برنارد با ناکامی سعی کرده بود روشن کند نمادی بود از زندگی آن‌ها، برای اینکه آن‌ها اصلاً طعم خوشبختی واقعی را نمی‌شناختند و متوجه این موضوع هم بودند، اما، علاوه بر این، حس می‌کردند که این موضوع اصلاً برایشان مهم نیست.

فقط ثروتمندان هستند که در عشق، همانند تجارت، می‌توانند با نسیه زندگی کنند،

وقتی که رؤیای اتفاق افتادنِ چیزی شگفت‌انگیز را در سر داری، هر خوشی و لذتی کمتر از آن، هر چقدر هم که دستیابی به آن سهل‌تر باشد، به چشمت نمی‌آید.

«خوشبختی حسی است که همیشه مورد سوء‌تعبیر قرار می‌گیرد

من تا حد جنون عاشق بوده‌ام، یعنی واقعاً دیوانه‌ی دیوانه، یعنی همان چیزی که به آن دیوانگی محض می‌گویند، و برای من تنها شیوه‌ی قابل درک برای عشق ورزیدن جنون است.

برای حسادت هیچ‌چیزی وحشتناک‌تر از خنده نیست.

نمی‌دانم آیا این انعکاس تصویر خودم در او است که دوستش دارم، یا نبودن این انعکاس، یا این فقط خودِ او است. اما او دلچسب نیست، شاید حتی بی‌رحم هم نیست. اما فقط هست، همین. و این تنها کلمه‌ی درست درباره‌ی او است.

ما وقتی که متولد می‌شویم گریه می‌کنیم، و هر چه پس از آن می‌آید فقط کاستن از این گریه است.