بریده‌هایی از کتاب شجاعت تایید نشدن

برای یک انسان، بزرگترین بدبختی این است که نتواند خودش را دوست داشته باشد.

این فرق میان علت‌شناسی (مطالعه علیت) و فرجام‌گرایی (مطالعه هدف یک پدیده و علت آن) است. هر چیزی که به من می‌گویید براساس علت‌شناسی است. تا وقتی که در علت‌شناسی هستیم، حتی یک قدم هم جلو نمی‌رویم.

"هیچ تجربه‌ای به نوبه خود دلیل موفقیت یا شکست ما نیست. ما از شوک ناشی از تجاربمان - به اصطلاح ضربه روحی - رنج نمی‌بریم؛ بلکه در عوض از آن‌ها هر آنچه را که مناسب اهداف ماست، می‌سازیم. ما با توجه به تجارب خود تعریف نمی‌شویم، بلکه معنایی که به آن‌ها می‌بخشیم، خود را تعریف می‌کنند."

وقتی به چالش کشیده می‌شوی و تو حس می‌کنی این یک تنازع قدرت است، تا آنجا که ممکن است از کشمکش اجتناب کن. با واکنش به عمل او پاسخ نده. این تنها کاری است که می‌توانیم انجام دهیم.

من وجود احساسات را انکار نمی‌کنم. همه احساسات دارند. شکی در آن نیست؛ اما اگر می‌خواهی به من بگویی که مردم موجوداتی هستند که نمی‌توانند در برابر احساسات مقاومت کنند، مخالف آن هستم.

اگر انسان سبک زندگی جدیدی را انتخاب کند، هیچ‌کس نمی‌تواند پیش‌بینی کند چه اتفاقی ممکن است برای این خود جدید اتفاق بیفتد یا هیچ تصوری از نحوه برخورد با حوادث هنگام بروز آن‌ها ندارد. پیش‌بینی آینده دشوار و زندگی با اضطراب همراه خواهد بود. زندگی دردناک‌تر و ناخوشایندتری ممکن است در پیش باشد. به زبان ساده، مردم درباره مسائل مختلف شکایت دارند؛ اما ساده‌تر و ایمن‌تر این است که اوضاع دست‌نخورده باقی بماند.

پذیرش خصیصه خوبی است؛ اما فراموش نکن اساساً غیرممکن است که در روابط با دیگران آسیب نبینی. وقتی با دیگران وارد رابطه می‌شوی، کم‌وبیش از دیگران آسیب می‌بینی و خود نیز به دیگران صدمه می‌زنی.

"مردم تحت کنترل تجارب گذشته خود نیستند؛ بلکه به سوی اهدافی در حرکتند که خود تنظیم می‌کنند."

مسئله مهم این نیست که انسان با چه خصوصیتی به دنیا می‌آید، بلکه این است که چگونه از این قابلیت بهره می‌گیرد."