بریده‌هایی از کتاب گابو و مرسده! خداحافظ

وقتی هشتادساله بود از حال‌وهوایش پرسیدم. جواب داد: «پایان زندگی نزدیک است و بینشی که در هشتادسالگی به دست می‌آوری واقعاً شگفت‌آور.» پرسیدم: «می‌ترسی؟» جواب داد: «فکر کردن به آن مرا بسیار ناراحت می‌کند.» وقتی به آن لحظات فکر می‌کنم، واقعاً از صمیمیت و راستگویی‌اش متأثر می‌شوم، به‌ویژه با سؤالات بی‌رحمانه‌ای که از او می‌پرسیدم.

یکی از دوستانم پرسید پدرت چگونه با مشکل فراموشی مشغول به کار است؟ به او گفتم پدرم به‌شدت در زمان حال زندگی می‌کند، بدون تحمل بار دغدغه‌ای از گذشته و بی‌هیچ انتظاری از آینده.

وقتی هشتادساله بود از حال‌وهوایش پرسیدم. جواب داد: «پایان زندگی نزدیک است و بینشی که در هشتادسالگی به دست می‌آوری واقعاً شگفت‌آور.» پرسیدم: «می‌ترسی؟» جواب داد: «فکر کردن به آن مرا بسیار ناراحت می‌کند.» وقتی به آن لحظات فکر می‌کنم، واقعاً از صمیمیت و راستگویی‌اش متأثر می‌شوم،

گونه‌اش را لمس می‌کنم، سرد است، اما حس ناخوشایندی ندارد. در این حال، آسوده و آرام خوابیده است و از وجناتش هیچ نشانه‌ای از زوال عقل پیدا نیست. دوباره می‌توانم در چهره‌اش، معنویت، کنجکاویِ بی‌انتها و قدرت تمرکز فوق‌العاده‌ای را ببینم که بیش از تمام خصلت‌هایش برایم رشک‌برانگیز بوده است.

این اولین و تنها سبیل اوست، همان سبیلی که در هفده‌سالگی رشد کرد و هرگز تراشیده نشد. در فرایند شیمی‌درمانی در اوایل هفتادسالگی سبیلش را از دست داد، اما مانند دم مارمولک دوباره رشد کرد. سعی می‌کنم میان پدر زنده، پدر مرده، پدر مشهور و این پدری که مقابلم دراز کشیده است ارتباط برقرار کنم، اما نمی‌توانم. از روی غریزه دوست دارم چیزی بگویم، و به آن فکر می‌کنم، اما از ترس اینکه جدی یا احساسی به‌نظر برسم آن را با صدای بلند نمی‌گویم. دوست دارم از او عکس بگیرم و این کار را با تلفن همراهم انجام می‌دهم. بلافاصله به‌خاطر نقض حریم خصوصی‌اش احساس شرمساری می‌کنم. عکس را حذف می‌کنم

پدرم مانند مادرم بر این باور بود که زندگی خانوادگی ما کاملاً خصوصی است. در کودکی همواره به آن معیار پایبند بودیم، اما دیگر بچه نیستیم. شاید بچه‌هایی مسن اما نه دیگر بچه‌های کم‌سن‌وسال.

از اعماق وجودم می‌دانم این خاطرات را بالاخره می‌نویسم و منتشر خواهم کرد. اگر هم مجبور شوم، به یکی دیگر از حرف‌هایش پناه می‌برم: «وقتی مُردم، هر غلطی دلت خواست بکن.»

مادر، در اوت ۲۰۲۰ از دنیا رفت. با توجه به اینکه بعد از شصت‌وپنج سال سیگار کشیدن، ظرفیت ریه‌هایش مدام در حال کاهش بود و در آخرین سال‌های زندگی‌اش به‌صورت شبانه‌روزی با دستگاه اکسیژن نفس می‌کشید، همه‌چیز کم‌وبیش طبق انتظارمان پیش رفت. بااین‌وجود، هرگز روحیه‌اش را نباخت. در طول روز چندین ساعت اخبار تلویزیون را تماشا می‌کرد و این در حالی بود که مابقی اخبار را از تبلتش می‌خواند و با دو تلفن ثابت و سه تلفن همراه با شبکهٔ جهانی دوستانش در تماس بود.