بریده‌هایی از کتاب ویل

«فقط این رو یادت باشه پسر قشنگم، وقتی داری بالا می‌ری با همه مهربون باش، چون ممکنه وقتی در حال سقوطی از کنار همون آدم‌ها رد شی.»

پدرم یکی از باهوش‌ترین افرادی بود که می‌شناختم، اما زمانی که عصبانی یا مست بود، احمق می‌شد

کم‌کم دریافتم که تفاوت میان کاری که ناممکن به‌نظر می‌رسد و کاری که انجام‌پذیر است در نحوهٔ نگرش است. حواست به دیوار است یا آجر؟ چه موفقیت در آزمون‌های قبولی در دانشگاه، چه موفقیت در رسیدن به جایگاه یکی از اولین هنرمندان جهانی هیپ‌هاپ و چه ساختن یکی از موفق‌ترین زندگی‌های شغلی در تاریخ هالیوود، در همهٔ موارد، هدف‌های بزرگِ به‌ظاهر محال را می‌توان به وظایف کوچک‌تر تقسیم کرد؛ دیوارهای عبورناپذیر از مجموعهٔ آجرهای کنار هم تشکیل شده‌اند.

«چه‌چیزی تو رو خوشحال می‌کنه؟

یک نقل قول عالی از بروس لی وجود دارد که با آن خیلی موافقم. یکی از شاگردان لی یک‌بار از او پرسید: «استاد، شما با ما دائماً دربارهٔ صلح صحبت می‌کنید، اما هر روز به ما آموزش جنگیدن می‌دهید. چگونه این دو حس متضاد را با یکدیگر تطبیق می‌دهید؟» بروس لی پاسخ داد: «بهتر است جنگجویی در باغ باشید تا باغبانی در جنگ.»

جیم رون مفهوم جانانه‌ای دارد که می‌گوید: «به پنج نفری که بیشترین وقت را با آن‌ها سپری می‌کنی توجه کن، چون تو همان‌طوری.»

«رها کن، به خدا توکل کن.»

ویل نویسندگان: ویل اسمیت، مارک منسن مترجم: محمدرضا شفایی انتشارات میلکان

همیشه کمی خل‌وضع بودم.

تفاوت میان کاری که ناممکن به‌نظر می‌رسد و کاری که انجام‌پذیر است در نحوهٔ نگرش است.

خیابان‌های فیلادلفیای شمالی آدم را سنگدل می‌کردند؛

یک تمثیل بودایی وجود دارد که مرا در بسیاری از تحولات خطرناک زندگی راهنمایی کرده است: مردی در کنار رودخانه‌ای خروشان و خطرناک ایستاده است. فصل بارانی است و او اگر نتواند به آن‌سوی رودخانه برود، کارش تمام است. او به‌سرعت قایقی می‌سازد و با آن به‌سلامت به آن‌سوی رودخانه می‌رود. سرشار از آسودگی و شادکامی، به خودش دست‌مریزاد می‌گوید، قایق را بلند می‌کند و به‌سمت جنگل رهسپار می‌شود. اما وقتی تلاش می‌کند از بین انبوه درختان عبور کند، قایق به درختان برخورد می‌کند و در شاخه‌ها و تنه درختان گرفتار می‌شود که مانع از حرکت او می‌شود. او فقط یک شانس برای زنده‌ماندن دارد: باید قایق را رها کند؛ قایقی که دیروز نجاتش داد، اگر رهایش نکند، امروز بلای جانش می‌شود.

رؤیاها بر پایهٔ انضباط، انضباط بر پایهٔ عادت‌ها و عادت‌ها بر پایهٔ تمرین ساخته می‌شوند

«مواظب آرزویی که می‌کنی باش، چون ممکنه بهش برسی

«هیچ‌وقت با احمق بحث نکن، چون از فاصلهٔ دور مردم نمی‌تونن شما رو از هم تشخیص بدن.»

همیشه نیاز به زنی داشتم که به‌خاطرش موفق بشوم.

گفت: «فقط این رو یادت باشه پسر قشنگم، وقتی داری بالا می‌ری با همه مهربون باش، چون ممکنه وقتی در حال سقوطی از کنار همون آدم‌ها رد شی.»

مامام ساکت و محجوب است. نه به این دلیل که خجالتی یا مرعوب باشد، بلکه به این دلیل که «او تنها زمانی صحبت می‌کند که از سکوت بهتر باشد».

مادرم ضلع تحصیل این مثلث بود. او اعتقاد داشت دانش کلید اصلی یک زندگی موفق است. او می‌خواست درس بخوانم، یاد بگیرم، رشد کنم، درک عمیقی از دنیای پیرامونم داشته باشم و «یا بدانم دربارهٔ چه چیزی صحبت می‌کنم یا ساکت بمانم.»

تفاوت میان کاری که ناممکن به‌نظر می‌رسد و کاری که انجام‌پذیر است در نحوهٔ نگرش است

وقتی به دوران کودکی‌ام فکر می‌کنم، مادر و پدر و مادربزرگم را مانند یک مثلث فلسفی تصور می‌کنم. پدرم یک ضلع این مثلث بود: انضباط. او به من آموخت چگونه باید کار کنم و تداوم داشته باشم. او این ذهنیت را در من کاشت که «بهتر است بمیری تا تسلیم شوی.»

«بهتر است جنگجویی در باغ باشید تا باغبانی در جنگ.»

فقط این رو یادت باشه پسر قشنگم، وقتی داری بالا می‌ری با همه مهربون باش، چون ممکنه وقتی در حال سقوطی از کنار همون آدم‌ها رد شی.»

قدرت و اطمینان درونیْ زاییدهٔ بینش و مهارت است. وقتی چیزی را می‌فهمی، یا در چیزی مهارت داری، احساس قدرت می‌کنی، و همین باعث می‌شود احساس کنی چیزی برای ارائه داری

وقتی کسی شکست می‌خورد اتفاق عجیبی می‌افتد: یک‌جورهایی شکست‌ات به کسانی‌که مخالف‌شان بودی اثبات می‌کند که حق با آن‌ها بوده و تو بودی که اشتباه می‌کردی. مغرور می‌شوند و به‌نظر می‌آید از این‌که آخر سر خدا دارد به حسابت می‌رسد لذت می‌برند. مردم با برنده‌ها رابطهٔ روان‌پریشانه‌ای دارند؛ اگر مدت زیادی باشد که زمین خورده‌ای تو را ضعیف می‌بینند و احساس می‌کنند باید از تو حمایت کنند. اما اگر آن‌قدر بدشانس باشی که مدت‌زمان زیادی روی پاهایت بمانی، آن‌وقت بهتر است یک کلاهخود برای خودت تهیه کنی.

انسان‌ها تنها دو مشکل دارند: ۱. این‌که می‌دانند چه می‌خواهند، اما نمی‌دانند چطور به آن برسند؛ و ۲. نمی‌دانند چه می‌خواهند.

«تقریباً ناممکن است که کیفیت زندگی‌تان بهتر از کیفیت دوستان‌تان باشد.

هرچه خیالی که در آن زندگی می‌کنید بزرگ‌تر باشد، برخورد اجتناب‌ناپذیرتان با واقعیت دردناک‌تر می‌شود.

افرادی بالغ‌اند که توانایی‌شان را در پذیرفتن هرچیزی به غیر از واقعیت مادی و ملموس از دست می‌دهند.

مردن بهتر از زندگی با ترس است.