بریده‌هایی از کتاب به سوی تعادل «آمبولیزاسیون شناختی»

رنج‌کشیدن طولانی، به مرور تبدیل به عادت و بخشی از هویت درونی می‌شود؛ به مرور به این باور می‌رسیم که ما مشکلی نداریم و این افراد و شرایط محیط است، که باید تغییر کنند.

نداشتن تعادل در رفتار و هیجانات بهترین نشانه از آشفتگی درونی است

رنج کشیدن به معنی، ناتوانی در برطرف نمودن مشکل و اجبار در تحمل شرایط موجود است.

برای تجربه زندگی در زمان حال، قبل از هر چیز باید با گذشته خود تسویه حساب کنیم و از قید و بندهایی که مانع حرکت هستند، رها شویم. می‌بایست از تأثیرات افکار، احساسات و رفتار گذشته خود خلاص شویم تا با تمام انرژی برای آینده برنامه‌ریزی و حرکت کنیم.

ناتوانی با دست‌یابی به بینش و اقدام مناسب تا حدود زیادی تعدیل یا برطرف می‌شود؛

مهارت روبرو شدن با مشکلات و دردهای زندگی یکی از مهمترین مهارت‌های زندگی و نیازمند دانش و کسب تجربه است.

این احساسات مدفون شده در حقیقت آتش زیر خاکستری هستند که با وزیدن کوچکترین بادی شعله‌ور می‌شوند و حال ما را دگرگون می‌کنند. با زیر و رو کردن و به سطح آگاهی آوردن این احساسات در حقیقت آنها را شعله‌ور می‌کنیم. بعد از تجربه کردن کامل این احساسات و هیجانات، در نهایت موجب سرزندگی و شادابی و تجربه یک زندگی کامل برای خود می‌شویم.

هدف‌نهایی از فرایند درمان و بهبودی، رسیدن به خودآگاهی است که می‌تواند منشاء و عامل درمان‌بخش باشد. با خودآگاهی، قادر به تغییر شخصیت خود می‌شویم. با رهاشدن از تضاد‌های درونی، به نوعی یکپارچگی در شخصیت خود دست می‌یابیم که ما را در مسیر رشد و موفقیت قرار می‌دهد. برای حرکت در مسیر بهبود شرایط، اولین کار، پذیرفتن خود با شرایط فعلی است. پذیرش خود به معنی قبول مسئولیت افکار، احساس و رفتار که اولین دستاوردش کنار گذاشتن دلیل، بهانه و توجیهات به ظاهر منطقی برای فرار از مسئولیت است.