بریده‌هایی از کتاب شغل خوب، شغل پوچ

غالباً اینکه به‌شدت نگران هدف نهایی باشیم با عملکرد فرد تداخل پیدا می‌کند. اگر یک بازیکن تنیس تنها به برنده‌شدن در مسابقات فکر کند قادر نخواهد بود به ضربۀ قدرتمند حریف خود پاسخ دهد. فروشنده‌ای که بیش‌ازهمه نگران کسب کمیسیون خود است و به اندازۀ کافی به روحیۀ خریدار توجه ندارد شانس کمتری برای فروش دارد. دغدغۀ اصلی ما در اینجا باز هم این نیست که چه‌چیزی عملکرد موفقیت‌آمیز را شکل می‌دهد، بلکه کیفیت تجربه در طول فعالیت برایمان مهم است. اگر موافق باشیم که هدف نهایی زندگی شادکامی است و نه موفقیت، این عبارت معنادار خواهد بود که می‌گویند این مسیر سفر است که اهمیت دارد و نه رسیدن به مقصد.

انتظار پول‌درآوردن، کسب شهرت و تحسین و ستایش را نداشته باشید، انتظار هیچ کوفتی نداشته باشید. انجامش دهید چون عاشقش هستید

ذهن انسان طوری برنامه‌ریزی شده است که، وقتی فعالیت فوری و مهمی برای انجام‌دادن ندارد و توجهش آزادانه پرسه می‌زند، به تهدیدات، کارهای ناتمام، ناکامی‌ها و امیال ارضانشده معطوف می‌شود. بسیاری از ما، در نبودِ فعالیتی که توجهمان را به آن معطوف کنیم، خود را به‌طور مداوم افسرده می‌یابیم. در غرقگی هیچ فضایی برای چنین نشخوار ذهنی‌ای وجود ندارد: «نگرانی‌ها و مشکلات ذهنی‌ام موقتاً از بین می‌رود.

متأسفانه این باور عام وجود دارد که یادگیری نه‌تنها سخت، بلکه تلخ است. اما درحقیقت، معمولاً شیوه‌ای که ما آموزش می‌دهیم تلخ است، نه خود یادگیری.

انسان به امید زنده است. وقتی دلیلی برای زیستن نداریم جز همان نیازهای زیستی دستگاه عصبی‌مان، خیلی زود به سطح زیست حیوانی تنزل می‌یابیم که در آن فقط خوراک، راحتی و موضوعات جنسی مهم است.

ناپلئون می‌گفت اگر نیاموزید از یک گروهبان دستور بگیرید، هرگز فرماندۀ خوبی نمی‌شوید.

به گفتۀ برخی، بالاترین سطح شادکامی -خودشکوفایی- توانایی بروز تمام استعدادهایی است که در ذات انسان نهفته است.

صداقت یعنی ارتباط عمیق با خود و بیان خود از طریق عملی منسجم و یکپارچه.

پول، امنیت و آسایش شاید برای شادی ما لازم باشند، اما قطعاً کافی نیستند.

فرد برای احساس شادکامی همچنین باید احساس کند که استعدادهای او به‌طور کامل به خدمت گرفته شده‌اند، می‌تواند توانایی‌های بالقوه‌اش را بالفعل کند و زندگی روزمره‌اش استرس‌زا یا خسته‌کننده نیست، بلکه دربردارندۀ تجربیات عمیقاً خشنودکننده است.

«شما سزاوار کارکردن هستید، نه پاداش آن»

ذهن انسان طوری برنامه‌ریزی شده است که، وقتی فعالیت فوری و مهمی برای انجام‌دادن ندارد و توجهش آزادانه پرسه می‌زند، به تهدیدات، کارهای ناتمام، ناکامی‌ها و امیال ارضانشده معطوف می‌شود.

خشنودی واقعی از گام‌هایی ناشی می‌شود که برای دستیابی به یک هدف برداشته می‌شوند و نه از دستیابی عملی به آن اهداف.

همه‌چیز فرو می‌پاشد. همه‌چیز در مارپیچ سراشیبی می‌چرخد و فرومی‌ریزد، به‌جز روح انسان که توانایی رشد و تکامل به‌سمت بالا را دارد.

رهبران باید به این باور برسند که، پیش از محصولات، سود و سهم بازار، آن‌ها در درجۀ اول مسئول بهروزی عاطفی کارکنانشان هستند.

غرور و افتخاری که به‌واسطۀ توسعۀ مهارت‌هایتان احساس می‌کنید قابل‌وصف نیست.

شما باید از آنچه انجام می‌دهید خشنود شوید. وگرنه نمی‌توانید خیلی خوب عمل کنید. و دوم اینکه باید حس کنید که چیزی ارزشمند را اهدا می‌کنید... اگر یکی از این عوامل موجود نباشد، احتمالاً در کار خود با کمبود معنا مواجه می‌شوید.

-بالاترین سطح رشد- این است که شخص فردیت خود را تعالی بخشیده و کنترل اندیشه‌ها، احساسات و اعمال خود را به دست بگیرد و هم‌زمان تنوع انسانی را تحسین کند و با جهان کیهانیِ بی‌انتها حس یگانگی داشته باشد. فردی را که به این مرحله رسیده باشد ازاین‌جهت واقعاً می‌توان شاد نامید که نیاز به هیچ‌چیز بیشتری ندارد.

بدون اهداف مشخص -هم درازمدت و هم لحظه‌به‌لحظه- خشنودشدن از کار دشوار است.

خواستن شادی برای ما شادکامی را به ارمغان نمی‌آورد؛(۱۱) شادکامی اثر جانبی فعالیت درجهت هدفی بزرگ‌تر از خود شخص است.

یک ضرب‌المثل تأسف‌بار در شرق آفریقا وجود دارد که می‌گوید «من و سومالی علیه جهان، من و قبیله‌ام علیه سومالی، من و خانواده‌ام علیه قبیله‌ام، من و برادرم علیه خانواده‌ام، من علیه برادرم». آینده به باوری متضاد این ضرب‌المثل نیاز دارد: «من و تمام انسان‌ها برای جهان».

رفتارهای آن مدیرانی مخرب است که اصرار دارند بر دیگران کنترل کاملی داشته باشند؛ این کنترل آن‌ها درجهت منافع سازمان نیست، بلکه تلاشی است برای تقویت قدرت شخصی‌شان.

خشنودی واقعی از گام‌هایی ناشی می‌شود که برای دستیابی به یک هدف برداشته می‌شوند و نه از دستیابی عملی به آن اهداف. در اکثر موارد، آنچه موجب می‌شود مردم نتوانند از کاری که انجام می‌دهند خشنود شوند این است که، به‌جای لذت‌بردن از گام‌هایی که در طول مسیر برمی‌دارند، تمرکز خود را کاملاً معطوف به نتیجه می‌کنند. آیا لذت‌بردن از خواندن آواز از پایان‌دادن به آهنگ ناشی می‌شود یا تولید هر نُت یا قطعه؟ آیا ما یک شام خوب را ازاین‌جهت تحسین می‌کنیم که در پایان خوردن آن احساس سیری داریم یا به‌خاطر مزۀ لذیذ تک‌تک لقمه‌ها؟ آیا مذاکره در فرایند یک معاملۀ تجاری اقناع‌کننده‌تر از امضای آن نیست؟ غالباً اینکه به‌شدت نگران هدف نهایی باشیم با عملکرد فرد تداخل پیدا می‌کند.

سیستم عصبی انسان هنگامی بهترین عملکرد را دارد که به چالش کشیده شود و بر کاری تمرکز کند

هر مدیری که می‌خواهد سازمان خود را به موفقیت برساند باید بداند چه‌چیزی باعث شادکامی افراد می‌شود و این دانش را به‌طور مؤثری به کار گیرد.

بزرگ‌سالانی که اغلب در حالت غرقگی هستند نه‌تنها شادترند، بلکه به‌جای پرداختن به شایعات، خواندن روزنامه و یا گشت‌وگذار در وب، زمان بسیار بیشتری را صرف کار واقعی می‌کنند.

غالباً اینکه به‌شدت نگران هدف نهایی باشیم با عملکرد فرد تداخل پیدا می‌کند. اگر یک بازیکن تنیس تنها به برنده‌شدن در مسابقات فکر کند قادر نخواهد بود به ضربۀ قدرتمند حریف خود پاسخ دهد.

بعضی از افراد چنان استانداردهای درونی مستحکمی ایجاد کرده‌اند که دیگر برای قضاوت درمورد اینکه آیا کاری را خوب انجام داده‌اند یا نه نیازی به نظر دیگران ندارند.

باید مطمئن باشیم که وجود ما در خدمت هدفی مفید و ارزشمند است.

پول، امنیت و آسایش شاید برای شادی ما لازم باشند، اما قطعاً کافی نیستند. فرد برای احساس شادکامی همچنین باید احساس کند که استعدادهای او به‌طور کامل به خدمت گرفته شده‌اند، می‌تواند توانایی‌های بالقوه‌اش را بالفعل کند و زندگی روزمره‌اش استرس‌زا یا خسته‌کننده نیست، بلکه دربردارندۀ تجربیات عمیقاً خشنودکننده است.