بریده‌هایی از کتاب شغل خوب، شغل پوچ

غالباً اینکه به‌شدت نگران هدف نهایی باشیم با عملکرد فرد تداخل پیدا می‌کند. اگر یک بازیکن تنیس تنها به برنده‌شدن در مسابقات فکر کند قادر نخواهد بود به ضربۀ قدرتمند حریف خود پاسخ دهد. فروشنده‌ای که بیش‌ازهمه نگران کسب کمیسیون خود است و به اندازۀ کافی به روحیۀ خریدار توجه ندارد شانس کمتری برای فروش دارد. دغدغۀ اصلی ما در اینجا باز هم این نیست که چه‌چیزی عملکرد موفقیت‌آمیز را شکل می‌دهد، بلکه کیفیت تجربه در طول فعالیت برایمان مهم است. اگر موافق باشیم که هدف نهایی زندگی شادکامی است و نه موفقیت، این عبارت معنادار خواهد بود که می‌گویند این مسیر سفر است که اهمیت دارد و نه رسیدن به مقصد.

انتظار پول‌درآوردن، کسب شهرت و تحسین و ستایش را نداشته باشید، انتظار هیچ کوفتی نداشته باشید. انجامش دهید چون عاشقش هستید

ذهن انسان طوری برنامه‌ریزی شده است که، وقتی فعالیت فوری و مهمی برای انجام‌دادن ندارد و توجهش آزادانه پرسه می‌زند، به تهدیدات، کارهای ناتمام، ناکامی‌ها و امیال ارضانشده معطوف می‌شود. بسیاری از ما، در نبودِ فعالیتی که توجهمان را به آن معطوف کنیم، خود را به‌طور مداوم افسرده می‌یابیم. در غرقگی هیچ فضایی برای چنین نشخوار ذهنی‌ای وجود ندارد: «نگرانی‌ها و مشکلات ذهنی‌ام موقتاً از بین می‌رود.

متأسفانه این باور عام وجود دارد که یادگیری نه‌تنها سخت، بلکه تلخ است. اما درحقیقت، معمولاً شیوه‌ای که ما آموزش می‌دهیم تلخ است، نه خود یادگیری.

انسان به امید زنده است. وقتی دلیلی برای زیستن نداریم جز همان نیازهای زیستی دستگاه عصبی‌مان، خیلی زود به سطح زیست حیوانی تنزل می‌یابیم که در آن فقط خوراک، راحتی و موضوعات جنسی مهم است.

ناپلئون می‌گفت اگر نیاموزید از یک گروهبان دستور بگیرید، هرگز فرماندۀ خوبی نمی‌شوید.

به گفتۀ برخی، بالاترین سطح شادکامی -خودشکوفایی- توانایی بروز تمام استعدادهایی است که در ذات انسان نهفته است.

صداقت یعنی ارتباط عمیق با خود و بیان خود از طریق عملی منسجم و یکپارچه.

پول، امنیت و آسایش شاید برای شادی ما لازم باشند، اما قطعاً کافی نیستند.

فرد برای احساس شادکامی همچنین باید احساس کند که استعدادهای او به‌طور کامل به خدمت گرفته شده‌اند، می‌تواند توانایی‌های بالقوه‌اش را بالفعل کند و زندگی روزمره‌اش استرس‌زا یا خسته‌کننده نیست، بلکه دربردارندۀ تجربیات عمیقاً خشنودکننده است.

«شما سزاوار کارکردن هستید، نه پاداش آن»

خشنودی واقعی از گام‌هایی ناشی می‌شود که برای دستیابی به یک هدف برداشته می‌شوند و نه از دستیابی عملی به آن اهداف.

نگرانی بیش‌ازحد درمورد دارایی‌های مادی ناخوشی‌آور است. افرادی که ارزش زیادی برای مادیات قائل هستند افسرده‌ترند و دوستان کمتر و روابط ناپایدارتری دارند. آن‌ها کمتر کنجکاوند، کمتر علاقه‌مند به زندگی هستند و راحت‌تر خسته و بی‌حوصله می‌شوند.

ذهن انسان طوری برنامه‌ریزی شده است که، وقتی فعالیت فوری و مهمی برای انجام‌دادن ندارد و توجهش آزادانه پرسه می‌زند، به تهدیدات، کارهای ناتمام، ناکامی‌ها و امیال ارضانشده معطوف می‌شود.

همه‌چیز فرو می‌پاشد. همه‌چیز در مارپیچ سراشیبی می‌چرخد و فرومی‌ریزد، به‌جز روح انسان که توانایی رشد و تکامل به‌سمت بالا را دارد.

یک ضرب‌المثل تأسف‌بار در شرق آفریقا وجود دارد که می‌گوید «من و سومالی علیه جهان، من و قبیله‌ام علیه سومالی، من و خانواده‌ام علیه قبیله‌ام، من و برادرم علیه خانواده‌ام، من علیه برادرم». آینده به باوری متضاد این ضرب‌المثل نیاز دارد: «من و تمام انسان‌ها برای جهان».

یکی دیگر از شرایطی که باعث می‌شود غرقگی بیشتر در کار تجربه شود فرصت تمرکز است.

اساساً هرچه فرد ماهرتر می‌شود خلق‌وخوی او بهبود می‌یابد و هرچه چالش‌های بیشتری پیش روی او قرار می‌گیرد متمرکزتر خواهد شد.

خواستن شادی برای ما شادکامی را به ارمغان نمی‌آورد؛(۱۱) شادکامی اثر جانبی فعالیت درجهت هدفی بزرگ‌تر از خود شخص است.

بدون اهداف مشخص -هم درازمدت و هم لحظه‌به‌لحظه- خشنودشدن از کار دشوار است.