بریده‌هایی از کتاب فریای هفت جزیره

جاسپر با تمام دنیا سرِ سازش داشت چون همه در همان هوایی نفس می‌کشیدند که فریا نفس می‌کشید.

فریا نلسون (یا نیلسن) از آن دخترهایی بود که در خاطر می‌ماند.

اما هیچ چیزِ فریا ناپایدار نبود. بازوهای قوی و توپر و مچ‌های نازکش یادم است؛ و دست‌های چابک و پهن و انگشت‌های مخروطی‌اش

تنها وقتی کنار دختر بود، تنها وقتی او پیش چشمش بود، آن رفتار به‌غایت هیجانی و عصبی جایش را می‌داد به دقتی وسواسگون و مشتاقانه در کوچک‌ترین حرکات و کلام دختر. رفتار آرام و مصمم و خویشتن‌داری توأم با خوش‌خلقی فریا دلش را قرص می‌کرد. آیا این تأثیر جادوی صورتش بود یا صدایش، یا که نگاهش؟ اما باید پذیرفت که همین چیزها بود که آتش خیالش را شعله‌ور می‌کرد، اگر قائل باشیم به اینکه عشق با خیال‌ورزی آغاز می‌شود. اما مردی مثل من را چه به گفتن از رموز عشق

نلسون (یا نیلسن) پیر غمگین آه کشید:‌«بهش گفتم دیگه برای یاد گرفتن پیر شده‌م. گفت باید خیلی وقت پیش هلندی یاد می‌گرفتم. می‌گه، برای منی که توی سرزمین‌های تحت‌الحمایهٔ هلند برای خودم زندگی تشکیل داده‌م، شرم‌آوره که هلندی حرف نمی‌زنم. طوری با تندی شماتتم می‌کرد انگار من چینی‌ام.»

ندانم‌کاری‌های این سه مرد بود که این‌طور نگرانش می‌کرد. سبک‌سری‌های جاسپر، ترس‌های پدرش و شیفتگی هیمسکرک

جاسپر آلن از بیمارستان مرخص و سروکله‌اش در شهر پیدا شد در واقع زیادی در انظار بود، و زمان مدیدی هم در انظار ماند، آن‌قدر مدید که تقریباً به یکی از مناظر شهر بدل شده بود، آن‌قدر مدید که دست‌آخر همه نادیده‌اش گرفتند، آن‌قدر مدید که قصهٔ حضور فراموش‌نشدنی‌اش تا به امروز در خاطر اهالی این جزایر مانده است.

سه روز بعد جاسپر آلن از بیمارستان مرخص و سروکله‌اش در شهر پیدا شد در واقع زیادی در انظار بود، و زمان مدیدی هم در انظار ماند، آن‌قدر مدید که تقریباً به یکی از مناظر شهر بدل شده بود، آن‌قدر مدید که دست‌آخر همه نادیده‌اش گرفتند، آن‌قدر مدید که قصهٔ حضور فراموش‌نشدنی‌اش تا به امروز در خاطر اهالی این جزایر مانده است.