بریده‌هایی از کتاب کارما

منشأ بدبختی شما، کارهای گذشته‌تان نیست. منشأ بدبختی‌های‌تان نحوهٔ برخورد شما با آثار کارهای گذشته، در زمان حال است.

زندگی را نمی‌توان تصرف کرد. آنچه مسئول رنج‌کشیدن در این سیاره است، نیاز به تصرف زندگی است. فرض کنیم کسی را ملاقات می‌کنید و به او می‌گویید «دوستت دارم». سه روزی حس خوبی از این بابت خواهید داشت. بعد خیال می‌کنید که باید این عشق را به دست بیاورید. خب ازدواج می‌کنید، که البته هیچ اشکالی ندارد. اما زیبایی این تجربه را نمی‌توان حفظ کرد، نمی‌توان در مؤسسه‌ای به آن رسمیت بخشید. دلیل اساسی برای این‌که کارما به مشکل تبدیل شده همین است؛ به این خاطر که سعی می‌کنید زندگی را به تصرف خود دربیاورید. نمی‌توانید زندگی را تصرف کنید، فقط می‌توانید آن را زندگی کنید.

کارما واقعاً چیست؟ این کلمه در لغت یعنی عمل.

هر سه مرد داشتند کار یکسانی انجام می‌دادند. از نظر مرد اول کارش فقط بریدن سنگ بود. برای دومی، صرفاً راهی برای گذران زندگی بود. برای مرد سوم فرصتی بود تا بتواند چیزی را خلق کند که عمیقاً آن را دوست داشت. چگونه کارکردن مسئلهٔ بسیار مهمی است. تمام فعالیت‌های زندگی‌تان می‌توانند این‌گونه باشند. آنچه مهم است محتوای زندگی نیست. مفهوم زندگی است که اهمیت دارد.

کسانی که مشتاق‌اند از خود ردی به جا بگذارند هرگز پرواز نخواهند کرد.

فقدان آزادی عمیق‌ترین رنج برای انسان است.

ای کاش چیزی که در رؤیاهای‌تان هم نمی‌گنجد برای‌تان اتفاق بیفتد.

وقتی با حافظهٔ تنها یک کتاب زندگی می‌کنید، مذهبی هستید. وقتی با حافظهٔ چند کتاب زندگی می‌کنید خردمندید. وقتی با حافظهٔ چند نسل از مردم زندگی می‌کنید به انسانی واقعاً دلسوز تبدیل می‌شوید. اما وقتی فراتر از حافظهٔ نسل‌ها زندگی می‌کنید، عارف می‌شوید.

همان‌طور که می‌دانیم ببرها قدرت تصمیم‌گیری ندارند: نمی‌توانند گیاه‌خوار شوند، ازدواج کنند یا یوگی باشند. زندگی آن‌ها ثابت است پس فعالیت کارمیک زیادی صورت نمی‌گیرد. تفاوت‌های شخصیتی خاصی میان آن‌ها وجود دارد: ببرهای خشمگین، ببرهای رام، ببرهای تنبل. ولی تفاوت‌های فاحشی در آن‌ها دیده نمی‌شود. اما زندگی انسان ثابت نیست. شما فرصت و توان این را دارید که در هر لحظه هر طور که دوست دارید باشید. این هم آزادی است هم نفرین. بیشتر انسان‌ها دارند از آزادی خود رنج می‌کشند.

خوش‌بختی‌ای که انسان سعی می‌کند به دست بیاورد همان شرایط طبیعی است که شما در آن زندگی می‌کنید. نمی‌توان جور دیگری بود، چون خوش‌بختی مناسبت، هدف یا مقصد نیست. خوش‌بختی یعنی وجود مداوم شما. و این پایان رنج‌کشیدن است.

می‌توانیم انتخاب کنیم چه باشیم: ببر یا آهو، نیروی الهی یا شیطانی.

امروز صبح که از خواب بیدار می‌شوید، هنوز هم فرصت این را دارید که برای خود رنج تولید نکنید. بله، مواد لازم برای بدبختی آماده‌اند. انتظارتان را می‌کشند و شاید حتی شما را وسوسه می‌کنند. اما نمی‌توانند به‌خودی‌خود به رنج منجر شوند.

رنج و بدبختی همیشه یک انتخاب است. با درد جسمی باید به‌شکل خیلی خاصی برخورد کرد. اما رنج فقط در ذهن انسان است. اگر از نظر ذهنی عذاب می‌کشید، یعنی خودتان منبع رنج‌تان هستید. شما خالق غم خود هستید.

: این‌که خندیدن، گریه‌کردن یا رقصیدن کار مؤدبانه‌ای نیست. در واقع چیزی که آن‌ها دریافت می‌کنند این است که زنده‌بودن کار درستی نیست.

پس نحوهٔ زندگی شما تنها به خودتان ارتباط ندارد. این‌که نسل گذشته از کارمای خود رها شود و نسل آینده هم رنج نکشد به نحوهٔ زیستن شما بستگی دارد. سعادتی که در طول عمر خود به دست می‌آورید هم می‌تواند بر کسانی که پیش از شما و پس از شما می‌آیند اثرگذار باشد.

دیدیم که کارما چگونه به وجود آمد.

اما سؤال مهمی که باید به آن پاسخ دهیم این است: آیا واقعاً می‌خواهیم به پایان برسد؟

شما فرصت و توان این را دارید که در هر لحظه هر طور که دوست دارید باشید. این هم آزادی است هم نفرین. بیشتر انسان‌ها دارند از آزادی خود رنج می‌کشند.

همین امر دربارهٔ زندگی هم صادق است. شما بذر کارمای خود را دارید. اما علف هرز کارما را هم دارید. این‌جاست که اراده به کارتان می‌آید. این‌جاست که قصد و نیت اهمیت پیدا می‌کند. اگر تصمیم بگیرید علف‌های هرز کارمای خود را از خاک بیرون نکشید، زندگی‌تان به برهوت تبدیل خواهد شد. اگر تصمیم بگیرید این کار ساده را انجام دهید، زندگی محصول پرباری را تقدیم‌تان خواهد کرد.

شاید به‌صورت خودآگاه به خاطر نیاورید که بیست‌وپنج سال پیش چه اتفاقی افتاده است، اما آن اتفاق دارد روی شما عمل می‌کند. آنچه دوهزاروپانصد سال پیش اتفاق افتاده هم هنوز روی بدن شما اثرگذار است. اتفاقی که بیست‌وپنج‌میلیون سال پیش افتاده هم هنوز در جسم شما پنهان است. بدن شما هر اتفاقی را که در این سیاره افتاده به یاد می‌آورد چون خودش هم تکه‌ای از این سیاره است.

قصد و نیتی که از یک دستورکار شخصی سرچشمه بگیرد همیشه کارمای بیشتری را شکل می‌دهد

کامل زندگی‌کردن تنها به معنای خوش‌گذرانی نیست. به معنای تجربهٔ کامل و جامع هر چیزی است که سر راه‌تان قرار می‌گیرد. خود فرایند زندگی به معنای نابودی کارماست. اگر تمام لحظات زندگی خود را به‌طور کامل زندگی کنید، حجم زیادی از کارما را از بین خواهید برد.

مرده‌ها سعی می‌کنند به روش‌های گوناگون از طریق شما به زندگی ادامه دهند. اشتباه نکنید. به زندگی خود یا اطرافیان‌تان نگاهی بیندازید. بچه‌دارشدن برای بسیار از مردم راهی است که از طریق آن ویژگی‌های ژنتیکی خود را جاودانه کنند و مطمئن شوند که پس از تمام‌شدن عمرشان، بازهم به زندگی ادامه خواهند داد. این میراث آن‌هاست؛ چیزی که امیدوارند از طریق اولادشان هم ادامه پیدا کند. پس اجداد خود را هم دست‌کم نگیرید.

از همه مهم‌تر این‌که فقط وقتی خوب بازی کنید برنده می‌شوید نه وقتی که آرزوی برنده‌شدن داشته باشید.