بریده‌هایی از کتاب کارما

منشأ بدبختی شما، کارهای گذشته‌تان نیست. منشأ بدبختی‌های‌تان نحوهٔ برخورد شما با آثار کارهای گذشته، در زمان حال است.

زندگی را نمی‌توان تصرف کرد. آنچه مسئول رنج‌کشیدن در این سیاره است، نیاز به تصرف زندگی است. فرض کنیم کسی را ملاقات می‌کنید و به او می‌گویید «دوستت دارم». سه روزی حس خوبی از این بابت خواهید داشت. بعد خیال می‌کنید که باید این عشق را به دست بیاورید. خب ازدواج می‌کنید، که البته هیچ اشکالی ندارد. اما زیبایی این تجربه را نمی‌توان حفظ کرد، نمی‌توان در مؤسسه‌ای به آن رسمیت بخشید. دلیل اساسی برای این‌که کارما به مشکل تبدیل شده همین است؛ به این خاطر که سعی می‌کنید زندگی را به تصرف خود دربیاورید. نمی‌توانید زندگی را تصرف کنید، فقط می‌توانید آن را زندگی کنید.

کارما واقعاً چیست؟ این کلمه در لغت یعنی عمل.

کسانی که مشتاق‌اند از خود ردی به جا بگذارند هرگز پرواز نخواهند کرد.

هر سه مرد داشتند کار یکسانی انجام می‌دادند. از نظر مرد اول کارش فقط بریدن سنگ بود. برای دومی، صرفاً راهی برای گذران زندگی بود. برای مرد سوم فرصتی بود تا بتواند چیزی را خلق کند که عمیقاً آن را دوست داشت. چگونه کارکردن مسئلهٔ بسیار مهمی است. تمام فعالیت‌های زندگی‌تان می‌توانند این‌گونه باشند. آنچه مهم است محتوای زندگی نیست. مفهوم زندگی است که اهمیت دارد.

فقدان آزادی عمیق‌ترین رنج برای انسان است.

همان‌طور که می‌دانیم ببرها قدرت تصمیم‌گیری ندارند: نمی‌توانند گیاه‌خوار شوند، ازدواج کنند یا یوگی باشند. زندگی آن‌ها ثابت است پس فعالیت کارمیک زیادی صورت نمی‌گیرد. تفاوت‌های شخصیتی خاصی میان آن‌ها وجود دارد: ببرهای خشمگین، ببرهای رام، ببرهای تنبل. ولی تفاوت‌های فاحشی در آن‌ها دیده نمی‌شود. اما زندگی انسان ثابت نیست. شما فرصت و توان این را دارید که در هر لحظه هر طور که دوست دارید باشید. این هم آزادی است هم نفرین. بیشتر انسان‌ها دارند از آزادی خود رنج می‌کشند.

قفس چه از طلا باشد چه آهن بازهم قفس است.

ای کاش چیزی که در رؤیاهای‌تان هم نمی‌گنجد برای‌تان اتفاق بیفتد.

وقتی با حافظهٔ تنها یک کتاب زندگی می‌کنید، مذهبی هستید. وقتی با حافظهٔ چند کتاب زندگی می‌کنید خردمندید. وقتی با حافظهٔ چند نسل از مردم زندگی می‌کنید به انسانی واقعاً دلسوز تبدیل می‌شوید. اما وقتی فراتر از حافظهٔ نسل‌ها زندگی می‌کنید، عارف می‌شوید.

می‌توانیم انتخاب کنیم چه باشیم: ببر یا آهو، نیروی الهی یا شیطانی.

امروز صبح که از خواب بیدار می‌شوید، هنوز هم فرصت این را دارید که برای خود رنج تولید نکنید. بله، مواد لازم برای بدبختی آماده‌اند. انتظارتان را می‌کشند و شاید حتی شما را وسوسه می‌کنند. اما نمی‌توانند به‌خودی‌خود به رنج منجر شوند.

خوش‌بختی‌ای که انسان سعی می‌کند به دست بیاورد همان شرایط طبیعی است که شما در آن زندگی می‌کنید. نمی‌توان جور دیگری بود، چون خوش‌بختی مناسبت، هدف یا مقصد نیست. خوش‌بختی یعنی وجود مداوم شما. و این پایان رنج‌کشیدن است.

پس نحوهٔ زندگی شما تنها به خودتان ارتباط ندارد. این‌که نسل گذشته از کارمای خود رها شود و نسل آینده هم رنج نکشد به نحوهٔ زیستن شما بستگی دارد. سعادتی که در طول عمر خود به دست می‌آورید هم می‌تواند بر کسانی که پیش از شما و پس از شما می‌آیند اثرگذار باشد.

: این‌که خندیدن، گریه‌کردن یا رقصیدن کار مؤدبانه‌ای نیست. در واقع چیزی که آن‌ها دریافت می‌کنند این است که زنده‌بودن کار درستی نیست.

رنج و بدبختی همیشه یک انتخاب است. با درد جسمی باید به‌شکل خیلی خاصی برخورد کرد. اما رنج فقط در ذهن انسان است. اگر از نظر ذهنی عذاب می‌کشید، یعنی خودتان منبع رنج‌تان هستید. شما خالق غم خود هستید.

شما چنان پیلهٔ تنگی به دور خود تنیده‌اید که حالا نمی‌توانید پرواز کنید. حالا زندانبان خود شده‌اید.

شما فرصت و توان این را دارید که در هر لحظه هر طور که دوست دارید باشید. این هم آزادی است هم نفرین. بیشتر انسان‌ها دارند از آزادی خود رنج می‌کشند.

اما سؤال مهمی که باید به آن پاسخ دهیم این است: آیا واقعاً می‌خواهیم به پایان برسد؟

دیدیم که کارما چگونه به وجود آمد.