بریده‌هایی از کتاب راهنمای کشف قتل از یک دختر خوب

آدم‌هایی که دوستشان داری جبر ریاضی نیستند: که محاسبه شوند، تفریق شوند، یا با یک ممیز بین خودت و آن‌ها فاصله بیندازی.

اما گاهی، به یاد آوردن به‌خاطر خودت نیست، بعضی اوقات، این کار را می‌کنی تا لبخندی را بر لب فردی دیگر بنشانی. دروغ‌های این‌چنینی مجازند.

واقعاً فکر می‌کنی الان، پا پس کشیدن بهترین کاره؟

غمگین‌تر از آن بود که عصبانی شود و در عین حال، عصبانی‌تر از آن بود که غمگین شود.

غمگین‌تر از آن بود که عصبانی شود و در عین حال، عصبانی‌تر از آن بود که غمگین شود.

مطمئن نیستم دیگر آن دختر خوبی باشم که زمانی فکر می‌کردم هستم. او را در طی این مسیر گم کرده‌ام.

«و اگرچه این ماجرا هیولاهای خودش رو هم داره، متوجه شدم که نمی‌شه خیلی راحت افراد رو به دو دستهٔ خوب و بد تقسیم کرد.

اَه، خیلی ناامیدکننده بود. فکر کردم دارم به یک جایی می‌رسم، ولی نه.

می‌دونم گفتنش به آدم هیچ کمکی نمی‌کنه و فقط یه حرفه. ولی متأسفم.

پیپ آرزو می‌کرد که ای کاش به‌اندازهٔ کافی، قوی بود، ولی فهمیده بود شکست‌ناپذیر نیست و او نیز می‌تواند درهم بشکند.

آدم‌هایی که دوستشان داری جبر ریاضی نیستند: که محاسبه شوند، تفریق شوند، یا با یک ممیز بین خودت و آن‌ها فاصله بیندازی.

دروغ‌ها و رازها حواس‌پرتی می‌آوردند.

«فکرهای بیخود نکن. وسیله‌ها که مهم نیستن. می‌شه جایگزینشون کرد. فقط برام مهمه که حال خودت خوب باشه.»

هر چند بزرگ‌ترین نوابغ تاریخ، همیشه، جسارت را برتر از امنیت دانسته‌اند و حرف‌هایشان حتی برای بدترین فکرها، توجیه خوبی است.

ویکتور گفت: «فکرهای بیخود نکن. وسیله‌ها که مهم نیستن. می‌شه جایگزینشون کرد. فقط برام مهمه که حال خودت خوب باشه.»

«علی‌رغم اینکه بعضی از افراد ممکنه توی اتاق‌خوابشون کار کنن، من توی محل کارم می‌خوابم. این‌ها خیلی با هم فرق دارن.»

هر چه بیشتر مجبور به دروغ‌گویی می‌شوم، گفتنش برایم راحت‌تر می‌شود.

حماقت ممکنه واگیردار باشه.

دروغ‌ها و رازها حواس‌پرتی می‌آوردند.

زیر پتو رفت و سه پاراگراف از کتاب این روزهایش را خواند تا اینکه خستگی کلمات را به بازی گرفت و آن‌ها را در ذهنش عجیب و ناآشنا کرد. قبل از اینکه خواب بر او چیره شود، فقط توانست چراغ را خاموش کند.

پیپ گفت: «این منطق رو که توی سوراخ دماغت یه سوراخ دماغ درست کنی نمی‌فهمم.»

جداً جای خوشبختی داشت که نگاه واقعاً نمی‌توانست آدم‌ها را بکشد.

«این منطق رو که توی سوراخ دماغت یه سوراخ دماغ درست کنی نمی‌فهمم.»

«می‌دونستی وقت‌هایی که روبه‌راه نیستی، از شوخی به‌عنوان مکانیسم دفاعی استفاده می‌کنی؟»

الیوت پرسید: «پیپ، حالت خوبه؟» پیپ سرش را به‌علامت تأیید تکان داد، با دهان بسته تبسمی کوتاه بر لب نشاند و آن احساسی را که وقتی کسی می‌پرسد خوبی و تو اصلاً خوب نیستی به آدم دست می‌دهد، پنهان کرد. «آره، خوبم.»

آدم‌هایی که دوستشان داری جبر ریاضی نیستند: که محاسبه شوند، تفریق شوند، یا با یک ممیز بین خودت و آن‌ها فاصله بیندازی.

وقتی بار زندگی سنگین‌تر از آن می‌شد که تنهایی به دوش بکشی، آن‌ها تکیه‌گاه یکدیگر می‌شدند.

کارا فقط در نقش دوست صمیمی‌اش نبود؛ او خواهرش بود. مثل خانه بود.

یک‌دومِ کمتر از یک چیز بد به‌معنای باز شدن فضا برای یک‌دوم از چیزی خوب بود.

سالیل مرده، چه اهمیتی داره، اگه مردم بهش بگن قاتل؟ این بهش آسیبی نمی‌رسونه. پیپ: چون خانواده‌اش نمرده‌ان.