بریده‌هایی از کتاب کلاغ سفید

هر روزِ خدا آنقدر به در و دیوار چنگ‌خورده نگاه می‌کردم که برای تک‌تک خط‌های روی آن داستانی ساخته بودم.

هر روزِ خدا آنقدر به در و دیوار چنگ‌خورده نگاه می‌کردم که برای تک‌تک خط‌های روی آن داستانی ساخته بودم.

تنها کاری که می‌توانستم انجام دهم فرار از سایه‌ام بود. می‌دویدم تا ببینم بالاخره کداممان جا می‌ماند. اما انگار فقط و فقط او بود که همیشه همراهم بود.

بچه‌ها زدند زیر خنده. خنده‌ای از عمق وجود که بزرگترها در بزرگی خود پیدایش نمی‌کنند.

تنها کاری که می‌توانستم انجام دهم فرار از سایه‌ام بود. می‌دویدم تا ببینم بالاخره کداممان جا می‌ماند. اما انگار فقط و فقط او بود که همیشه همراهم بود.

برای من، یک روز خسته‌کنندهٔ دیگر، یادآور ادامهٔ حیات ناخواسته‌ام است.

اعتقاد دارم این فکر است که آینده را می‌نویسد و زبان آن را تأیید می‌کند

البته خداوند توانایی هرکاری را به انسان داده و کسانی که می‌توانند، اما نمی‌خواهند، معلول هستند. آن هم معلول به دست خود

او بهترین زندگی را برای خود رقم زد و در کنار مردی ضعیف که جان خودش برایش مهم نبود، چه برسد به جان دیگران زندگی نکرد. در کنار مردی که بدترین نوع مُردن را برای خود انتخاب کرد زندگی نکرد. در کنار مردی که آرامش را نمی‌توانست به خود بدهد، پس چگونه می‌خواست به دیگری آرامش بدهد؟ حالا او زندگی خودش را ادامه داده و راضی از آن زندگی‌اش است. اما تو چه شدی؟ یک روح سرگردان هستی یا این‌که ساختهٔ ذهن من، نمی‌دانم! اما خیلی باعث آزارام هستی.

مانند کلاغ سفید پلاستیک‌های رنگی را جمع می‌کردم. درِ حیاطی باز بود. کنار حوضچه دستبندی نقره‌ای با سنگ‌های آبی فیروزه‌ای را دیدم که درخشش آن چشم آدم را کور می‌کرد. خوشحال شدم که چیزی را باب دل کلاغم پیدا کرده‌ام.

آن جوجهٔ سفید را در خودم و خودم را در آن می‌دیدم.

صدای پرواز کبوتر، گنجشک و کلاغ‌های زیادی از میان شاخ و برگ درخت کاج بلند میان حیاط و نزدیک پنجره، فضای اُتاق تو خالی‌ام را پُر می‌کند.

صد آزار مرا با خوشحالی‌شان از پشت پنجرهٔ اُتاقم

البته خداوند توانایی هرکاری را به انسان داده و کسانی که می‌توانند، اما نمی‌خواهند، معلول هستند. آن هم معلول به دست خود.

حالا دیگر فقط خودم بودم و پرستاری که از دور مرا می‌پایید. تنها کاری که می‌توانستم انجام دهم فرار از سایه‌ام بود. می‌دویدم تا ببینم بالاخره کداممان جا می‌ماند. اما انگار فقط و فقط او بود که همیشه همراهم بود.

حالا دیگر فقط خودم بودم و پرستاری که از دور مرا می‌پایید. تنها کاری که می‌توانستم انجام دهم فرار از سایه‌ام بود. می‌دویدم تا ببینم بالاخره کداممان جا می‌ماند. اما انگار فقط و فقط او بود که همیشه همراهم بود.

وقتی که توانایی انجام هیچ‌کاری و قدرت دفاع از خودشو و عقلی را برای تشخیص کار خوب و بد نداشته باشه، یعنی بچه‌ست؛ وگرنه بزرگی و کوچکی که ملاک فهم شعور نیست.