بریده‌هایی از کتاب آگاهی به زبان ساده

مطلوبیتِ نهایی مطلوبیت نهایی وضعیتی در اعمال است که در این وضعیت، عملی عادتگونه آنقدر تکرار شود که در شخص نوعی کلافگی و حسِ فرار از آن عمل اتفاق بیفتد. بعضی از عادات که با هیچ نوع ترفندی ترک نمی‌شوند، در دراز مدت شخص را به مطلوبیتِ نهایی رسانده و با رسیدن به بیزاری از آن عمل، شخص یا با پردازش و تحلیلی آگاهانه و یا فقط به دلیلِ بیزاری از آن، قادر به ترکِ آن عمل خواهد شد.

مطلوبیتِ نهایی مطلوبیت نهایی وضعیتی در اعمال است که در این وضعیت، عملی عادتگونه آنقدر تکرار شود که در شخص نوعی کلافگی و حسِ فرار از آن عمل اتفاق بیفتد. بعضی از عادات که با هیچ نوع ترفندی ترک نمی‌شوند، در دراز مدت شخص را به مطلوبیتِ نهایی رسانده و با رسیدن به بیزاری از آن عمل، شخص یا با پردازش و تحلیلی آگاهانه و یا فقط به دلیلِ بیزاری از آن، قادر به ترکِ آن عمل خواهد شد.

در دنیا، هیچ جای خالی و خلاءی وجود ندارد. اگر جایی از زندگی ات را خودت پُر نکنی، آن را برایت پُر خواهند کرد و این اتفاق قطعاً خیری برای تو نخواهد داشت.

نیایش اعظمِ مولا، حضرت علی (ع): پروردگارا به من از روی لطفت بنگر نه از روی عدل ات! (در عدالت الهی، اعمالِ انسان‌ها با میزانِ آگاهی شان سنجیده می‌شود).

بارالهی! ایمانم را به من بفهمان و در آن استوارم دار!

در هر حالتی که هستید، با تغییرِ نوعِ تنفسِ خود می‌توانید حالت جسمانی و حتی افکارِ خود را تغییر دهید. همین حالا برای رسیدن به حالتی غمگین و افسرده، فقط کافی‌ست که بدن خود را کمی به حالت خمیده در آورده و نفس‌هایتان را آرام و کوتاه کنید، بلافاصله حزن و اندوهی شما را فرا می‌گیرد. در عوض برای رسیدن به حالتی شاداب و خوش، چند نفس عمیق بکشید، صاف بنشینید و افکارتان را به موضوعاتِ نو پیوند دهید، خواهید دید که خیلی زود از حالتِ خمودگی رها خواهید شد.

زیاد دست بزنید دست زدن، بصورتی که کاملاً هر دو کفِ دستتان را به شدت به هم بزنید، باعث می‌شود که رفلکس‌های موجود در کف دست شما فعال شوند ـ در کف دستانِ هر فرد ۳۶۰ نقطهٔ طب سوزنی قرار دارد که دست زدن‌های روزانه، باعثِ تحریکِ نقاط مختلفی در بدن شده و از طرفی، باعثِ نوسازیِ احوالِ شما می‌شود.

تفاوت خلق کردن در جایگاه الهی و جایگاه انسانی این است که او از هیچ خلق می‌کند (کن فیکون) اما ما برای خلق کردن احتیاج به مواد اولیه‌ای در هستی داریم که او در اختیارمان قرار داده است. به شکلِ خلقتیِ ما خلقِ شکلِ فکری گفته می‌شود.

ساختارِ هستی اولین جوهره و ساختارِ اصلیِ هستی، صوت است. اولین مخلوقِ صوت، نور است و هیچ چیز در دنیا نیست که در آن نور نباشد (دلِ هر ذره را که بشکافی؛ آفتابیش در میان بینی). سیاهچاله از تراکم نورِ ستارگانی که می‌بلعد درست شده است. از خواصِ صوت این است که با ذکر یا مانترا در گوینده (و حتی در شنونده) جابجایی رخ می‌دهد، چرا که عالم، (کلمه الله) است.

جهان ما، جهانِ تضادهاست. در اینجا هر چیز نقطهٔ مقابلی دارد و این امکان برای ما گذاشته شده که برای فهمِ هر چیزی، از طریقِ متضادِ آن چیز، پی به چون و چرایی‌اش ببریم. روز در مقابل شب ـ تاریک در مقابل روشن ـ زن در مقابل مرد ـ سرد در مقابل گرم ـ نرم در مقابل سخت و به شکل مفهومی: شادی در مقابل غم ـ محبت در مقابل خشم. چطور می‌توانستیم معنای تاریکی را بفهمیم اگر روشنایی در مقابل آن نبود؟ در این تضادهاست که به معنا و مفهومِ واژگان دست پیدا می‌کنیم

بزرگترین فریبِ شیطان، ناامید کردن از رحمتِ خداست.

حکما قائل به این امر هستند که هر فعلی که از انسان سر می‌زند، سرنوشتِ کل بشر را به شکلی (محسوس یا نامحسوس) دستخوش تغییراتی می‌کند و همین امر ما را مسئولِ تمام وقایع عالم می‌نماید

اصل و سرمنشأ انتخاب، انتخاب بین نور و تاریکی‌ست.

یاد بگیرید که هنگام دعا کردن، ظرفیتِ داشتنِ آنچه را که می‌طلبید، به شما داده شود. وقتی چنین شود، بی گمان در پسِ آن، همهٔ نعمت‌ها به سوی شما جاری خواهد شد.

ـ گذشته، حال، آینده، یعنی همان حرکت از نیستی به هستی و به مافوقِ هستی.

عجله و فراموشکاری اولین خطاهای حضرتِ آدم بوده و پیوسته در کتابهای آسمانی، با واژهٔ انسان به این عیبِ ازلی اشاره شده است، پس دفترچه‌ای را برای جمع آوریِ اندیشه‌های فرّارِ خود داشته باشیم و هرچند وقت یکبار به آن مراجعه کرده و اندیشه‌های خود را بررسی کنیم.

توبه یعنی بازگشت ـ یعنی راهی را که رفته‌ای بازگردی و به این فهم برسی که اشتباه بوده است. گاهی استغفار هم لازم نیست. اصلِ مهم در توبه، فهمیدنِ اشتباه است که اگر فهمیده شود، قطعاً تکرار نخواهد شد.

هرجا رنجی بر شما وارد شد، بدانید که درسی برایتان از راه رسیده است. کافی‌ست اندیشه کنید!

پروردگارا! عالمیان را (و نیز مرا) از شرّ من و اشتباهاتِ من محفوظ بدار!

خداوند خالق زیبایی‌هاست و بدی و شرّ را خلق نکرده است. بدی نقصان در خوبی و بازتابِ نفهمیدنِ درستِ خوبی‌هاست.

عجله زاییدهٔ بی فکری و حضور نداشتنِ اراده شخصی در اعمالِ انسانی‌ست و فریب‌ها در همین کمینگاه‌هاست که بر سرِ راهِ بشر نشسته و آماده‌اند که وی را به ورطهٔ سقوط بکشانند

اراده کنید، تصمیم بگیرید و انتخاب نمایید. این تمرین را در جای جایِ زندگی روزمرهٔ خود انجام دهید و یادتان باشد که حق انتخاب از همین چیزهای ساده شروع می‌شود و در جایی به انتخاب عالم خواهد رسید. پس به خود بیاموز...

دخالت در تجربه دیگران، مسیری را که او باید می‌پیمود، مختل می‌کند و می‌تواند باعث شود تجربه‌ای را که شخص می‌توانست از آن مسیر داشته باشد، برای مدت‌های طولانی به تعویق بیفتد. ـ

به قول ملاصدرا: (علم عبارت است از تصورِ معلوم)

آگاهی، یک دادهٔ الهی‌ست. همهٔ نسلِ بشر در درونِ خود داناییِ کلِ عالم را به صورتِ نهفته دارد که با پرده‌هایی از جهل و حجاب‌هایی چون عوامل نفس و ذهن و احساسات و عواطف، پوشیده مانده و رسیدن به آگاهی تنها از طریقِ شناختِ همین حجابها در خود و دریدنِ آنها برای رسیدن به نورِ درون، امکان پذیر می‌باشد. رسیدن به آگاهی، رسیدن به خود است

ضمناً تمرکز بر تنفس و توجه به رفت و آمد هوایی که به درون می‌کشید و از درونِ ریه‌های خود خارج می‌کنید، بهترین نوعِ مراقبه برای رها شدن از هجومِ افکارِ ناخواسته به ذهنِ شما می‌باشد. می‌بینید که با رعایتِ چند نکتهٔ ساده، به راحتی می‌توان حالاتِ روحی و جسمیِ خود را تحتِ کنترلی ارادی قرار داد.

بدی به خودیِ خود در عالم وجود ندارد. خداوند خالق زیبایی‌هاست و بدی و شرّ را خلق نکرده است. بدی نقصان در خوبی و بازتابِ نفهمیدنِ درستِ خوبی‌هاست.

هیچ انسانی از طریقِ راهنمایی و ارشاد دیگری، قادر به رساندنِ آگاهی به او نمی‌باشد و در لفظِ عمومی، (هیچکس نمی‌تواند دیگری را هدایت کند، چرا که هدایت امری درونی و الهی است.)

حضرت محمد (ص) از مقاومتِ مردم در پذیرشِ کلام حق، به خداوند شکوه بردند و آیه نازل شد که ... بلغ! یعنی تو کلام الهی را ابلاغ کن و کاری با پذیرش آنان نداشته باش و نیز در آیات قرآن کریم آمده است که: ما اگر می‌خواستیم، همه را مؤمن می‌آفریدیم! پس برکتِ تفکر برای ادراکِ آگاهی به بشریت عرضه شد و هرکس در زمانِ مناسبِ خود، آن را بکار خواهد گرفت. از این روست که در ابتدای دروس معرفتی، از (رازداری) به عنوانِ یکی از قوانینِ اصلیِ راه معرفت نام برده شده است.

توهم و توهم سازان به نسبتِ زمان‌ها و موقعیت‌های مختلف، راه حل‌هایی را پیش پای شخص می‌گذارند. لذتجویی و عاداتِ انسانی در این راه حل‌ها تعبیه شده است که در نهایت، خلاقیت را از انسان می‌گیرند و نیروهای نهفتهٔ انسانی را سرکوب و خاموش می‌کنند و انسانی که خود قادر به خلق هر برنامه ایست و اشرف مخلوقات است را، طوری پیش می‌برند که در نهایت فقط مصرف کنندهٔ ایده‌های توهم باشد.