بریده‌هایی از کتاب خورشید هنوز یک ستاره است

‌«امید چیزی با پرهای زیاد است.‌» احساس می‌کنم امید قلبم را تصاحب کرده است.

با اینکه خدایان تابع تقدیر هستند؛ اما تقدیر همیشه قلمروی خدایان بوده است. در اسطوره‌شناسی یونان باستان، سه الههٔ تقدیر در سه شبِ اول تولد یک فرد سرنوشت او را تعیین می‌کنند. نوزاد تازه‌متولدشده‌تان را در اتاقش تصور کنید؛ اتاقی تاریک و گرم‌ونرم و ساعت هم بین دو تا چهار صبح است. یکی از آن زمان‌هایی که فقط متعلق به تولد یا مرگ است.

در عصر جدید، این الهه‌ها به‌طور کلی از شعور و آگاهی جمعی حذف شده‌اند؛ اما اعتقاد به تقدیر همچنان باقی است؛ چرا هنوز ما به تقدیر اعتقاد داریم؟ آیا او باعث به وجود آمدن تراژدی قابل‌تحمل‌تری می‌شود تا باور کنیم هیچ دخالتی در تعیین سرنوشتمان نداریم و نمی‌توانیم مانع رخدادها شویم؟ همیشه همین‌طور بوده است.

آن‌هایی که عاشق هم هستند می‌خواهند دیگران هم عاشق باشند.

اگر شما بخواهید یک پای سیب را از هیچ درست کنید، باید اقدامتان را با انفجار بزرگ و گسترش کائنات، نوترون‌ها، یون‌ها، اتم‌ها، سیاه‌چاله‌ها، ستاره‌ها، ماه‌ها، جزرومدهای اقیانوسی، راه شیری، کرهٔ زمین، پیشرفت‌های بشری، دایناسورها، رویدادهای در حال انقراض، پلاتیپوس‌ها، هومو ارکتوس‌ها، انسان کرو ـ مگنون و... آغاز کنید. باید آتش را اختراع کنید؛ همچنین به آب و خاک حاصلخیز نیاز دارید. به گاوها و افرادی احتیاج دارید که از آن‌ها شیر بگیرند و باز هم به افراد بیشتری نیاز دارید که از شیر گاوها کره درست کنند. شما به گندم و نیشکر و درختان سیب نیاز دارید؛ همچنین به شیمی و زیست‌شناسی؛ حتی برای درست‌کردن یک پای سیب عالی به هنر نیاز دارید. بله، برای تهیه یک پای سیب که تا نسل‌های بعدی هم دوام بیاورد به

‌«امید چیزی با پرهای زیاد است.‌» حالا مفهومش را درک می‌کنم. چیزی در وجودم می‌خواهد به پرواز درآید، می‌خواهد آواز بخواند و بخندد و با آرامش برقصد.

‌«ما باید بتوانیم با وجود “همه‌چیز” با یکدیگر دوست باشیم.‌»