بریده‌هایی از کتاب با آن ها از جنگ ها، شاه ها و فیل ها بگو

استعداد بدون تلاش و کار هیچ است.

زمان همه‌چیز را حل خواهد کرد، کسی چه می‌داند؛ سرنوشت، صبر، اراده.

مردی که در شراب و افیون غرق است، خودش را نابود می‌کند.

هرگز بنایی مانند آن ندیده است. هجده ستون از زیباترین مرمرها، سنگ‌فرش‌های رگه‌دار و مرصع‌کاری‌شده با سنگ سماق، چهار طاق نیم‌دایره که گنبدی مدهوش‌کننده را بر خود دارد. مسیحی او را به طبقهٔ فوقانی بر فراز سرسرایی می‌برد که از آنجا بر سالن اصلی کلیسا محاط است. نگاه میکل‌آنژ فقط بر گنبد خیره می‌ماند و به‌ویژه بر پنجره‌هایی که از آن‌ها نور خورشید به‌صورت شکسته، پنداری به‌زور، وارد می‌شوند؛ نوری شادی‌بخش که شمایل‌های بی‌صورت را نقش می‌زند. در برابر چنین احساسِ سبکی، با وجود آن تودهٔ عظیم، در برابر چنین تضاد چشمگیری میان سختی بیرونی سازه و تعالی و فرازش فضای درونی آن، در برابر توازن تناسب‌ها در سادگی جادویی طرح چهارگوش کلیسا و گنبدی در اوج کمال، چشم‌های پیکرتراش تقریباً از اشک خیس می‌شود.

معماری هنر توازن است؛ همان‌طور که بدن بر اساس قواعد دقیق ــــ طول بازوها، پاها، قرارگیری ماهیچه‌ها ــــ کار می‌کند، هر عمارت نیز از قواعدی تبعیت می‌کند تا هماهنگی آن را تضمین کند.

اهمیت شخص را می‌توان با اهمیت دوستانش سنجید.

باید دو قلعهٔ نظامی را به هم متصل کند. این یک پل سلطنتی است؛ پلی که مردمان کاملاً متفاوت دو کرانهٔ رود را به هم پیوند می‌دهد و در آینده شهری عظیم را خواهد ساخت. هرچند طرح لئوناردو داوینچی ماهرانه است، هرچند طرح لئوناردو داوینچی نوآورانه است، اما آدم را به وحشت می‌اندازد. طرح لئوناردو داوینچی هیچ فایده‌ای ندارد؛ زیرا نه به خواست سلطان توجه کرده است، نه به شهر و نه به قلعهٔ نظامی. میکل‌آنژ ناخودآگاه می‌داند که او از وینچی جلوتر خواهد رفت، می‌داند که موفق خواهد شد؛ زیرا قسطنطنیه را دیده بود، زیرا فهمیده بود سازه‌ای که از او می‌خواهند یک پل عابر پیادهٔ سرگیجه‌آور نیست، بلکه علقهٔ مجموعه ساکنان یک شهر است، شهر امپراتورها و سلاطین. یک پل نظامی، یک پل تجاری، یک پل مذهبی. پلی سیاسی. تکه‌ای از یک مدنیت.

به‌آرامی نفس می‌کشی. زنده‌ای. می‌خواهم از فراز دنیایت بگذرم و درون رؤیاهایت را ببینم. آیا تو عشقی پاک، ناپایدار و بسی دور را رؤیا می‌بینی؟ کودکی‌ات را، قصری گم‌شده را؟ می‌دانم که در آنجا جایگاهی ندارم.