بریده‌هایی از کتاب وقتی نفس هوا می‎شود

هرگز نمی‌توانید به کمال دست یابید، اما می‌توانید به خط مجانبی که برای رسیدن به آن بی‌وقفه تلاش می‌کنید باور داشته باشید.

(الکساندر پوپ: دانش اندک چیز خطرناکی‌ست. باید یا خود را سیراب کنی یا از چشمه‌ی پایِریَن ننوشی.)

روزی به‌دنیا آمدیم، روزی خواهیم رفت، روزی مثل امروز، لحظه‌ای مثل همین لحظه..

اراده در رویارویی با ضعف شکل می‌گیرد.

چه ‌چیزی به زندگی آن‌قدر معنا می‌بخشد که بتوان ادامه‌اش داد؟

اگر زندگی نیازموده ارزش زیستن ندارد، زندگی نزیسته ارزش آزمودن دارد؟

هیچ راهی برای اثبات وجود خدا نیست. بنابراین، ایمان به خدا غیرمنطقی است.

قبل از تشخیص سرطانم هم می‌دانستم روزی می‌میرم، اما نمی‌دانستم کِی. بعد از تشخیص هم می‌دانستم که یک روز می‌میرم اما نمی‌دانستم کی.

همیشه می‌تونن بیش‌تر اذیتت کنن، ولی نمی‌تونن زمان رو نگه دارن.

به‌نظرم، ادبیات نه‌تنها تجربیات دیگران را شفاف شرح می‌دهد، غنی‌ترین منبع تفکر اخلاقی نیز هست.

زمانی گراهام گرین گفت زندگی تنها بیست‌ سال اول عمر است و ادامه‌اش چیزی جز تفکر نیست.

وظیفه‌ی پزشک تعویق مرگ یا برگرداندن بیماران به زندگی قبلی‌شان نیست، بلکه در آغوش‌کشیدن بیمار و خانواده‌ای‌ست که زندگی‌شان از هم پاشیده و تلاش برای این است که بتوانند دوباره بایستند و با وجود خودشان رو‌به‌رو شوند و آن‌را بفهمند.

وقتی تیغ جراحی کاری انجام نمی‌دهد، کلمات تنها ابزار جراح می‌شوند.

کلمه‌ی امید به‌معنای ترکیبی از اطمینان و اشتیاق

چه ‌چیزی به زندگی آن‌قدر معنا می‌بخشد که بتوان ادامه‌اش داد؟

«با هر ستیزه و درد، پا به جهانی می‌گذاریم که آن‌را نمی‌شناسیم، اما رهایی از این موضوع ساده نیست.»

زندگی تنها «لحظه‌ای» است، کوتاه‌تر از آنی که به‌چشم بیاید

اگر بار سنگین مرگ سبُک‌تر نمی‌شود، آیا حداقل قابل‌درک‌تر می‌شود؟

آگاهی بشر تنها در یک نفر جمع نمی‌شود. این آگاهی از ارتباطاتی که بین یکدیگر و دنیا برقرار می‌کنیم شکل می‌گیرد و با وجود این هرگز کامل نیست.

کدوم بدتره، تولد پیش از موعد یا انتظار طولانی برای زایمان؟» «تصمیم تو؟» چه تصمیمی؟ سخت‌ترین تصمیم تمام عمرم انتخاب بین ساندویچ فرِنچ رُست‌بیف و روبن بوده. چطور می‌توانستم این تصمیم‌گیری‌ها و زندگی با آن‌ها را یاد بگیرم؟ هنوز چیزهای زیادی از تجربه‌ی عملی پزشکی بود که باید یاد می‌گرفتم، اما جایی ‌که زندگی و مرگ در جریان‌ است آیا دانش به تنهایی کافی است؟ بدون شک فهم علمی ‌کافی نبوده و در کنار آن فهم اخلاقی نیز باید باشد. به‌نوعی باید به این باور می‌رسیدم که همراه با کسب علم، خرد و آگاهی را نیز به‌دست آورم. گذشته از این‌ها یک ‌روز قبل از این وقتی وارد بیمارستان شدم تولد و مرگ برایم مفاهیمی‌ کاملاً انتزاعی بودند. حالا از نزدیک شاهد هر دوی آن‌ها بودم. شاید حق با پوزو در نمایشنامه‌ی بکت بود. شاید زندگی تنها «لحظه‌ای» است، کوتاه‌تر از آنی که به‌چشم بیاید.