بریده‌هایی از کتاب دختر قبلی

بیشتر مردم تمام انرژی‌شان را صرف تغییر دیگران می‌کنند؛ در حالی که تنها کسی که واقعاً می‌تونیم تغییرش بدهیم؛ خودمان هستیم؛

نمی‌توانی همان داستان را تکرار کنی؛ و انتظار یک پایان متفاوت را داشته باشی.

همان چیزی بود که با زندگی در خانه وان فولگیت به آن رسیدم. می‌توانی دوروبر خودت را خوشگل و خالی کنی؛ اما اگر درونت سرشار از بهم ریختگی و آلودگی باشد؛ دیگر این چیزها اهمیتی ندارد. و این همان چیزی است که همه واقعاً به دنبالش هستند؛ نه؟ کسی که مراقب آشفتگی درون ذهنمان باشد.

«هیچ وقت بابت کسی که دوستش داری؛ از دیگران معذرت خواهی نکن. وگرنه مردم فکر می‌کنند آدم بیخودی هستی.»

بروکرواسی بیمارستان سعی داشت مهربان با من رفتار کند؛ اما امکانش نبود. حتی برای کسی که بچه‌اش مرده بود؛ قانون استثناء قائل نمی‌شد. زنی با شرایط من باید خودش مراجعه می‌کرد تا مرگ را ثبت کند. الان هم که به آن فکر می‌کنم؛ شدیدا عصبانی می‌شوم. مراحل قانونی خودش یک مراسم خاکسپاری مجدد بود. به هرحال یکبار برایم کفایت می‌کرد. دوبار مراسم برای زندگی که شکل نگرفت؛ زیاد بود.

به من مشاوره پیشنهاد دادند؛ من هم پذیرفتم؛ اگرچه ته دلم می‌دانستم که کمکی به من نخواهد کرد. بایستی از کوه غم بالا می‌رفتم. هیچ حرف و سخنی هم کمکم نمی‌کرد.

کسی که درگیر غم از دست دادن بچه بود؛ کارمند خوبی نمی‌شد.

طبقه بالا با پله‌هایی ساده؛ از طبقه اول جدا می‌شد. شبیه چیزی شکسته به شکل عمودی تیز. پله‌های معلق باز؛ سنگ‌هایی پرداخت نشده؛ که هیچ نرده‌ای نداشت تا محافظ و نگه‌دارنده باشد.

بطور طبیعی ادم دقیق ومحتاطی هستم. معمولاً به ندرت تصمیم بدون فکر می‌گیرم. تمام موقعیت‌ها را بررسی می‌کنم. نتایج را ارزیابی می‌کنم. نقاط مثبت و منفی قضیه را سبک و سنگین می‌کنم. اما این بار فارغ از همه‌این احتیاط‌ها؛ گفتم: «بله؛ حتماً.»

فکر کردم؛ آیا می‌توانم از تمام وسایل قدیمی‌ام؛ دل بکنم و مانند پوست قدیمی‌از آن جدا شده و پوست اندازی کنم. شاید نکته واقعی قوانین همین باشد. مسئله فقط کنترل ترسناک مهندس نیست؛ که نگران خرابی خانه زیبایش باشد؛ بلکه‌این به نوعی تجربه است. تجربه زندگی کردن.

در هر رابطه‌ای؛ دو رفتار وسواسی تکراری وجود دارد- رفتار مرد یا رفتار زن. کنش و واکنش آن‌ها ممکنه کم خطر - مخرب – یا خیلی مخرب باشد.

«همیشه همه سوءاستفاده‌ها جسمی‌نیست. نیاز به کنترل مطلق هم نوعی رفتار بیمارگونه ست.»

رابطه‌های قبلی‌مون هم چندان بی عیب و نقص هم نبودند؛ بابتش هم خیلی تلاش می‌کنیم. هر شکست موفقیت آمیزی می‌تونه رفتار ناهنجار را در ما تقویت کنه. به عبارت دیگه؛ این الگو رفتاری در طول زمان بارها تکرار میشه و به همون اندازه ناامیدی به دنبال داره.

کارل مشاور که از زمان دزدی برای درمان پیش او می‌روم؛ می‌گوید؛ عصبانیت نشانه خوبی است. یعنی من شکست ناپذیرم؛