بریده‌هایی از کتاب اسپاز

اگر شما با صحبت‌های منفی به‌خصوص کسانی که نزدیک به شما هستند، مواجه شوید طبیعتاً کم‌کم باورشان می‌کنید؛ از دیگران فاصله می‌گیرید به این دلیل که برای رشد خودتان احساس عدم امنیت می‌کنید و درحالی‌که دیگران هم از شما فاصله می‌گیرند به این دلیل که شما یک انسان «مشکل‌ساز»، «انسان غیرعادی»، «بسیار هیجان‌انگیز»، «انسانی که سریع عصبی می‌شوید»، یا «Spaz» هستید. ناگهان به پشت سر خود نگاه می‌کنید و کسی نیست. حتی خود شما.

اگر درون یک لیوان مقداری ادرار بریزید و سپس آب اضافه کنید و بعد به‌اندازه کافی به‌هم بزنید، مطمئن باشید که برای نوشیدن آن به شک می‌افتید که آیا ادرار دارد یا خیر؟ با این اوصاف می‌توانم حدس بزنم که زندگی من هم به این لیوان ادراری می‌ماند. من هم به‌اندازه کافی آب اضافه کردم تا مشخص شود که ادراری درون این لیوان نیست.

عزت‌نفس پایین موردی است که در میان افراد ADHD به‌وضوح یافت می‌شود. این موضوع ناشی از فعالیت مغز و یا نبود مورد دیگر نیست بلکه به‌طور مداوم به آن‌ها گفته می‌شود که «قادر نیستند» کاری را دنبال کنند یا اینکه «اشتباه می‌کنند» یا «بد هستند». این تجربیات اخیر یا قضاوت‌های صورت گرفته اغلب باعث می‌شود که باوری درون آن‌ها ایجاد شود مبنی بر اینکه «نمی‌توانند» یا اینکه واقعاً «بد» هستند. نتیجهٔ آن شکِ به خود است. کودکان ADHD با این موضوع سروکله می‌زنند. باور آن‌ها این است که نمی‌توانند یا نخواهند توانست

اگر انسان‌های مشوق پشت سر خود نداشته باشید، بایستی روی پای خودتان بایستید.

کثر افراد ADHD دنبال استقامت و پایداری برای گرفتن نتیجهٔ مثبت هستند، حتی اگر از توانمندی مناسبی هم برخوردار نباشند. برای رسیدن به هدف از دو بخش خلاقیت و عزم خود استفاده می‌کنم که ریشه در مغز فرد ADHD دارد. بعد که ذهن خود را در مسیر هدف قرار دادم، این امکان وجود ندارد که بتوانم تمرکز خود را از این بردارم یا منحرف نمایم. در این رابطه می‌توان بیان کرد که حواس‌پرتی در کم‌توجهی بیش‌فعالی تقریباً وجود ندارد، ولی موردی برای افراد ADHD وجود دارد که بنام لجوجی شناخته می‌شود و به‌نظر می‌رسد که خیلی با ADHD هم‌راستا نیست.