بریده‌هایی از کتاب قاتلان ماه گل

«با دیگران همان کنید که می‌پسندید برای خودتان.»

وب گفت: «این سرزمین غرق خونه.» چند لحظه‌ای سکوت کرد و به صدای برگ درختان بلوط که میان باد، بی‌قرار، به هم می‌خوردند گوش دادیم. آن‌وقت، کلام خدا را خطاب به قابیل، بعد از قتل هابیل، به زبان آورد: «خون مظلوم روی زمین نمی‌ماند.»

بااینکه به خطر انداختن جان خود برای حفاظت از جامعه، شجاعت و معرفت زیادی می‌طلبید، ولی این ازخودگذشتگی‌ها، دست‌کم از دید عزیزان آدم، ردی از سنگ‌دلی به همراه داشت.

تام، شاید به‌خاطر دیدن این صحنهو اعدام‌های دیگریا شاید به‌خاطر تأثیر این تجربهٔ سخت روی پدرش یا شاید به‌خاطر احتمال محکومیت فردی بی‌گناه به مرگ از سوی نظام قضایی، کم‌کم به مخالفت با چیزی برخاست که آن روزها گاهی به جنایت نظام قضایی تعبیر می‌شد. تام به این نتیجه رسید که قانون عبارت است از تلاش برای مهار خشم شدید، نه‌فقط در دیگران، بلکه در وجود خویش.

«هیچ مملکتی توی دنیا به ورطهٔ سقوط نیفتاده، مگه اینکه به جایی رسیده که شهروندانش بگن نمی‌تونیم حقمون رو از دادگاه بگیریم

تاریخ قاضی بی‌رحمی است. خطاهای فاجعه‌بار و لغزش‌های احمقانه‌مان را عیان می‌کند، محرمانه‌ترین اسرارمان را فاش می‌کند و مثل کارآگاهی که از آغاز، پایان داستان جنایی را می‌داند، از قدرت پس‌نگری بهره می‌برد.

شرلوک هولمز جملهٔ معروفی دارد که می‌گوید: «وقتی محالات را کنار بگذاری، چیزی که باقی می‌ماند، ولو غیرممکن، باید حقیقت داشته باشد.»