بریده‌هایی از کتاب پرتوی ایزدی بانو: جایگاه و مقام زن در ایران باستان

بانوی ایرانی را می‌شناسیم. بانوی ایرانی دوازده هزار سال تمدن و فرهنگ را در این سرزمین کهن پشت سر گذاشته است تا آن که شخصیت امروزین خود را بیابد. شش هزار سال از زندگی این انسانِ کامل دوازده هزار ساله با بانوی زرتشتی مشترک است. در کیش مزدیسنی مقام زن از هر لحاظ با مرد برابر بوده و تا «پرتو ایزدی» بالا برده شده است، لقب بانو در واژه اصلی «دیتا باغیانو» و به معنای پرتو ایزدی است. زن ایرانی وارث فرهنگی دوازده هزار ساله است و این تمدن دیرپا که خود در آن بیش از مردان و نه کم از ایشان، نقش داشته است، حق و جایگاه ویژه‌ای به او می‌دهد که به جا و رواست. بانوی ایرانی در جامعه دارای احترام است

هرودوت مورخ یونانی در کتاب کوروش‌نامه‌ی خود، بخش بزرگی از تربیت و آموزش سیاسی کوروش بزرگ را به مادرش، شهبانو ماندانا نسبت می‌دهد و او را می‌ستاید.

همای یا همای چهرآزاد دختر بهمن پسر اسفندیار و سی و دو سال شهبانوی ایران بود، در شاهنامه‌ی حضرت فردوسی همای زنی توانمند و در حکومت دادگر و مهربان به مردم خود بود و دوران فرمانروایی او با آسایش و آرامش مردم ایران توام بوده است.

تک زنی و تک شوهری رسم و آیین مذهبی مردمان در دوره‌ی ساسانی بود و فقط پادشاهان حق داشتند چند همسر اختیار کنند و پس از ایشان شاهزادگان و برخی از مردان بلند پایه دو یا چند همسری بوده‌اند.

پرورش گل از چند هزار سال پیش در ایران رایج بوده است و ایرانیان در زمستان و در سرزمینهای سردسیر خود نیز گل پرورش می‌دادند و اولین پرورش‌دهندگان گل در جهان هستند و این به واسطه وجود آتشکده‌ها بود که در تمام سال روشن بودند و پرورش گل‌های زیبا در گرمخانه‌های مجاورِِ آتشگاهها امکان‌پذیر می‌گردید.